Hoi Panic, het is ook echt heel diep. Ik vind dit vreselijk! Vanaf het begin weten we volgens mij ook allebij dat het veel meer was dan verliefdheid. Er is een hoop gebeurd. Twee jaar terug woorden we ver uit elkaar. Ermelo en Leiden. Allebei net 18 jaar, ik nog op middelbare school. Haar moeder was tegen mij om de afstand en de pijn die dat haar zou geven. Toch koos ze voor mij. Toen haar zus 2 maanden later terugkwam uit het buitenland ging het voor het eerst een beetje mis toen ze afstand wilde omdat haar zus het er ook niet mee eens was. Na 2 weken koos ze toch voor mij en dat voelde geweldig. Het bevestigde wat er was voor mij. Helaas ging het vanaf dat moment wel mis.. Steeds kleine ruzietjes. Moeite met praten over gevoelens van haar kant. Elkaar met vlagen veel zien en dan weer een tijd weinig. Het fijne is dat als we samen zijn het altijd goed gaat. Daarna is het voor haar moeilijker, de afstand, onzekerheden.. het geeft twijfels en dat geeft aanleiding tot discussie. Vooral via sms. Daarbij ergert ze zich dan weer aan mijn wil-tot-praten. Mijn ouders zijn gek op haar en ik zag haar de eerste keer bij mij thuis helemaal opleven. Ze kon gewoon gezellig een avondje met m'n ouders gaan praten en ook met m'n broer(tje) klikte het geweldig. Maar ik heb haar familie nooit ontmoet. Dat begon wel aan me te vreten. Dat was een van de dingen die ik wel bespreekbaar wilde maken het laatste jaar. Afgelopen zomer hadden we heel veel spanningen en dat eindigde uiteindelijk in een mailtje waarbij ik voorstelde elkaar een tijdje niet te spreken en afstand te nemen om na te kunnen denken. Dat kwam in het verkeerde keelgat en hoefde het voor haar niet meer. Maar dat was een emotionele reactie. Ze wilde daarom langskomen bij mij om te praten. Dat was vorige week dinsdag.. dat is er dus niet van gekomen zoals je gelezen hebt. Daarna ging het goed mis. En ik snap niet waarom, en ik had dingen anders kunnen doen. Maar ik ben vooral heel erg in de war...