Gisterenavond goed gesprek gehad met mijn ex over hoe ik mezelf voel en de vriendschappelijke relatie van ons.

Ik heb hem gevraagd om naar mijn huisje te komen. Dit omdat ik niet meer bij hem thuis wil zijn in verband met het verleden. Hij was ziek, maar dat maakte hem niet uit. Hij kwam hoe ziek die ook was naar mijn huis. Vond het zo lief van hem.

Ik heb met hem gesproken over mijn wantrouwen naar hem toe en dat dit te maken heeft met alles wat er is gebeurd incl. mijn verleden als slachtoffer van mishandeling, verkrachting en loverboys.

Heb nu details verteld. Hij begreep toen waar mijn depressieve gedrag vandaan kwam. Hij zei je bent gewoon een normale meid, lief en zorgzaam, alleen soms zo prikkelbaar, angstig en zo somber. Dingen worden je teveel. Hij zei mij dat ik getraumatiseerd was en hij dit wel ziet vanuit zijn verleden van militair.

Ik was blij dat hij me begreep. Het voelde goed. Ook dat ik gewoon overal over kon praten. En hij zei zelf; hou op je teklens te verontschuldigen en onzeker te voelen. En wantrouwen is iets wat ik nu weet, rekening mee zal houden en probeer het wat los te laten.
Zoek ook hulp ipv niet te praten over dingen.

Ik was hem zo dankbaar zo lief dat die zo sprak met mij.
Ik weet hoe diep hij in mijn hart zit. Als ik hem zie kan ik vaak denken qua uiterlijk en hoe die is; bah niks voor mij. Maar mijn hart gaat sneller kloppen als we samen kunnen praten.
En eigenlijk :S soms denk ik dat ik alleen zoveel van hem hou omdat hij nooit mij zoveel pijn gedaan heeft dan alle andere jongens in mijn leven. Ik hecht veel aan hem. zoveeel

het is natuurlijk een keuze:

1. stoppen met alle contacten ....

voordeel; sneller door met het leven
nadeel; ik zal hem missen als me maatje

2. contact behouden..

voordeel; ik blijf zijn maatje
nadeel; duurt langer om over hem heen te komen.

Ik moet zeggen dat ik het heel moeilijk vind. Als hij me altijd een knuffel geeft voel ik geen vlinders in mijn buik of enorm verlangen om dan verder te gaan dan dit te doen.
Als ik hem een kus op de wang geef of arm om hem heensla ook niet.
Ik schrijf vaak in een smsje; ik hou van jou .. of zelfs zoveel woorden kunnen niet zeggen hoeveel ik van jou hou.

Dat vind hij totaal niet erg. Hij weet dat ik veel van hem hou.
Hij houdt ook van mij. Hij zegt dat ook. Maar goed; we houden van elkaar op een speciale manier. Zonder dat seks erbij aan te pas hoeft te komen. Dus ik denk toch vriendschap.

ik weet niet ... soms denk ik hij is veruit nu al me beste vriend
Ik kan hem als me broertje gaan zien zo voel ik het zelfs.

Aan de andere kant blijf ik zeggen; elkaar zovaak zien is ongezond.
We laten elkaar onvoldoende los. Ruzies zijn er niet meer. Er groeit een bijzondere band dat wel. Maar wat als hij er straks geen zin meer in heeft? Dan ben ik weer verdrietig!