Enkele jaren geleden leerde ik mijn partner kennen. Het was voor mij de eerste keer liefde op het gezicht.
Ik kwam al uit een relatie met kinderen. Maar vanaf het begin af aan kon ik alleen nog maar aan hem denken.
We zochten elkaar steeds op, en ik betrapte hem vaak op leugens, volgens hem hadden we nog geen echte relatie dus dat moest kunnen. Hij chatte veel op aparte sites, maar ook betrapte ik hem op simpele leugens die nergens voor nodig waren, waardoor ik behoorlijk wantrouwig was.

Waar ik al die jaren daarvoor een rustig, wel piitig ding was, begon ik mezelf helemaal te verliezen in hem. Ik gooide met dingen, hij scholde me voor de meest vreselijke dingen uit, en beide uitten elkaar ook fusiek met een klap, een duw, een schop.

Tot ik voor mezelf besefte waar ik mee bezig was, ik uitte mijn frustratie vooral als we een avond hadden gehad waarbij natuurlijk drank een spel speelde.

Maar wat ik ook deed, er werd me altijd verteld dat ik de aaneleidng was tot iets. En ik herkende dit niet, ik had 15 jaar een normale realtie gehad, en ook daarvoor. Dingen werden zo verdraaid, en in het begin geloofde ik het ook nog en geloofde ik dat ik altijd de oorzaak was. Een jaar geleden zocht ik hulp, werd rustiger, leerde beter omgaan met de situatie en hoopte dat mijn vriend dat ook zou doen, want ja het begon altijd allemaal bij mij.

Ik ging me inderdaad afvragen waarom ik als hij me schopte of duwde, of uitschold altijd ging denken aan zijn woorden dat ik het zelf zo ver liet komen. Zelfs de kleinste dingen als een plaats waar iets staat, het avondeten, alles wat ik altijd op mijn eigen manier had gedaan, was niet goed, ik was dom, lomp. En volgens mijn omgeving was ik veranderd van een hele sterke vrouw in een vogeltje dat zichzelf helemaal terugtrok. En inderdaad, want wie durft nou aan zijn ouders te vertellen dat je vriend je fysiek en mentaal van alles aan doet, als je daarna toch weer zo terug naar hem verlangt. Want dat is het erge van alles, ik vergaf hem alles, en als ik hem betrapte op leugens, draaide hij het zo omdat ik hem checkte en viel mij op andere dingen aan.

Vanaf het moment dat ik hulp zocht ben ik gaan inzien dat het inderdaad niet aan mij ligt, en dat ik te maken heb (wat ik van begin af aan wel wist) met iemand die uit meerdere persoonlijkheden bestaat. Die hele lieve kant, maar aan de andere kant die tiran, die zo scheld dat heel de wijk het kan horen. Het wantrouwen werd minder, maar de angst voor de humeuren niet.

Iedereen verklaarde me voor gek dat ik bleef, maar snapte dat ik er gevoel bij had en dat het dan anders is.

En toen kwam een maand geleden mijn besluit. Ik wilde niet langer uitgescholden worden voor de meest vreselijke ziekten en beroepen, ik wilde niet meer bang zijn waar ik het potje mayonaise zou zettten. Ik wilde niet meer horen hoe ik moest schoonmaken, en waar ik moest beginnen.

Ik besefte dat ik de enige was die wat kon veranderen aan dit leven. Ik was intussen al enkele jaren elke dagen zenuwachtig, want in wat voor bui zou hij zijn, zou het op zijn wrk zijn tegengevallen, want ja dan was ik de pineut.

En nog steeds kan ik mezelf niet toegeven dat het niet aan mezelf ligt, en geef ik mezelf de schuld, alleen besef dat ik op sommige situaties niet eens invloed had.

En nee, hij is heus niet de enige die fout was, ik maakte zeker ook fouten. Ik kon ook drammen en zeuren.

En nu is het dan zover, ik heb hem de deur uitgezet, na een tijd van twijfel en hij ergens anders verbleef.

Maar alles in me, denkt aan hem, en gelooft in zijn woorden dat alles kan veranderen als we maar beter praten, want dan zal hij ook beter reageren.

En ik weet het niet meer, mijn omgeving mist me, en wil die lieve spontane meid terug die ze ooit hebben gekend, en ook ik wil die terug. Maar op sommige momenten is het gemis zo sterk, en weet hij me zo goed te manipuleren dat ik hem mis. Ik weet niet of hetnog twijfelen is, want dit keer ben ik echt sterk genoeg geweest om te zeggen dat hij niet meer thuis hoefde te komen, ik ben al best stappen verder.

Maar constant die besluiteloosheid in me, die hem zo graag terug wil.
Ik wou dat ik iemand kon die dit gevoel kent. Ik ben er nog niet aan toe om hem van mijn facebook te gooien, ik kijk nog op mijn telefoon, de obsessie is minder dan voorheen, maar toch vind ik mezelf een hele zwakke trut.

Nou, ik zou het zo graag horen als iemand hier raad op weet, of dat iemand ervaring heeft met dit gevoel.