Ben ik weer...
De afgelopen 2 weken heb ik geen contact meer gehad met mn ex. Het ging me best goed af. Tot maandag, hij vroeg wanneer hij zn horloge kon komen ophalen. Nu wil hij opeens dat ik hem opstuur...

Maar ik denk heel veel aan dingen die hij gezegd en gedaan heeft, ik kom maar tot 1 conclusie: ik snap er NIKS van waarom het nog steeds uit is, en 1 ding weet ik ook: dit is niet wat hij wil!!!

De laatste maanden dat we weer contact hadden wilde hij me graag terug en hij heeft vaker gezegd 'het kan niet meer'. En dat omdat zn ouders het niet wilden. Die worden boos als we weer contact hebben...We hadden het weer superleuk samen, maar hij was bang dat zn ouders het niet goed vonden. Na een tijd had hij toch met ze gepraat en ze hadden door dat hij me echt erg miste. Dus het was weer aan. Maar na een paar dagen waren zijn ouders weer heel boos geworden dat het toch nooit zal werken tussen ons. En meneer wordt daardoor beinvloedt en luistert daarnaar, dus het was weer uit...

Hoe gelukkig hij met me was, hoe fijn hij het altijd vond als hij bij me was, hoe heerlijk hij het vond om bij me te slapen, alles was gewoon super! Hij werd wel eens emotioneel omdat hij zo blij met me was. In de 5 maanden dat het uit is heeft hij bijna elke keer gehuild als hij me zag.

Ik weet zeker dat hij dit niet had gewild, als ik alles zo naga. Het zijn zijn ouders...Dat geeft hij niet toe, maar ik weet het wel, hij zei dat hij me echt niet kwijt wilde.

Nu heb ik erg de neiging om hem ervan te overtuigen dat het wél kan. Dit is natuurlijk erg dom, ten eerste heeft hij me heel veel pijn gedaan (maar nog denk ik dat dit niet is wat hij wilde) en ten tweede hebben we het al eens weer geprobeerd maar zitten zijn ouders ertussen. Ik snap die ouders niet . Ik vind het niet eerlijk dat mensen zo kunnen zijn! Mn ex had een keer na 4 maanden ofzo een brief van mij doorgelezen, toen had hij moeten huilen, zn moeder had gezegd dat hij nou eens verder moest gaan enz. Ik denk dat ze ook veel dingen van mij heeft weggegooid.

Ik vind het zo moeilijk. Hij doet net alsof hij het er ook mee eens is, maar ik geloof het niet. Ik ken hem te goed. En nu moet ik het maar accepteren dat die ouders zo zijn...en we daardoor niet meer bij elkaar kunnen komen. Dat doet zoveel pijn, want we hadden geweldige tijden samen. We waren het gelukkigst bij elkaar. Ik ben bang dat ik nooit meer zo gelukkig zal worden .

De stomste eigenschap van hem vind ik dat hij zo beinvloedt wordt door iedereen! En vooral zn ouders. *zucht*. Nu moet ik verder maar hoe?! Want ik weet hoe super wij het nog zouden kunnen hebben. Ik kan die ouders niet snappen...

WAAROM ben ik niet goed genoeg voor hem?! Oke, ik heb hem geclaimed daardoor hadden we vaak ruzie, maar dat lossen we dan zelf wel op en ik heb nu het gevoel dat ik dat nu meer zal doen!! WAAROM geven ze ons geen kans?! WAAROM?!

Liefs..