hoe kan je verder gaan met je eigen leven? Hoe kan iemand je zo totaal welkom heten in zijn leven, en dan van jou verwachten dat je maar gewoon verder gaat, er kalm onder blijft en verder gaat? Vanaf het moment dat we elkaar ontmoetten waren we zowat onafscheidelijk. Bijna elke nacht sliepen we in elkaars armen. We stonden samen op gingen samen naar bed en gedurende de dag waren er de hele dag door berichtjes. We kookten samen, aten samen. Hij was degene die het had over samenwonen, wacht nog maar even met het zoeken van een nieuw huisje, over een tijdje gaan we samen zoeken. Hij was degene die zei: die studio waar ik nu ga wonen, daar gaan we het proberen samen. Hij was degene die steeds kwam met toekomstdromen. En ik idioot die ik ben, ging er gewoon weer in geloven! Weer erin geloven dat het mogelijk was, een mooie toekomst opbouwen met iemand. De dingen uit zijn leven werden steeds meer de dingen uit mijn leven. Tot het punt dat je zo aan iemand gehecht bent... de muziek, het eten, samen boodschappen doen bij de supermarkt was zo'n genot, het je zo ontzettend thuis voelen bij iemand, alles dat schreeuwt: wij hebben een toekomst. Een simpele, eenvoudige, prachtige toekomst. We zouden een huisje gaan zoeken, een lief hondje nemen, alles was al uitgestippeld. En dat kwam echt allemaal niet vanaf mij in eerste instantie, juist niet, omdat ik zo huiverig ben geworden na eerdere teleurstellingen. En het gebeurt me gewoon weer... nu zit ik hier 'thuis' en ik wil hier gewoon niet zijn, alles in mij schreeuwt dat ik hier gewoon niet wil zijn, dit is verdomme mijn huis niet, dit is mijn toekomst niet!! Hoe moet ik nou in godsnaam weer verder gaan? Vanavond eten koken voor mezelf? Voor mezelf zorgen? Waarom???? Weer gaan vergeten? Ik weet het gewoon echt niet.