Hallo allemaal,
Ik wil eerst alle gebroken hartjes een knuffel geven vooraleer ik mijn verhaal vertel.
Ik ben een jonge dame van 21jaar. Heb al veel te horen gekregen dat ik niet weet wat ldvd is of hoe het aanvoelt omdat ik nog jong ben. Ik heb nog zoveel tijd om een nieuw persoon te leren kennen. Maar ben dit zo beu gehoord, niemand in mijn omgeving begrijpt mij, of weet hoe ik me voel.
Ik heb 'pas' een relatie achter de rug van 5jaar. Ik ben heel jong begonnen (ik weet het...) deze relatie is begonnen maart 2008 en eindigde februari 2013.
Het begon allemaal heel onschuldig. We spraken af, een kusje hier een kusje daar. De maanden/jaren gingen voorbij. 2jaar later 2010 besloten we samen om elkaar voortestellen aan onze ouders, voor mij lag dit wat moeilijk. Ik ben enigst kind, italiaanse afkomst en hij marokaans. Maar onze ouders accepteerde onze relatie en er was totaal niks aan de hand alles ging goed en wel. Maar een half jaar later drong zijn moeder aan om in hun cultuur te stappen iets wat ik totaal niet wou of wil. Hiervan is ruzie gekomen, ze heeft me uitscholden voor vanalles en heb vanaf toen contact met zijn familie verbroken. Ik was er natuurlijk wel kapot van, hij daarin tegen nam het niet te serieus en zei dat zijn familie wel zou bij draaien. Ik heb sindsdien niets meer van hun gehoord. Heb dit van mij afgezet, het is tenslotte met hem dat ik wil leven. Januari 2013: we hadden een gesprek over de toekomst en hoe wij het zagen. Hij zei dat hij zijn kinderen wel graag islamitsch wou opvoeden. Waar ik tegenin ben gegaan. We hebben hier weken lang over gediscussieerd en kwamen maar niet overheen. We besloten dus beide onze relatie te stoppen. We hebben een tijdje geen contact meer gehad. Die periode was een HEL. Mijn hart was gebroken, ik wist niet hoe ik ermee moest omgaan. Hoe ik mezelf kon beschremen tegen al die pijn!! Ik kon de momenten met hem niet uit mijn hoofd zetten... Het gevoel was onbeschrijfelijk, zo leeg... Mijn wereld zag er zwart uit. Tot hij na 1maand mij een smsje strde dat hij me mistte en een grote fout had begaan, hij vertelde me hoeveel hij van me houd en dat hij niet zonder mij kan, hij wilt alles voor me doen want ik ben het enige dat teld in zijn leven. Tot op de dag van vandaag verteld hij me dit en wilt hij terug een relatie. Hij zegt dat alles hem gestolen kan worden.. Ik hou ziels veel van hem, ik kan niet zonder hem en hij niet zonder mij... Maar wat als hij na een paar jaar van gedachten veranderd, het lijkt mij niet niks je partner boven je familie te zetten.. Ik weet niet wat te doen, mijn verstand zegt soms dat ik hem moet laten maar mijn hart ligt bij hem, ik zie ook als ik in zijn ogen kijk dat hij het nu meent, maar zal hij altijd bij die beslissing blijven??
Ik ben leeg van al het verdriet en al het denken, ik heb geen fut meer in mijn leven. Zit echt in de knoop met mijn gevoelens. Mijn gevoelens zeggen dat ik nooit over hem zal geraken. Alles doet pijn. Als ik zijn naam zie of hoor slaat mijn hart tekeer. Wat moet ik?
Ik ben radeloos en uitgeput...
Wou dit even van mij afschrijven in de hoop dat ik me een tikkeltje beter zou voelen...
Alvast bedankt voor je tijd om dit te lezen..
Knuffel,
helaas ben ik ook
helaas ben ik ook ervaringsdeskundige op dit gebied... niet bij mijn huidige ex, maar bij die daarvoor.
Ik zou je willen adviseren hier niet aan te beginnen. Je kunt het niet winnen van zijn familie, en ook niet van zijn geloof. In sommige families is dat allemaal heel relaxt, maar als dat nu al begint, en hij begint nu al dat hij zijn kinderen islamitisch wil opvoeden... dan is dat een duidelijk teken dat zijn geloof en familie boven jullie relatie staan. Ik geloof best dat hij jou ook mist hoor, zeker wel. Maar dit soort zaken gaan vroeg of laat altijd weer opspelen. Tenzij hij ECHT zou breken met zijn geloof en totaal zijn eigen weg zou gaan, maar die kans is zo klein! Hij stuurde mij uiteindelijk weg omdat ik geen moslima was en zijn familie heeft nooit meer met mij gepraat. Je kunt het niet winnen van structuren die zo verankerd liggen in zijn leven. Dan kan hij nu verliefd zijn en zo, maar als de realiteit weer om de hoek komt kijken, is hij dan bereid om water bij de wijn te doen? En kun jij dan accepteren dat jouw kinderen volgens de islam worden opgevoed?
Het gaat echt over, ik was kapot van mijn ex, en nu ben ik kapot van de volgende ex . Ik heb er meer dan een jaar over gedaan om over hem heen te komen, hij was voor mijn gevoel de man met wie ik oud wilde worden en kinderen krijgen, behalve dus dat geloof! Het had ook te maken met het feit dat wij nog heel lang contact hebben gehouden. Maar hij hield voet bij stuk wat betreft de islam kwestie, en eigenlijk ben ik daar blij om, want als hij ook had toegegeven uit verliefdheid en gemis, dan hadden die issues later wel weer opgespeeld, daar ben ik dus van overtuigd. ...
Beste Petals, Bedankt voor je
Beste Petals,
Bedankt voor je antwoord, ik heb dit al vaker gehoord over mensen met hetzelfde probleem.
Dat ze toch niet toegeve, dat ze later toch terug naar hun familie keren,...
Maar de hoop houd mij aan hem vast, dat hij nu deze dingen verteld en zo zeker is van zijn zaak zou ik het naar mijn mening nog een kans willen geven, om mezelf ook te redden van de pijn.
Ik zie hem zo graag het maakt me kapot. Ik wil hem niet kwijt in mijn leven, een leven zonder hem lijkt me zo erg... Hem nooit meer zien, spreken, aanraken,...
Ieder keer ik erover wil spreken barst ik in tranen uit en vermijd ik de conversaties.. Zelf tijdens het typen achter de computer gebeurd met tranen..
Ik heb een heel zacht karakter, en heel breekbaar..
Moest ik er een punt achter zetten sta ik zo verloren en alleen...
@ Unlucky-girl
Je hebt de keuze:
- Hem nooit meer zien, of:
- Moslima worden.
ja dat gevoel herken ik heel
ja dat gevoel herken ik heel erg, en denk velen op deze site... die hoop houdt je levend. Zoals ik schreef, ik heb nog bijna een jaar contact gehad met moslim-ex. Elke keer weer had ik hoop, dat hij me zou accepteren zoals ik was, maar die hoop werd elke keer de grond in geboord. Tot ik op een gegeven moment radicaal gekapt ben, heb zijn sleutel teruggestuurd, en geen contact meer gehad. En echt, het gaat echt over ook al voel je je nu totaal niet zo! De eerste periode lijken die dingen echt niet meer over te gaan, je voelt je zo slecht en je denkt dat een leven zonder hem niet mogelijk is. Maar dat is het wel en je staat niet alleen! Er zal nog veel meer moois op je pad komen en iemand die een beetje dezelfde religie en waarden er op na houdt, en een familie die jou met open armen zal accepteren om wie jij bent! En met wie je al deze discussies niet eens hoeft te hebben.
@Unlucky-girl
Lastige situatie meis. Typisch geval van gevoel en verstand tegenover elkaar. Knap van je dan je toch aan je verstand vasthoudt... Dat moet niet makkelijk zijn als hij aan de andere kant toch staat te trekken. Mag je trots op zijn! Want lijkt me na een relatie van 5 jaar best lastig!
Je bent nog jong en kunt in dat opzicht hoe dan ook nog alle kanten op. Maar zoals je aangeeft zijn er verschillen tussen jullie. Cultuurverschillen... En het is denk ik heel moeilijk om deze op de lange termijn te gaan overbruggen... Nu mis je elkaar en roept hij alles om je voor zich terug te winnen. Maar stel je gaat terug in die relatie ga je toch ooit weer tegen die verschillen aanlopen. Cultuurverschillen zijn dingen waar je vaak niet echt omheen kunt en waar je ook vaak niet uit gaat komen als jullie daar allebei anders in staan. Op deze manier is het dus onmogelijk om samen de toekomst te hebben zoals jullie die allebei het liefste zien... Tenzij 1 van de 2 kiest voor een toekomst zoals hij/zij die niet in zijn hoofd had, en ik denk dat je daar op langere termijn zeker niet gelukkig in word.
Ik begrijp dat het nu even heel moeilijk is, maar ik denk dat je hem ook duidelijk zult moeten maken dat een toekomst tussen jullie niet kan werken met de verschillen die tussen jullie bestaan. De Marrokaanse cultuur is vrij hard, maar ook de Italiaanse cultuur heeft zo zijn dominanties.... Die mix is dus best moeilijk, en de rest van je leven moeite hebben met de families willen jullie denk ik allebei niet. Ook zal in de opvoeding van de kinderen een probleem ontstaan, waar je denk ik niet echt uit gaat komen... Zijn familie zal op den duur ook meer druk op hem gaan leggen mbt het geloof waar ze jou graag in willen mengen blijkbaar, en ook dit zal voor hem steeds lastiger worden omdat hij ook de band met zijn familie niet kwijt wil lijkt me.
Al met al genoeg afweegpunten om jezelf af te vragen of je dit wel moet willen, hoe moeilijk dat nu ook is. Ik denk dat je hier met hem over zal moeten praten, zodat ook hij geen druk meer op je legt en aan je trekt, en ook jij langzaam dingen af kan sluiten. Op deze manier blijf je denk ik in deze cirkel hangen.
Sterkte ermee meis!