Na mijn vorige blog is het nu weer tijd voor een kleine update. Er is weer een week zonder enige vorm van contact voorbij gegaan. Ik merkte dat ik er heel onrustig onder was. Ook omdat mijn ex me weken geleden al ontblokt had op whatsapp en ik nu weer kon zien wanneer hij online was. In combinatie met het gesprek van vorige week vond ik dit lastig.

Ik had besloten om hem ook te ontblokken. Ik heb hem niets gestuurd, dus ik weet niet wanneer het voor hem duidelijk werd. Gisteren kreeg ik een smsje met 3x sorry erin dat hij me lastig viel, maar ging over iets met zijn mail wat geregeld moest worden. Ik reageerde via de app dat ik hem daar prima even mee kon helpen. Hij reageerde: lucky me, you unblocked me. Waarop ik reageerde: good to have you back. Hij daarop: I wish that was true.

Een nogal flirterig gesprek volgde, waarop hij me uitnodigde voor een drankje. Ik ben daar verder niet echt op ingegaan. Ik vind dat hij tot nu toe niet echt een poging heeft gedaan om echt voor mij te gaan. Alleen toen ik hem tegen kwam in de kroeg, maarja dat vond ik nou niet de meest geschikte locatie. Om zeker te weten dat hij echt voor mij wil gaan, zou ik willen dat hij dat ook laat zien. Daarnaast denk ik dat wij ook allebei moeten investeren om dingen te veranderen en dat het nu nog te vroeg is om te praten (omdat we dus in dezelfde valkuilen zullen vallen). Dus ik weet dat dit ook niet het geschikte moment is en dat weet hij denk ik ook.

Tegelijkertijd ben ik doodsbang dat hij iemand anders tegen komt. Ik weet dat dit onzin is, want als het échte liefde is, is hier helemaal geen sprake van. En ik merk dat bij mij het prins op het witte paard langs zou kunnen lopen en ik nog alleen maar aan mijn ex zou kunnen denken. Sterker nog: ik ben aan het daten, krijg veel aandacht in de kroeg en sinds het uit is heb ik van verschillende mannen te horen gekregen dat ze geïnteresseerd zijn... En nog.. Ik krijg m'n ex niet uit m'n hoofd. Ergens, diep in m'n hart, weet ik dat hij hetzelfde heeft. Maar mijn probleem is dat ik daar niet op durft te vertrouwen. Ik ben te onzeker. Ik had vanaf het begin erop kunnen vertrouwen dat m'n ex me wel weer terug zou willen, want ergens diep in m'n hart wist ik dat ook wel. Maar in plaats van vertrouwen te hebben, rust te vinden, heb ik me helemaal gek gemaakt. Heeft hij aan mee geholpen, maar heb ik ook zelf laten gebeuren.

En dat is een van de dingen die ik voor mezelf wil veranderen. Meer vertrouwen hebben. Op mezelf durven vertrouwen. Me minder gek laten maken. Want ik merk dat ik nu al nachten achtereen ontzettend onrustig slaap, helemaal kapot ben overdag en zo kan dat toch niet verder gaan! Terwijl ik alles heb wat ik wilde hebben: een enorme liefdesverklaring, die hij vorige week en gister (met z'n 'I wish that was true') nog maar eens herhaalt heeft...

Wat maak ik het mezelf toch ontzettend moeilijk!