Waarom....... vind jij niet
dat jij het waard bent........dat iemand LIEVE dingen
tegen jou zegt?
Dat jij het waard bent...... de hoogste toppen van het leven
TE RAKEN!
Waarom.......vind jij
dat iemand jou....... heilige ruimte ......mag vernederen??
Wat zijn precies.....de gevoelens......die jij voor hem koesterd???

Waarom.....denk jij ....dat je zwak bent???
Waarom......denk jij......dat je dit waard bent???

Jij wilt hem..... zoals hij misschien eens......heel even geweest is

maar....... zo is het niet meer.......

het is nu...... zoals jij zelf schrijft

Waarom..... verlang jij naar iets.......wat ooit was
kijk eens....naar wat er nu is.....
kijk er eens naar
vertel.........Bopach.

http://nl.

sterke
en veel liefs
van mij

Hallo Bopach,

Wat zoek je in een relatie?
Zoek je iemand waarvan u houdt?
Zoek je iemand die ook van u houdt?
Kan jij je pratner respecteren omwille van zijn goede en slechte kanten?
Zoek je iemand die je respecteert om je goede en minder goede kanten?

Ik kan zo nog wel effen doorgaan. Maar dat hoeft niet.

Liefde is simpel: elkaar laten zien, horen, voelen, ruiken of proeven dat je om de andere geeft. Dat is op elk niveau zo; van vriend tot vriend van partner tot partner. Als dat er niet is, dan is er geen liefde. En dan ben je veel beter af zonder die persoon.

Schrijf maar van je af. Wat je ook wil. Je zal hier veel mensen horen die je raadt zullen geven.
Ik zou zeggen: Iemand die je niet met respect behandeld: die verdient je niet!

De kerel waar je over schrijft, is het die die na 4 jaar bij u i gekomen en nu terug is naar zijn ex?
Complexe situatie waar ik me niet verder zal over uit laten. Maar het is een rare situatie.
Sterkte!

Groeten,
Nico

Ik snap ook niet waarom ik dit alles laat gebeuren...ik wou dat ik er een antwoord op heb...maar die heb ik niet. Ik hoop dat mensen eerlijk zijn wat ze hiervan denken en wat ik eraan kan doen, want ik ben echt ten einde raad.

Ik heb besloten om eindelijk te reageren, en mijn eerlijkheid zal waarschijnlijk enorm confronterend zijn. Vanaf een afstandje volg ik al een tijdje je blogs. Nooit eerder gereageerd omdat ik me een tijdlang heb afgevraagd hoe ik in hemelsnaam kan doordringen tot iemand die zich geheel vrijwillig laat kwetsen, bedonderen, beliegen, psychisch mishandelen, bedreigen en vernederen door haar (ex-?)partner--en kennelijk nog steeds niet de kracht of het vertrouwen in zich durft aan te breken om deze verontrustende situatie een halt toe te roepen.

Ik vind het treurig, omdat je namelijk wel toegang tot inzichten schijnt te hebben; je weet de vernedering te benoemen, en stelt jezelf behoorlijk concrete vragen over een situatie waarvan je overduidelijk inziet dat deze ongezond en vruchteloos is. Het is dus niet dat je blind bent voor wat er gebeurt. Maar het lijkt, alsof je de inzichten niet durft om te zetten in acties. Je handelt niet naar wat je weet of beseft--en daardoor is de kern in deze ellende allang niet meer dat waardeloos stuk vlees & botten die ex/vriend heet, maar jij, Bopach.

Deze ellende was allang gestopt als JIJ hem de toegang tot je leven kan ontzeggen. Echter, door hem steeds weer binnen te laten, in je huis, je dromen, je bed, je hart, zend je het signaal uit dat het allemaal maar best is wat hij doet en hou je deze ellende zélf in stand. Jij blijft toch wel waar je bent. En voor hem is er altijd een plekje. Je geeft hem geen enkele reden om te veranderen, en compleet bij je weggaan zal hij al helemaal niet doen--aangezien deze situatie hem behoorlijk wat oplevert. Jij levert, tenslotte.

Ik vind het moeilijk om je adviezen te geven en inzichten aan te reiken, omdat er bij jou allereerst ook de WIL moet bestaan om de realiteit onder ogen te zien en aan te gaan. Pas dán kunnen adviezen instrumenten worden om jezelf te helpen uit deze situatie te ontsnappen. Meerdere mensen zijn mij met reacties al voorgeweest, maar deze kerel heeft jou nog steeds in zijn macht, of concreter: je láát deze kerel nog steeds macht over je uitoefenen.

We hebben allemaal ons breekpunt, maar wanneer is het voor jou genoeg, lieve Bopach? Wat moet er nog meer gebeuren voordat je eindelijk besluit om hem uit je leven te zetten? Waar wacht je op? Een complete Karakter Make-Over? Wat verwacht je nog, of hoop je nog op? Waar komt de angst vandaan waardoor je hem niet resoluut uit je leven zet?

De indruk die ik krijg uit je blogs, is dat hij niet geheel voldoet aan het beeld van die Waardeloze Kerel omdat zijn tactiek is dat hij hier en daar, (on/)willekeurig, voor even de Charmante, Betrokken Partner speelt. Momenten dat hij jullie samenzijn even 'bijlijmt' met opmerkingen die jouw hart doen smelten ("Oh, maar schat, ik wil je niet kwijt als mijn vriendin!"). Deze tegenstrijdigheid verwart, en je blijft hangen in twijfel wie hij nu werkelijk is. Zie je wel, hij is wél lief, kan wél lief zijn...misschien moet ik meer geduld hebben, misschien, als, of...".

Echter, de misleidende gedachte 'maar ik hou van hem!", of "maar ik kán gewoon niet zonder hem!", of 'maar ik blijf hem willen!" rechtvaardigt nog steeds niet de voortgang van deze relatie die zo alarmerend slecht en onstabiel is, en al helemaal niet wanneer jouw inzichten hoe een relatie zou moeten zijn, overduidelijk worden beinvloed door een zeer negatief en vertekende eigenwaarde.

Je blijft je afvragen waarom je dit alles maar laat gebeuren. In al deze vragen, heb je jezelf welleens écht toegestaan om zélf antwoorden te vinden? Om jezelf vrijwillig door een ander te laten vernederen, op welke manier of in welke mate dan ook, in dat gedrag gaan antwoorden schuil. Er zijn redenen te vinden in je gedrag--en daarvoor zal je in jezelf moeten gaan graven. Terug moeten kijken op je leven, en hoe jouw relaties vorm krijgen. En met 'graven' bedoel ik dieper graven dan dat stukje waar het weer om hem draait. Hij is niet meer belangrijk; zijn aanwezigheid in jouw leven is alleen maar een gevolg van hoe jij emotioneel in elkaar zit.

Wanneer je zijn gedrag toelaat en maar laat gebeuren dat hij jou keer op keer pijn doet, kwetst, niet erkend, verwaarloosd en zonder respect behandelt, dat kan alleen zulke grote vormen aannemen op het moment dat je zélf niet gelooft dat je beter verdiend. Wanneer jij jezelf waardeloos vind, is het bijna logisch dat je ook een behandeling van een ander toelaat die jou bevestigd dat je 'niets waard bent'. Als je niet van jezelf houdt, je eigen welzijn niet op de allereerste plaats zet, dan ben je ook niet in staat om deze grens bij een ander te stellen.

In één van je reacties las ik dat je vanuit je jeugd niet anders kent. Ik ben altijd heel voorzichtig om 'jeugdleed' aan te voeren als excuses waarom het later zo verkeerd gaat (eigen verantwoordelijkheid speelt toch ook een rol), maar, natuurlijk, sommige trauma's kunnen behoorlijk diepe wonden achterlaten--en die zullen misschien wel een leven lang voelbaar blijven. Met een ellendige achtergrond of jeugd achter je, is de kans groot dat je terecht komt in dysfunctionele situaties die je niet makkelijk verbreekt, omdat je deze inmiddels gewend bent--en het ergens ook weer 'veilig' voelt.

De realiteit aangaan, er dus achter proberen te komen waarom je deze vernedering blijft accepteren, kan het zijn dat je dit (onbewust?) liever vermijd? Het aangaan betekent namelijk dat je jezelf en jouw gedrag zal moeten gaan evalueren. Je zal je moeten gaan bezighouden waarom jij emotioneel blijft investeren in een relatie die uitputtend is, en alle energie uit je wegvreet. Het is confronterend om jezelf op die wijze onder de loep te nemen, om te erkennen dat je zo weinig eigenwaarde hebt dat je je op deze wijze laat behandelen; het vergt verantwoordelijkheid, moed, kracht en vertrouwen. Je zal Oud Zeer tegenkomen, en heel veel rottige ervaringen die je hebt weggestopt.

Misschien WIL je dat gewoon niet, en ergens krijg ik het idee dat DAT welleens de werkelijke kern hier kan zijn. In plaats van met 'jezelf aan de slag te gaan', wend je je van jezelf af, en richt je al je aandacht op hem. Omdat: met hem bezig blijven, automatisch de focus van jouw problematiek afhaalt. Je hoeft dus niet met jezelf aan de slag.

En ik denk echt dat je jezelf hiermee enorm tekort doet. En erger nog: zolang je niet jouw eigen issues erkent, zal je dit patroon nog heel lang in stand kunnen houden. Zal het zich blijven herhalen. Jij bent een volledig, waardevol persoon, los van je relatie met welke man dan ook, en je zou niemand dan ook maar 1 duimbreedte ruimte moeten geven om de wind uit jouw zeilen te halen.

Alle keren dat je ex-vriend weer aan je deur klopt, laat jij hem binnen omdat het je voor even het gevoel geeft dat je 'zo belangrijk voor hem bent, dat hij toch weer, uiteindelijk, bij jou terugkomt'. De sleutel die hij gebruikt is jou precies zeggen wat je wilt horen, zodat je hart weer voor even opengaat. Zijn komst voed jouw eigenwaarde--maar is ook weer net zo snel verdwenen op het moment dat hij weer voor een onbepaalde tijd de hort op is.

Begrijp je dat zijn komst op geen enkele manier dan ook om jou draait, maar geheel en alleen is gebaseerd op ZIJN behoeftes van dat moment? Hij komt naar jou wanneer jij in een bepaalde behoefte van hem kunt voorzien. Hij komt voor een Ego-Massage, meer niet. Hij geniet van de kortstondige voordelen van jullie samenzijn (sex?!), maar wilt absoluut niet meer investeren. Hij komt naar jou, omdat hij heel goed weet, dat jouw deur altijd open staat. Hij heeft jou gekozen, omdat je jezelf hebt aangeboden. In feite heb je zelf meegeholpen om deze rol gestalte te geven. Als jouw deur op slot gaat, zal hij weer een ander zoeken die gek genoeg is om hem de hand boven het hoofd te houden. Helaas waarschijnlijk weer een persoon die kampt met issues waar hij gebruik van kan maken ten gunste van zichzelf.

Het is belangrijk om te gaan evalueren wat jij voor jezelf wenst en hoe je behandelt wilt worden. Maak dit de hoogste prioriteit. Leer begrijpen dat klagen en praten over hoe slecht je door hem behandeld wordt, geen enkel effect heeft wanneer je dit niet met daden kracht bijzet. Als het jou zo miserabel maakt, dan heb je een keuze om het voor jezelf beter te maken.

Laat dit niet aan hem over: hij is de laatste van wie je iets zal kunnen verwachten.

Ik hoop echt dat ik je een heel klein beetje heb kunnen wakker schudden, Bopach. Ook jij verdient niets dan het beste...

liefs,
Chelle