vanmorgen keek ik op zijn hyves, zag een gedicht, en het sloeg precies op ons.

Ik heb de laatste tijd veel nagedacht
Over wat jij precies bedoelt
Als je me vraagt of ik ben waar jij op wacht
En waar je o zo veel voor voelt
Maar al vraagt m'n hart me telkens weer
Voel je dan niet genoeg?
Mijn hoofd antwoord me keer op keer
Het is nog veel te vroeg
Maar dat het nu over is
Zegt niet dat ik jou niet mis
Want 'n angst vult de leegte
Stel dat ik me vergis
En dat het dit niet is
Maar ik moet je wel laten gaan
Want de tijd zal niet stil blijven staan
En ik kan me pas geven aan de liefde voor een vrouw
En aan jou
Als m'n hoofd m'n hart vertrouwt

de tijd nadat het uit is gegaan tussen ons is verschrikkelijk..
ik kan het nog steeds niet geloven
ik blijf maar contact zoeken met hem. en maar vragen stellen. of hij nog hoop wil houden voor ons, of hij niet in de war is, etc.
steeds msn gesprekken, hij blijft zo kortaf.
hij geeft me hoop, en neemt het weer weg, ik ga er van uit dat hij zelf ook in de war is.
ik vraag hem of hij hoopt dat het goed komt. Ja zegt hij vaak, en in het begin meende hij dat ook.
maar na het gesprek van vanmiddag dat we hadden, blijkt alles heel anders...

ik ging naar hem toe, met de bedoeling om het goed te praten, er stond in het gedicht dat zijn hoofd en zijn hart elkaar moeten vertrouwen, dat hij dan pas kon liefhebben.
hij is zo in de war dacht ik, maar hij houd nog van me!
(ik wist toen niet dat dit een liedje was van marco borsato, en helemaal niet uit ZIJN hart)... -_-'

ik had een brief voor hem gemaakt, en een kaars voor hem mee genomen.
hij las mn brief, mooi zei hij, ik dacht al dat je dit zo zou oppakken.
dat gedicht is niet van mij, het is een liedje, en het slaat ook niet op ons.
*beng* stond ik daar even voor lul.
(en dan niet de miljoen andere keren dat ik al bij hem was geweest met lijm pogingen)

we hadden nog gepraat..
hij had er geen vertrouwen meer in, zijn liefde is weg, zijn gevoel is weg, niks meer.
hij wil het niet meer proberen, er is angst dat het weer verkeerd loopt, hij denkt dat hij beter met een ander meisje klikt..
ook al zegt hij wel dat hij met mij ook goed klikte..
maar ook weer niet.

ik heb alle schuld op mezelf getrokken, ik doe alles verkeerd.
ik ben de gene die altijd alles heeft fout gedaan in onze relatie. ik was mezelf niet. nee dat klopt wel, ik deed vaak wat mn ouders zeiden dat ik moest doen, om dat ik te bang was voor mn eigen mening en gevoel.
deed dingen die ik eigelijk helemaal niet wou.
ik legde hem alles uit, alles vertelde ik hem, waardoor ik fout was. plaatste hem op een voetstuk.

waarom ben ik nou zo verdrietig?! ik kan er niet mee om gaan.
ik ben in therapie, slik medicijnen, maar ik kan dit niet!
ik kan niet zonder hem!