De vrijdag komt dichterbij. Twee belangrijke dingen. uitslagen van mijn onderzoeken in het ziekenhuis, waarvan ik besloten heb dat m'n ex daar niet bij aanwezig is maar een vriend. ( Ze wilde er uit plichtsgevoel wel bij aanwezig zijn.) en daarna ga ik vrijdag mijn hond ophalen bij mijn ex. Eindelijk kan ik die kleine na 3,5 weken weer eens zien voor een weekendje. Eigenlijk durf ik niet echt de confrontatie aan haar (m'n ex), weer te zien, elke keer tot nu betekende dat een flinke terugval in de verwerking en m'n gevoelens. Frustraties, herhinneringen en pijn die kan iknu echt wel missen. Aan de andere kant wil ik haar graag weer zien, met haar praten etc. Antwoorden krijgen voor closure (of stiekem kijken of er toch nog hoop is?), maar de vorige keren kwam er ook niets van praten terecht. Nou ja van het praten wel, maar geen antwoorden. Alleen maar koude ontwijkende woorden. Verder is er geen contact, niet sms, email of wat dan ook. Terug brengen van de hond doe ik bij haar moeder. Dus daar maak ik me nu minder druk over. Ook haar hele omgeving, kennissen en vrienden, waarvan ik dacht dat het inmiddels gezamenlijke vrienden waren houden zich erg stil naar mij toe. Zij is degene die de misstap gemaakt heeft en zij is degene die het uitmaakte, voordat ik me er een mening over kon geven over wat ze gedaan had. Op een een of andere manier ontvangt zij nu van alle kanten steun, opvang en zorg. Tuurlijk ben ik niet zo arrogant om te denken dat zij geen pijn heeft van de break, maar daar merk ik weinig van. Gelukkig heb ik wel 2 goede vrienden en m'n ouders, maar de rest is weg... Steeds weer ontdek ik opnieuw verdriet, opnieuw ontdekken dat ik bepaalde dingen moet gaan missen, dingen waar ik zo op ingesteld was, die me gelukkig maakten.
Het geluk gevoel is nu steeds van korte duur, (een poging tot daten of sporten) en wordt steeds weer teruggetrokken naar de pijnlijke gevoelens. De rationele ik houdt me staande, terwijl zij me altijd probeerde mij te laten leven volgens mijn hart, dat kon zei ze, want ze was er om me op te vangen mocht er iets mis gaan, net zoals ik dat voor haar deed. Ik was er bijna in gaan geloven. Nu geloof ik bijna nergens meer in. Morgen voel ik me waarschijnlijk weer beter, want er staat een avond sporten op de agenda, maar de spanning voor vrijdag vreet me op.

Pffff weer wat van me afgeschreven, hoop dat het wat oplucht.

Gr Snowman
(No, I'm not as cold as ice!)