Het begon een kleine 1,5 jaar terug. Mijn ex vriendin en ik kregen vaak ruzie om niks en er ontstond een sleur van discussie en ergenissen. Dit had deels te maken met het feit dat ik toentertijd niet goed in mijn vel zat. Ik beloofde elke keer beterschap maar viel steeds terug in mijn gedrag. Tot het moment dat ze het zat was. Ze wilde niet meer verder. Natuurlijk heeft ook zij fouten gemaakt maar ik had zelf beter moeten nadenken.

Ik was, maand 4 jaar, weer vrijgezel. Ik was er stuk van. Viavia kwam ik erachter dat ze weer een vriend had. Ik besloot sterk te blijven en niks van mij te laten weten. Totdat ik een maand of 5 later een email van haar kreeg. Ze wilde graag met me praten omdat ze best vaak aan me dacht. Ik besloot er op te reageren. We hebben het toen, voor zover je het zo mag noemen, uitgesproken. We bleven vrienden. Toen ik zeindat ik haar graag terug wilde zei ze: 'ooit misschien'.

Ik heb daarna veelvuldig contact met haar gehad. Ze whatsappte me wel eens dingen als: 'ik hou van je' of 'ik mis je'. Ook kwam ik regelmatig bij haar langs. Haar ouders, waarmee ik een ontzettend goede band heb, zagen mij ook graag. We hebben echter nooit fysiek contact gehad.

Vorige week belde ze me op. Ze vertelde dat haar vriend en zij uit elkaar waren . Ik heb niet laten merken wat ik daarvan vond. De dagen daarna whatsappte en belde ze me erg vaak. Ze zei weer vaak dat ze van me hield, me mistte, me wilde ziem etc. Afgelopen week nodigde ze me uit om tweede kerstdag te komen vieren bij haar familie. Dit heb ik gedaan. Na het werk(we zijn ook collega's) zijn we naar haar ouders gereden. Toen ik met haar in de keuken stond besloot ik het te vragen. Ik wilde weten wat dit allemaal te betekenen had. Ze vertelde dat ze nooit meer een relatie met me wilde omdat ze het leuker vond hoe we nu met elkaar omgingen. Ik ben toen best boos geworden en heb gezegd dat ik het belachelijk vind dat ze dan allerlei lieve dingen zegt en mij valse hoop gaf. Hierop antwoorde ze:'masr ik hou ook nog heel veel van je, maar dit is me meer waard dan een relatie'. Ik besloot er niet meer op in te gaan en ben weer aan tafel gaan zitten. Buiten dit voorval heb ik een hele leuke avond gehad met haar ouders en zusje. Ik heb sowieso een hele goede band met haar ouders. Ik zie ze echt als tweede ouders omdat ze mij hebben opgevangen toen het tussen mijn ouders heel slecht ging. Ook nadat we uitelkaar waren, heb ik ze nog vaak gesproken.

Ik weet niet wat te doen. Aan de ene kant voel ik me in de maling genomen en wil ikhaar nooit meer zien of spreken. Helaas is dat onmogelijk omdat ze ook een directe collega van me is. Als ik haar elke dag zie, vergeet ik haar nooit. Bovendien ga ik haar ouders ontzettend missen. Maar aan de andere kant houdt ze nog wel van me. Kan ze niet bang zijn dat we weer uit elkaar gaan en dat we elkaar dan nooit meer zullen spreken? Ik lig al heel de avond te huilen. Heeft iemand advies wat ik het beste kan doen?

Alvast bedankt