Hoi Amber en Broken Jan,

Als je hier opschrijft waar je mee zit, dan lezen elke dag tientallen mensen dat. Mensen die speciaal de moeite nemen om het te lezen, en die aan je denken en het beste voor je wensen. Dus jullie zijn niet alleen met zijn tweeën; plus chryso maakt drie. (Plus nog alle andere mensen die lezen en met jullie meevoelen.)

En Broken Jan: ik zou als bezoeker van het feestje niet zo snel de telefoon gegrepen hebben, maar dat zou nog niet betekend hebben dat het me niets kon schelen - ik ben gewoon niet zo'n bellert, misschien zijn de mensen van wie jij een telefoontje verwachtte dat ook niet. Het is bovendien best moeilijk om iemand die erg veel verdriet heeft te steunen. Het is zo moeilijk om je een houding te geven; voor veel mensen is ernstig verdriet van een ander heel beangstigend. Als het gaat om iemand waar je echt om geeft is dat soms alleen nog maar enger.

Ik heb trouwens nauwelijks contact met mijn eigen vader, maar ik hou van hem en ik denk elke dag wel even aan hem. We zeggen het alleen niet zo vaak tegen elkaar. Soms begint dat aan hem te knagen (ik ben best boos op hem geweest toen hij lang geleden mijn moeder verliet; hij is nog steeds vaak bang dat ik hem nog vanalles kwalijk neem, ook al begrijp ik hem tegenwoordig veel beter en heb ik hem allang vergeven), maar hij krijgt steeds beter door dat de beste manier om te krijgen wat hij nodig heeft is door er luchtig en vriendelijk om te vragen. Hij stuurt een vriendelijk berichtje en krijgt vanzelf antwoord. Ik moet er soms even aan herinnerd worden dat hij graag iets van me hoort en dan laat ik weer wat horen.

Mijn oma zei altijd: 'mensen die praten, kunnen geholpen worden'. In stilte lijden en speculeren over waarom een ander iets doet of nalaat is zonde; als je geholpen wilt worden, moet je zeggen wat je nodig hebt!

Je hebt gelijk, hij woont immers niet meer thuis. Zag het gewoon even niet meer zitten. Het was toch een speciale dag en je hoopt op een beetje aandacht. Als die dan niet komt voel je je wel erg alleen en denk je dat niemand aan mij denkt. Heb 2 jaar, waar veel in gebeurd is, met hoop geleefd dat het weer goed zou komen en snap dat mijn vrienden het wel een beetje zat zijn nu om mijn verdriet nog langer aan te horen en daarom zeggen vergeet het en ga door. Maar 23 jaar zo snel vergeten gaat gewoon niet.
Door het besef dat ik niet de enige ben die zich zo voelt en we elkaar zo kunnen steunen voel ik mij weer een stukje beter.

Groetjes Jan.

Denk dat jullie allen gelijk hebben, hij woont immers niet meer thuis en heb misschien teveel gehoopt op een beetje aandacht. Mijn zoon is 23 geworden. Omdat ik zijn moeder even niet kan zien en die 's avonds zou gaan had ik 2 uurtjes eerder vrij genomen om er toch even te zijn op zijn verjaardag. Weet dat ik hem daar verdriet mee doe maar heb het uitgelegt en hij zei dat hij het begreep. Kreeg vandaag een sms of ik zaterdag, wanneer hij het viert, op tijd wou komen zodat we elkaar wat langer kondon zien. Moest er van huilen met de gedachte dat hij weet dat ik het verschrikkelijk moeilijk heb en aan mij denkt. Heb ook mijn dochter (28) laten weten dat ik het niet leuk vond dat ze niet even de moeite genomen had om mij te bellen. Ze zei dat ze er niet aan gedacht had en toen ik over haar moeder begon kwam eruit dat ze er niet tussen in wil staan en wij dat zelf maar moeten uitzoeken. Het is hard maar weet dat ze gelijk heeft. Ik moet ze er niet in betrekken. Het gaat gelukkig weer wat beter mede dankzij jou en de andere reacties. Ben af en toe mezelf kwijt en moet soms weer met beide beentjes op de grond gezet worden.

Groetjes Jan.