Misschien dat je het nr. kent van Andre Hazes- Als je alles weet en je denkt niet na, dan kan de ineens zon verdwijnen als ze jou verlaat.
Door dit nummer ben ik gaan inzien dat ik mijn vrouw de laatste jaren te kort heb gedaan. Dit na een periode van ziekte en als grondlegger een beroerde jeugd dat een litteken heeft achter gelaten. Toch vind ik dit geen excuus voor een vrijbrief voor haar maar zie wel in dat ik schuldig ben omdat zij liefde te kort kwam.
Liefde is een chemie en kan je niet tegen houden het is alleen "hoe ga je er mee om en wat doe je ermee". Dat je iemand op een feest leert kennen en het klikt en je krijgt gevoelens voor die persoon zonder dat er wat gebeurt en je geeft hem gelijk je telefoonnr. dat vind ik een kwalijke zaak want je ziet hem de volgende dag toch niet meer en de gevoelens verdwijnen en zoniet dan kan je er altijd nog werk van maken. Wat mij kwaad maakte ondanks dat er niets is gebeurt heeft ze tegen mij gelogen. Eerst door te ontkennen dat er geen ander in het spel is, dan als ze opbiecht hoe het allemaal gelopen is en mij zegt dat ze zelfs niet weet hoe hij heet en al lang geen contact meer had via sms (lang leve de moderne comminucatie). Ook hier loog ze weer en kwam erachter via achtergebleven info op de pc, dat ze kort geleden nog contact hadden via Hyves en dus ook zijn naam wel wist. Ik ben toen kwaad geworden en heb toen in emotie gezegt dat het voor mij nu over en uit is maar zie later in na een goed gesprek dat ze zich er gigantisch voor schaamt en dat ze het daarom maar niet vertelde. De kloof tussen ons is door die uitval van mij groter geworden. Zij zit nu enkele weken bij haar ouders en wil rust om na te denken wat ze wil. Ik heb het haar vergeven en ga het allemaal verbeteren en zie in dat de fout in eerste intantie bij mij ligt. Ik trek het niet meer zonder haar en zit soms een halve nacht te huilen( ja een man die huilt en schaam me er ook niet voor). Als compensatie sproken we af dat ze af entoe wel weer thuis kwam eten en ik voelde me dan fantastisch tot dat zij weer vertrok naar haar ouders. Huilen huilen huilen en dan pas mis je een troostende arm om je heen hoe groot en stoer je dan ook niet bent. Ik probeerde haar weer het hof te maken door lieve mail en kaartjes te sturen om haar te laten inzien dat ik het meende dat ik terug wilde en alles vergeven is. Dit werkte helaas averrechts en ik zou haar benauwen en dat ze op deze manier niet kon denken. ben nu nog verder van huis door deze actie. Ik trek het niet meer.