Na lang treuzelen, toch maar de stap gezet om mijn verhaal hier te doen. Ik vind mezelf in heel het verhaal de schuld, dus dan is het moeilijk om ergens troost, steun, ... te gaan zoeken.
mijn verhaal:
Ik ben twee jaar getrouwd geweest en ben nu bijna 1 jaar en 5 maanden uit elkaar...oei dat klinkt al zo lang, en het lijkt alsof het gisteren was :-s
Ik heb mijn exman verlaten omdat we beiden plots heel andere behoeften kregen. na dit verteld te hebben aan hem, heeft hij hier niks aan gedaan. Tijdens dit proces heb ik iemand anders leren kennen die wel die dingen had die mijn exman niet had. Hierdoor is mijn beslissing snel gekomen om van hem weg te gaan (waarschijnlijk te snel). Zoals ik al zei: volledig mijn fout.
Ik was niet op zoek naar iemand, maar vond plots iemand die de gebreken van mijn exman kon opvullen. Nu ben ik dus al meer als een jaar samen met mijn nieuwe vriend (die ook een dochtertje heeft van 1.5 jaar oud). Maar in die tijd heb ik mezelf zien achteruit gaan. Ik zie mijn nieuwe vriend graag, maar gedurende heel onze tijd samen zijn rijzen er regelmatig vragen op. Ik heb ook geen contact meer met mijn ex, omdat ik het voor hem niet moeilijker wil maken. Hij is er volledig onderdoor geweest. Vandaar dat ik naar hem altijd heel duidelijk ben geweest en hem ook geen hoop meer heb willen geven. Zodat hij snel een nieuw leven kan opstarten, zonder mij.
Mijn ex en ik zijn eigenlijk samen opgegroeid, dus we kennen elkaar door en door. Mijn nieuwe vriend en ik kennen elkaar niet door en door en toch zitten we in een situatie die dit wel vraagt. Hij heeft een dochtertje en hij moet nog overeenkomen met de mama. Hij gaat elke ruzie dus uit de weg met haar (soms echt absurd, zij profiteert echt van hem). Wat wel normaal is als je samen een kindje moet opvoeden. Van mij wordt er wel verwacht dat ik van vandaag op morgen voltijds mama ben en me ook zo gedraag. dus alles aan de kant schuif voor het dochtertje. Zij ziet mij dan ook als 'mama'noemt mij wel zo niet natuurlijk. Toch zal ik nooit haar mama zijn, want ja de echte mama kan mij niet luchten (wat ook normaal is denk ik). Dus dat is al de eerste moeilijkheid in onze relatie. Ik wil ook af en toe tijd voor mij en mijn vriend. dat is er nu niet. Hij vindt dat wanneer we met ons drie tijd doorbrengen dit voldoende is. Dus we gaan niet op vakantie (ook niet met ons 3 want dan moet haar echte mama het kindje te lang missen). Ik ben iemand die daar heel veel nood aan heeft...Jammer! Ik vind ook dat we elkaar nog moeten leren kennen door met ons 2 leuke dingen te doen...genieten van het leven
Maar er zijn nog meer moeilijkheden: Mijn vriend had juist met zijn ex een bouwgrond gekocht en de plannen van het huis waren reeds ingediend. Dit maakt dat ik plots ergens moet wonen, waar ik eigenlijk niet echt had willen wonen. Een huis moet bouwen dat hij en zijn vriendin bedacht hebbe, waar ik niets meer kan over zeggen. Maar zoals hij zelf zegt: dit wist ik allemaal vanaf het begin dat we samen kwamen, dus daar kan hij niet veel meer aan veranderen. Ook zijn ouders wonen hier twee huizen vandaan en ze hebben de gewoonte om gewoon binnen te springen wanneer het hen uitkomt. Dit is wel al veel geminderd, maar ze doen het af en toe nog...en daar word ik gek van. Dat kan op elk moment van de dag gebeuren...
We gaan nu beginnen aan het huis dat mijn vriend VOLLEDIG zelf wil bouwen. Met volledig zelf...bedoel ik ook ALLES. van pleisterwerk tot chappen tot kelder gieten tot huis zelf tekenen. Dit brengt enorm veel stress bij omdat hij zelf eigenlijk niets met de bouw te maken heeft. Dus hij zit met heel veel vragen en onduidelijkheden, wat het allemaal nog zwaarder maakt voor hem en voor mij. Ik moet eerlijk zijn, ik vind het leuk dat hij dit allemaal zelf wil doen, maar ik zie het niet haalbaar. Ik zou graag enkele dingen uitbesteden, maar dat wil hij absoluut niet. Oh ja Ik betaal ook mee in de bouw...
als ik hem over dit alles....maakt niet uit welke moeilijkheid...aanspreek, wordt hij kwaad. ofwel begrijp ik hem niet, ofwel maak ik het allemaal te moeilijk, ofwel wist ik dit vanaf het begin, ofwel steun ik hem niet. Hij heeft het heel moeilijk om te begrijpen dat ik het hier moeilijk mee heb. VERVELEND, want ik ben normaal iemand die zelf alles kiest.
Daarbij komt dat ik ook mijn exman regelmatig heel hard mis. En krijg ik echt angstaanvallen. Want....was hij wel zo slecht....het zou in ieder geval makkelijker zijn.... Maar ja dat kan ik tegen niemand zeggen, dat ik met deze vragen zit. Ik mis hem echt heel hard en kan/wil hem hier ook niet over bellen, want dan maak hik het voor hem nog moeilijker en heb ik het gevoel dat ik mijn nieuwe vriend bedrieg.
WAT MOET IK DOEN??? Ik zie het niet meer zitten...wat heb ik mezelf toch aangedaan????
Ik weet dat ik dit echt zelf heb gezocht...maar wat moet ik doen? Heeft iemand raad?