gister avond, redelijk bezopen maar nuchter van geest.
een pracht van een vrouw, ik met het lef dat ik nuchter niet heb vraag haar om heel ff mee naar buiten te gaan omdat ik het haat om te moeten roepen om mezelf verstaanbaar te maken. eerst vertrouwde ze me niet zo, dat zag ik meteen maar omdat ik een paar van haar vrienden ken gaf ze dan toch toe. wat ik haar juist verteld heb is me net iets te persoonlijk om zomaar te lezen te zetten maar het kwam er op neer dat ik haar als enige op die hele ***fuif zag zitten (wat de zuivere waarheid was) en haar wat beter wou leren kennen. ik ben eenmaal niet het type "laat ons er meteen invliegen!" en de keren dat ik echt naar iemand die "interresant" is ga zijn zeer schaars.
maar nu...aargh, een schuld gevoel van hier tot ginder maar waarom? ik ben niet blijven zagen, heb haar met veel respect behandeld, ben gewoon gaan door feesten achteraf....maar toch zit ik ermee gewrongen.
rot gevoel dat lijkt alsof het uit het niets komt