Sinds begin deze week is het uit... Zomaar ineens. Ik had het niet eens zien aankomen. Voor het weekend is het verkeerd gegaan. Mijn vriend was 's morgens nog ontzettend lief voor me geweest, had speciaal op me gewacht tot ik 's middags thuiskwam, omdat ik hem dat in een lief kattebelletje had gevraagd. Toen we ons klaarmaakten om elk naar onze ouderlijke thuis te vertrekken, veranderde ineens alles. Hij gunde me geen blik waardig, raakte me niet aan, en sprong haastig op de trein. Ik snapte er niets van! Wat had ik ineens misdaan? De volgende dag - hij had nog niets van zich laten horen - sms'te ik hem een lief berichtje. Ik kreeg alleen een stom antwoord. Ik zette me achter de pc, hij is toch heel vaak online. Ik vroeg wat er mis was. Later zei hij... Ik hoor liever meteen de waarheid, kan er niet tegen als mensen me iets voorliegen of achterhouden. Meteen pakte ik de telefoon en belde hem op. Hij zei dat hij twijfels had over onze relatie, dat hij geen gevoel meer voor me had, en daar al enkele weken mee rondliep. Toch had hij daar niets over gezegd, niets laten merken!! Ik was kapot. 's Avonds belde ik hem terug. Toen liet hij me weten dat hij me terugwilde, en voor ons zou vechten. Ik was gelukkig... De volgende morgen weer telefoon, dat ik geen hoop meer moest koesteren, hij had nog es nagedacht... WAT??? Ik was toen zo verdrietig, zo verschrikkelijk boos, en het is uitgeraakt over de telefoon. De volgende dag is hij zijn spullen komen halen, die bij mij op de kamer lagen (we woonden zo goed als samen, in de stad waar we allebei studeren).

Die avond was zo verschrikkelijk vreemd. Hij verweet me dingen, waar ik niets aan kan doen (ik heb mezelf nu eenmaal niet gemaakt), dingen waar ik sterk in ben, die eigen aan mij zijn: mijn uitbundigheid, het feit dat ik hem confronteerde met zichzelf, dat ik hem stimuleerde meer te doen met zichzelf dan hij dacht in zich te hebben, enzomeer... Ik heb hem ook dingen verweten, voelde me totaal ontredderd. Hij pakte zijn boeltje bijeen, al huilend, ik nog harder huilend. We hebben een uur in elkaars armen gelegen, hij wilde me amper loslaten, trooste me, we hebben gezoend... Zoiets doe je toch niet als je geen gevoel meer hebt voor iemand? Ik kan niet geloven dat dit het einde was. Ik heb het gevoel dat hij zichzelf iets voorliegt. Ik heb er spijt van dat ik hem toen heb laten gaan. Ik heb spijt van zoveel dingen. Waarom hebben we niet vaker gepraat? Waarom heb ik het nie opgemerkt? Waarom doet hij zo?

Nu hebben we nog contact via mail. Hij zegt dat hij me mist, veel aan me denkt, en van plan is om zichzelf in de hand te krijgen (ik heb dat zoveel keer voorgesteld, en toen was ik een zaag). Ik schreef mails waarin ik zei dat ik zou vechten als een leeuw voor hem, dat dit niet het einde kan zijn. Einconclusie was dat hij vindt dat hij me begrijpt, maar dat ik hem niet mag verstikken, en dat ik beter verdien. Maar ik wil niemand beter!! Ik WIL HEM, en hem alleen! Hij is mijn alles, we hadden zoveel plannen!!

Wat is er toch gebeurd? Ik ben er kapot van. Durf hem niet te mailen, omdat ik bang ben om hem weg te jagen. Ik hoop elke seconde van de dag dat hij me mailt, of belt, wat dan ook... Maar hij doet het niet... Ik mis hem zo verschrikkelijk hard. Terwijl ik dit zit te typen rollen de tranen over mijn wangen. Ik wil hem zo graag terug, maar hoe? Iedereen zegt dat ik beter af ben zonder hem, terwijl iedereen gek om hem was. Mijn moeder zegt dat ik iemand anders zal tegenkomen, dat hij uit mijn leven moet blijven... Maar dat wil ik helemaal niet! Ik hou ontzettend veel van hem, heb nog nooit zo hard van iemand gehouden!!!

Ik huil elke dag, terwijl ik weet dat ik voort moet. Want als hij echt niet terugkomt zal de klap nog groter zijn. Straks moeten we verhuizen, ik moet examens afleggen... En hij is er niet bij, terwijl ik hem zo ontzettend hard nodig heb. Waarom heeft hij me in de steek gelaten?

Komt hij ooit nog terug? Ik weet dat ik niet op hoop mag leven, maar toch kan ik niets anders dan dat... Ik wil die hoop niet kwijt...
Heeft iemand raad, want ik wordt bijna gek van verdriet?! Wat moet ik aanvangen?

Liefs,
Filosoofje