Midden in de nacht, wij samen, buiten in de duinen, zonder nog maar enig besef te hebben dat er nog meer levende zielen op deze wereld rond dolen. Altijd vertelt hij mij dat hij me geen valse hoop wil geven, nog zielsveel van haar houdt en maar mij niet kwijt wil. Altijd heb ik dat voor lief genomen, soms met wat moeite, maar dan nam ik afstand. En toch kamp ik ook nog met dat zelfde probleem soms. Die nacht leken er heel even geen ex-en meer te bestaan en lagen we stil naar de sterren te kijken.

Opeens zei hij: "Als jij ooit besluit dat dit niet meer werk tussen ons, en weer met een ander gaat en daarna weer met een ander en daarna weer...Eindig je dan weer bij mij?" Ik zei tegen hem dat ik al van hem hou en als het niet meer zou werken dat ik dan liever alleen blijf, maar stel dat ik wel ooit zo'n besluit neem en op een dag bij hem terug zou komen of hij dat erg zou vinden. Hij zei dat ie dat 'geheel niet erg' zou vinden. Daarna was het een tijd stil en hij ging recht op zitten en zuchtte diep. Ik vroeg hem wat ie nou weer te zeuren had. Ik zag al weer die impulsieve blik in zijn ogen die weer genoeg zei maar hij moest er nog wat bij zeggen: "Zullen we trouwen? Dat zou echt grappig zijn."

Alarm bellen rinkelden boven mijn hoofd, vraag mij niet waarom maar ik werd boos, toch misschien al die opgekropte frustraties van het afgelopen jaar. "Trouwen!? En dan? Er toch achter komen dat dit het ook niet is wat we zoeken? Jij mij weer moet vertellen dat je haar niet los kan laten en niet van mij houden kan? Jij denkt écht alleen maar aan je zelf! Ja dat is heel grappig!"

Achteraf denk ik dat ik wel wat overdreven heb gereageerd, maar ja het is nou al gebeurd.
Die sterren en de duinen konden mij gestolen worden. Ik liep weer terug naar zijn huis meteen richting het bed. Toen hij naast me kwam liggen zei hij dat het inderdaad een beetje een dom idee was van hem en bood zijn excuses aan. Op mijn beurt zei ik dat ik niet zo dom moest reageren en dat het al goed was.

De volgende dag toen hij wakker werd was hij al naar zijn werk gegaan. Ik had geen zin om langer te blijven en ging terug naar mijn eigen huis, normaal ga ik gewoon weg maar dit keer liet ik een briefje dat het me echt speet en dat ik echt wel gek op hem ben. De 2 dagen er na in totaal 40 (!) smsjes met liefdesverklaringen ("ik hou zielsveel van je") en onzin van hem ("ik zo ff op de bank zitten", "het is weer ruk op de tv")...dat soort dingen. Iets wat hij normaal dus (godzijdank) nooit doet, normaal wordt het beperkt tot 1 smsje per 2 weken, ook weer het andere uiterste maar daar ben ik aan gewend.

Eigenlijk had ik stiekem de hoop dat ik wat verder bij hem naar binnen was gekomen en dat hij toch misschien wel had gemerkt dat hij toch wel heel veel om mij geeft. Misschien was dat op dat moment ook wel zo maar opeens gaf meneer aan dat hij toch liever alleen is en alleen wilt blijven. Ik zeg altijd dat ik dat prima vind, want ik weet toch dat als ik echt niks van mij laat horen dat ie toch weer terug komt, maar ondertussen kan ik flink balen. Het is het type persoon die je vrij moet laten om van hem te kunnen houden. Als je na gaat dat als we echt zouden gaan trouwen dat hij vast na drie dagen al weer wil scheiden. Zou me niks verbazen.

Maar steeds vaker merk ik dat ik iedere dag een beetje meer van hem ga houden en op de momenten dat hij van mij houdt, houdt zelfs hij nog meer van mij dan ik van hem. Maar ik stop niet met houden van hem, dat gevoel blijft bij mij.

Iemand heeft mij wel eens verteld dat het een kracht zou kunnen zijn achter een goede relatie. Ik geloof daar niet zo in. Steeds vaker zit ik met de gedachten om hem voor altijd vrij van mij te maken en dat ik verder ga zonder hem, ookal kan ik niet meer zonder hem...Ik heb een verschrikkelijk zwak voor hem en regelmatig begrijp ik niet waarom ik dat nog heb....