Al 29 jaar bij elkaar, volgend jaar 25 jaar getrouwd, maar het wordt
ons niet gegunt. Zijn familie heeft me nooit geaccepteerd en blijft
steeds maar doorhameren dat we uit elkaar moeten. Ook onze oudste zoon die we al 3 jaar niet meer hebben gezien omdat hij aan de drugs zit is door hun beinvloedt. Aantal maanden geleden heeft mijn man te horen gekregen dat hij prostaatkanker heeft en is hier aan geopereerd. Het was al uitgezaaid en over 2 weken horen we meer. Maar het gaat maar door met brieven die hier bij ons in de deur vallen dat ik zo slecht ben voor mn man en een waardeloze oma voor mn kleinkinderen die ik nog gelukkig wel zie van onze jongste. Er is zelfs een brief bij onze huisarts in de bus gestopt met zo verhaal. Ik ben kapot. De huisarts snapt t wel en gelooft me ook want hij weet dat ik goed voor hem ben. We weten nu ook zo beetje wie de briefschrijver(ster) is. Maar ik denk dat ik gewoon beter weg kan gaan. Weg van alle problemen , weg van alle stress. Anders doe ik mezelf wat aan nog een keer. De gene die dit geschreven heeft is volgens onze huisarts helemaal doorgedraaid en hij wil die gene laten opnemen , maar ik kan niet meer. Ik mis mn oudste kind en zou m heel graag willen zien en nu alles wordt stuk geslagen. Met de jongste kan ik niet praten en zij kan zelf ook niet praten omdat ze het verschrikkelijk moeilijk vind met wat haar vader heeft. Ik weet niet waar ik heen kan als ik weg ga. Heb zelf geen familie meer. Maar hier blijven is ook geen optie zo.