Ik wilde vandaag met een kennis naar het Jazz festival in Breda.
Maar er zijn werkzaamheden aan het spoor en nu gaat die trein niet vanaf mijn station naar Rotterdam CS.
je kan wel met een bus, maar dan ben ik erg lang bezig om daar te komen.

Dus maar vroeg naar bed gaan.

Vreselijk , als je bedenkt dat iedereen leuke dingen doet en mijn ex waarschijnlijk een heel leuk weekend met die trut heeft.
Ik ga echt hier s avonds niet alleen op de bank zitten, dus ik neem maar weer een Valdispert in, en dan maar hopen dat hetsnel weer ochtend wordt.
Overdag heb ik geen probleem, maar als de avond valt wordt het echt heel donker in mijn hart en gevoelsleven.
Is heel moeilijk voor mij in de kamer te zitten , waar we vroeger zoveel gedanst hebben en muziek gedraaid en gekookt en gegeten.

Wat is het leven toch wreed en moeilijk.
Klinkt een beetje als medelijden met mezelf, maar ach ja mag ik dat hebben na 8 jaar samen te zijn geweest?
Ik sprak vandaag iemand hier van de ldvd site en die wist het heel mooi te omschrijven hij zei" gek he? alsje lang met iemand bent geweest, en ineens sta je alleen, dan weet je niet meer wie jezelf bent"dat vond ik een heel goede, want dat is ook zo.
Het is dan net alsof er iets geamputeerd is, je bent niet meer compleet.

Elke dag is hetzelfde, grijs en grauw en zonder hoogtepunten.
Ik zie ook nergens iemand , waarvan ik denk die is leuk, net alsof er geen interessante mannen meer voor mij zijn.
Ik vind ze allemaal zo gewoon, van die grijze muizen.

Hoe lang moet dit nu nog gaan duren?
Carlita 1950