Hey iedereen, ik woon in België, maar ben terecht gekomen op deze site en ook ik zit met ldvd. Ik kom al even op deze site en heb besloten om mijn verhaal ook te doen.
Ik kende D. al enkele jaren. Vanaf het eerste middelbaar zaten we samen in de klas, maar schonken we niet veel aandacht aan elkaar. Na 4 jaar zijn we vrienden beginnen worden en kwam ik van iemand anders te weten dat hij gevoelens voor mij had. Voor mij was het zeker geen liefde op het eerste gezicht, maar toen we closer werden, kreeg ik ook vlinders in de buik elke keer ik hem zag. In het vijfde zijn we dan een koppel geworden. We waren een koppel dat altijd samen was. We zagen elkaar heel veel en vonden dat helemaal niet verstikkend ofzo. We deden echt alles samen. Hij was heel lief, zei elke dag wat hij voelde en toen we afstudeerden maakten we dan ook volop plannen om samen op kot te gaan of een appartement te huren in de buurt van onze universiteit.
Vorig jaar zijn we dan afgestudeerd en hadden we een contract getekend om samen op kot te gaan. In het begin vond ik op kot gaan niet super plezant, want ik miste mijn familie ook, maar na een tijdje ging dat al beter. Ook het samenwonen met D. ging goed. Er waren geen problemen, we kookten samen, alles ging goed. Tot in december vorig jaar. D. liep al even rond met erge buikpijn en is toen opgenomen in het ziekenhuis met een maagontsteking. Sinds toen is het tussen ons slechter beginnen gaan. Hij was stil, werd sneller kwaad voor de kleinste dingen,… Toen ik hem vroeg waarom hij zo verandert was zei hij dat hij een paar problemen had: voelt zich niet goed thuis, nog altijd last van de maag, weet niet goed wat hij met zijn toekomst wil doen… Hij is zelfs beginnen wenen, maar zei dat hij deze problemen samen met mij wilde oplossen. Het ging beter tot een maand geleden. Tijdens de blok studeerde ik thuis en hij op kot zodat we niet afgeleid werden door elkaar. Op woensdag reed ik naar D. omdat ik hem miste. We hebben wat liggen knuffelen en hij was blij me te zien. Tot savonds op msn, toen maakte hij het uit. De enige reden die hij me gaf was dat het niet meer ging voor hem. Niets anders , altijd maar de zin: het gaat niet meer voor mij. Als ik dan vroeg waarom kon hij geen uitleg meer geven. Hij zei ook niet of hij nog gevoelens had voor mij of niet.
Ik was er echt kapot van, kon niks meer eten, heb mijn studies verwaarloosd… We bleven wel contact houden via telefoontjes, msn, smsjes… Zijn ouders zeiden ook dat ik wat moest afwachten en dat het dan wel weer goed zou komen. Dus had ik ook hoop en was ik blij als hij van zich liet horen. Tot die ene avond (nu een maand geleden). Hij vertelde me dat hij verliefd geworden was op iemand anders, die hij 3 jaar geleden had leren kennen en enkele weken geleden op facebook had teruggevonden. Het was een vrouw van 27 . Met het leeftijdsverschil had hij geen probleem en ze waren al plannen aan het maken voor hun verdere leven. Dit kwam hard aan bij mij. Hij vroeg mij om raad omdat hij mij als zijn beste vriendin ziet. Ik zei dat het wel allemaal heel snel ging bij hem, maar wilde natuurlijk niet naar mij luisteren. Zo stom als ik ben bleef ik maar luisteren naar zijn verhalen met haar. En bij mij ging het dan ook altijd maar meer en meer bergaf. Ik ga niet meer op kot, maar zet wel mijn studies verder. Nu heeft hij een weekje geleden tegen die vrouw gezegd dat hij toch niet met haar verder wil, dat het leeftijdsverschil een probleem is. Ondertussen blijft hij wel lief doen tegen mij en vraagt veel dat ik bij hem blijf slapen. Ik weet dat niet goed is voor mij, maar hij stuurde gisteren nog een sms: ik vind je knap, ik voel me goed bij je, ik vind het fijn bij jou en er is nog wel aantrekking tussen ons. Is dit dan niet meer dan vrienden? Ik denk niet dat ik gewoon vrienden met hem kan zijn, maar ik weet ook niet meer wat ik moet doen. Ondertussen heeft hij ook alweer een ander meisje ontmoet. 1 waar we vroeger ruzie over gemaakt hebben, dat hij er toen te veel mee bezig was, en nu zegt hij dat hij een crush heeft op haar. Ik weet niet meer wat ik ervan moet denken…