Het liep al langer niet lekker. We maakten geen tijd meer voor mekaar, gingen niet meer op vakantie met z'n tweeen en de prestaties tussen de lakens waren ook om te huilen.
Maar toch, we hielden van mekaar. We voelden ons geborgen als we bij elkaar waren, vonden het heerlijk om samen op de bank innig verstrengeld elkaar vast te houden.

Totdat zij op vakantie ging met een vriendin... Nietsvermoedend de nodige emails/smsjes ontvangen met de normale "ik mis je" zinnetjes... bij terugkomst was het ook als vanouds de ik heb je zo gemist omhelzing; het gevoel van weer compleet zijn.

Een paar dagen later toch een gesprek gehad over waar het heen ging met onze relatie en wat we eraan zouden moeten doen om het beter te maken. Ik was enigszins optimistisch ondanks het feit dat ik zelf ook niet blij was met onze relatie. Gepraat over waarom het allemaal zo slecht ging waarom we in vredesnaam niet eraan werkte en waarom zij zo'n negatieve houding had tegenover ons, tegenover alles.

En toen begon er iets aan me te knagen.

Hoe kon dit? Normaal konden we toch samen praten, elkaar proberen op te beuren om toch onze relatie een kans te geven.... om toch na 9 jaar samen zijn, samen sterker te worden en je best doen voor elkaar zodat we elkaar weer lief zouden kunnen hebben...

Maar nee, ze bleef negatief... zag het allemaal maar somber in... ze voelde toch niets meer voor me en het werd allemaal te moeijlijk.. ik vraag nog herhaaldelijk of er iemand anders is, of ze verliefd is op een ander... maar nee...

Een dag later komt een vriend langs om te eten, het gevoel bleef knagen dus ik verzin een smoes en ga naar boven om daar haar telefoon te checken... geen sms/chats geen emails helemaal niets..... na lang zoeken in het logbestand terecht gekomen, naar beneden scrollend kom ik een mannelijke naam 40 keer tegen... smsjes heen en weer tot diep in de nacht... ik scroll verder... weer 30 keer heen en weer contact... en weer verder nog meer bewijs van communicatie tussen hem en haar... ik word licht in mijn hoofd... hoop dat het een collega is waar ze "voor haar werk" mee moet smsen...

Ik vraag of ze boven wil komen en of ze echt niet iets tegen me te zeggen heeft.... ze breekt... geeft toe dat ze al een aantal keren met een jongen gezoend heeft en contact met hem onderhoud, ik vraag waarom? waarom?

Ze voelt al een tijdje niets voor me, ik vraag of ze dat dan niet gewoon had kunnen zeggen in plaats van met een andere jongen te gaan zoenen. We hebben een emotioneel gesprek en ik wijs haar de deur, geef haar een deadline waarop ze haar spullen het huis uit moet hebben en stort in.

Ik mail en bel met vrienden stort mijn hart uit maar de pijn blijft onbeschrijfelijk, waarom? waarom zo? waarom met hem? waarom niet met mij? waarom ben ik niet goed genoeg ? wat heb ik fout gedaan?

Mijn gedachten dwalen terug... ik analyseer de chronologische parallelen en hoe haar escapade naast ons beschermde leventje heeft bestaan.. zie dat ze terwijl ze met mij aan het smsen was liefdes smsjes naar hem stuurt....

ik login op haar email en ontdek woorden en zinnen die lijken op ons eerste contact, onze liefde. Alleen nu worden ze met toewijding en passie naar een ander geschreven.... 5 minuten na zijn mail krijg ik die van mij waarin ze stuurt dat ze mij mist...

De woorden die ik lees tussen de nieuwe geliefden etsen zich vast in mijn achterhoofd, daar staat een grammafoonplaat speler die oneindig alle teksten herhaald als ik ook maar even niets te doen heb. Gedachten vliegen door mijn hoofd... wat als ik beter m'n best had gedaan, wat als ik bij die eerste kus was geweest wat als ik toch daarvoor had laten zien hoeveel ze voor mij betekende...?

Maar nu is het te laat, te veel pijn te veel verdriet.. ze heeft me in m'n rug gestoken met een dolk... de pijn is ondraagelijk, onwerkelijk en bizar.