Hallo allemaal,

Ik wil eerst alle gebroken hartjes een knuffel geven vooraleer ik mijn verhaal vertel.
Ik ben een jonge dame van 21jaar. Heb al veel te horen gekregen dat ik niet weet wat ldvd is of hoe het aanvoelt omdat ik nog jong ben. Ik heb nog zoveel tijd om een nieuw persoon te leren kennen. Maar ben dit zo beu gehoord, niemand in mijn omgeving begrijpt mij, of weet hoe ik me voel.
Ik heb 'pas' een relatie achter de rug van 5jaar. Ik ben heel jong begonnen (ik weet het...) deze relatie is begonnen maart 2008 en eindigde februari 2013.
Het begon allemaal heel onschuldig. We spraken af, een kusje hier een kusje daar. De maanden/jaren gingen voorbij. 2jaar later 2010 besloten we samen om elkaar voortestellen aan onze ouders, voor mij lag dit wat moeilijk. Ik ben enigst kind, italiaanse afkomst en hij marokaans. Maar onze ouders accepteerde onze relatie en er was totaal niks aan de hand alles ging goed en wel. Maar een half jaar later drong zijn moeder aan om in hun cultuur te stappen iets wat ik totaal niet wou of wil. Hiervan is ruzie gekomen, ze heeft me uitscholden voor vanalles en heb vanaf toen contact met zijn familie verbroken. Ik was er natuurlijk wel kapot van, hij daarin tegen nam het niet te serieus en zei dat zijn familie wel zou bij draaien. Ik heb sindsdien niets meer van hun gehoord. Heb dit van mij afgezet, het is tenslotte met hem dat ik wil leven. Januari 2013: we hadden een gesprek over de toekomst en hoe wij het zagen. Hij zei dat hij zijn kinderen wel graag islamitsch wou opvoeden. Waar ik tegenin ben gegaan. We hebben hier weken lang over gediscussieerd en kwamen maar niet overheen. We besloten dus beide onze relatie te stoppen. We hebben een tijdje geen contact meer gehad. Die periode was een HEL. Mijn hart was gebroken, ik wist niet hoe ik ermee moest omgaan. Hoe ik mezelf kon beschremen tegen al die pijn!! Ik kon de momenten met hem niet uit mijn hoofd zetten... Het gevoel was onbeschrijfelijk, zo leeg... Mijn wereld zag er zwart uit. Tot hij na 1maand mij een smsje strde dat hij me mistte en een grote fout had begaan, hij vertelde me hoeveel hij van me houd en dat hij niet zonder mij kan, hij wilt alles voor me doen want ik ben het enige dat teld in zijn leven. Tot op de dag van vandaag verteld hij me dit en wilt hij terug een relatie. Hij zegt dat alles hem gestolen kan worden.. Ik hou ziels veel van hem, ik kan niet zonder hem en hij niet zonder mij... Maar wat als hij na een paar jaar van gedachten veranderd, het lijkt mij niet niks je partner boven je familie te zetten.. Ik weet niet wat te doen, mijn verstand zegt soms dat ik hem moet laten maar mijn hart ligt bij hem, ik zie ook als ik in zijn ogen kijk dat hij het nu meent, maar zal hij altijd bij die beslissing blijven??
Ik ben leeg van al het verdriet en al het denken, ik heb geen fut meer in mijn leven. Zit echt in de knoop met mijn gevoelens. Mijn gevoelens zeggen dat ik nooit over hem zal geraken. Alles doet pijn. Als ik zijn naam zie of hoor slaat mijn hart tekeer. Wat moet ik?
Ik ben radeloos en uitgeput...

Wou dit even van mij afschrijven in de hoop dat ik me een tikkeltje beter zou voelen...

Alvast bedankt voor je tijd om dit te lezen..

Knuffel,