ben wel blij dat ik af en toe mijn verhaal kwijt kan .want soms zie ek het niet meer zitten.kom een foto tegen of zie net als gisteren avond mijn zoontje huilen.en hij weet niet waarom hij verdrietig is en dan word ik zo boos.boos op hem boos op alles.boos op de situatie.hij wil nu met mijn vriendin praten weet niet waarom maar weet wel waarover.en daar baal ik weer van hoe kan hij zo makkelijk verder gaan .en maar zeggen dat hij het niet makkelijk vind voor mij en de kinderen.maar toen hij stiekem met haar afspraakjes maakte dacht hij ook niet aan ons en zeker niet de kinderen .maar toch hou ik van hem ik denk soms wel eens te veel.en dan doet het pijn om te horen dat dat bij hem niet zo is teminste nu niet maar wel altijd zo geweest.hoe kan je eerst zoveel van iemand houden en dan zo de knop omdraaiendat er niets meer is.ik weet het niet