Vriendschap verbroken om liefdesverdriet

Het heeft me enorm veel verdriet geleverd, maar gisteravond heb ik haar weggestuurd.
M`n beste vriendin... weg gestuurd.. Ik hou van haar en dit is echt een van de moeilijkste dingen die ik ooit gedaan heb. Hoe kan je.. iemand waar je zo aan gehecht en verliefd bent wegsturen. Zeggen dat je haar niet meer wil zien en dat je geen vrienden meer mee wil zijn, terwijl je dat diep van binnen wel wil.
Gisteren heb ik gehuild erom in de kroeg.. m`n vrienden hebben me opgevangen.
Ik wil haar zo graag terug. Maar ik heb gezegd dat de enige manier waarop dat gaat gebeuren is. Als zij instemt dat we gaan daten, en dat ze probeert voor meer dan vriendschap te vechten. maar `gewoon` vriendschap wil ik niet meer.
Ik voel nu een grote leegte in me. heb ogen die willen janken maar waar het gewoon niet uitkomt.
En ik voel me nu zwaar alleen. Ik hoop dat ze me gaat missen en gaat beseffen nu ik weg ben hoeveel ik voor haar beteken. ik hoop dat ze inziet dat ik wel de ware voor haar ben.
Maar ik weiger haar nog in huis te hebben zo lang als ze dat niet inziet, dat niet beseft.

Ik hou van haar en ik mis er.

Kaassoufle's blog
login of registreer om te reageren

Zon, 23/10/2011 - 15:41 — Dirk30

Hey kaassoufle Ik herken je

Hey kaassoufle

Ik herken je situatie. Had net hetzelfde voor. Sindsdien heb ik niets meer vn haar gehoord. Heimelijk hoop ik dat het toeval ons nog eens samenbrengt, maar de realiteit zegt dat dit niet gaat gebeuren. Het feit dat ik niets meer van haar heb gehoord zegt eigenlijk alles over hoe ze over mij denkt. Jij hebt de beste beslissing genomen, al zal je dit nu niet geloven. Je gaat jezelf enkel kwellen als je met haar blijft omgaan. Stel dat ze opeens een vriend heeft, man, daar ga jij echt van afzien. Meer nog dan nu. Het is hart versus verstand. Het gemis zal langzaam maar zeker verdwijnen. Contacteer haar zeker niet. Dit brengt alleen maar een smet op jullie band, en dat wil je ook niet.
Veel sterkte man, en ween het er allemaal eens goed uit.

Zon, 23/10/2011 - 21:30 — mars

Juiste keus

Bewondering voor je stap, die heel moeilijk is maar wel de juiste keus. Mijn situatie is anders maar ook een van onbeantwoorde liefde, en kan goed met je mee voelen. Laat het los en als het van je houd en om je geeft komt het vanzelf terug

Sterkte en hou voet bij stuk..

Zon, 23/10/2011 - 21:23 — sunny1 (of verwijderd)

Ik vind het knap van je...

Ik vind het knap van je... Sterkte

Din, 25/10/2011 - 01:39 — Unremedied

@Kaassoufle

Heb je vorige en deze blog met interesse gelezen... Kennelijk ben ik niet de enige die in dit parket gezeten heeft. In mijn geval was de beste vriendin in kwestie tevens een ex (maar daar was een hoop tijd overheen gegaan). Mocht je het interessant vinden om mijn relaas te lezen, je kunt het in de volgende drie blogs teruglezen (het grootste deel van mijn blogs gaat over een ander meisje, een aantal wel ook over hetzelfde meisje toen de relatie strandde, maar deze drie echt vooral over de situatie waar jij nu in zit, of juist net uit komt):

http://www.ldvd.nl/iets-uitmaken-wat-niet-aan-is-geweest
http://www.ldvd.nl/vicieuze-cirkel
http://www.ldvd.nl/koud-leeg-en-verdrietig

Mijn conclusie is in ieder geval kort samengevat dat ze niet terugkwam nadat ik definitief het contact verbrak. En natuurlijk vond ik dat jammer; ik had stiekem ook gehoopt dat het een soort 'eye opener' zou zijn. Maar dat werd het niet. Na haar relatie met mij, die strandde in juni 2008, had ze geen andere relaties meer gehad. Ik verbrak het contact met haar in mei 2010 en drie maanden later had ze een nieuwe relatie...

Natuurlijk heb ik mij afgevraagd of het feit dat ik me teruggetrokken heb bij haar toch de nodige geestelijke ruimte gaf voor een relatie, die er daarvoor niet was. We hadden geen liefdesrelatie, maar waren wel erg close. Nouja, of er een verband is tussen het feit dat ze relatief snel nadat ik het contact verbroken had een nieuwe relatie gekregen heeft en het feit dat ik het contact heb verbroken, weet ik niet.

Op dit moment, ongeveer anderhalf jaar later, is de situatie niet onveranderd. Geen contact gehad, anders dan dat we elkaar in 2010 nog een felicitatiemailtje met elkaars verjaardag hebben gestuurd en even kort over een concert waar we halverwege dit jaar allebei naartoe zouden gaan. Verder niks.

Uit mijn gedachten is ze nog niet, maar ze zit veilig op de plek in mijn geest waar ze nu zit. Zij heeft duidelijk haar keuze gemaakt; het is beter zo. Natuurlijk vind ik het jammer dat het zo is gelopen en niet anders, maar ik heb het inmiddels volledig geaccepteerd en er geen pijn meer van of wat dan ook. Dus ja, ik denk heus nog wel aan d'r, maar eigenlijk nooit op een vervelende of pijnlijke manier.

Din, 25/10/2011 - 08:47 — Dirk30

Unremedied

Heb je laatste blog gelezen. Mooi geschreven trouwens. Weet je soms toevallig hoe het nu met haar is gesteld? Blijkbaar heb je het toch allemaal een plaatsje kunnen geven. Heb jij na het verbreken nooit geen schuldgevoel gehad? Ik wel! Want uiteindelijk laat je een waardevolle vriendin vallen. Dat schuldgevoel heb ik soms ook, maar toch blijf ik naar dat klein stemmetje luisteren dat zegt dat het de beste oplossing was. Heb jij nu iemand anders gevonden? En zo jah, is dat met de dezelfde liefdesintensiteit als bij je je onbeantwoorde liefde?

Din, 25/10/2011 - 13:06 — Unremedied

@Dirk30

Natuurlijk weet ik niet -precies- hoe het nu met haar is gesteld, maar ik heb wel een indruk. Mijn indruk is dat het goed met haar gaat. De relatie die ze kreeg drie maanden nadat wij het contact verbraken, heeft ze nog steeds (wat daarmee ook meteen de langste relatie is die ze ooit gehad heeft). Ze woont ook met hem samen (maar ja, dat deden zij en ik praktisch ook al gedurende die vier maanden dat wij wat met elkaar gehad hebben). Maar goed, alles wat ik van haar weet, weet ik via Facebook. Ze is vrij actief met Twitter en Facebook en ik heb haar niet uit mijn newsfeed geknikkerd, dus zodoende krijg ik dat wel mee. Natuurlijk is het Facebook-eigen om er vooral positieve dingen op te zetten om naar de buitenwereld toe de indruk te wekken dat je een prachtleven hebt (plus dat positieve dingen wat minder privacygevoelig zijn dan zieleroerselen), maar eerlijk gezegd vermoed ik dat het wel een redelijk adequaat beeld schept. Voor zover ze zich zorgen maakt over dingen, zich rot voelt of wat dan ook, verschijnt dat niet op Facebook.

Dat plaatsje heb ik het wel redelijk kunnen geven, ja. Met moeite, uiteraard, maar zoals je zult zien als je ook andere blogs van mij gaat lezen, 'viel' het hele gebeuren met K. eigenlijk in een periode waarin ik mijn eerste liefde, M., nog immer niet helemaal achter me had gelaten. Dat maakt het misschien ook wat anders; zo diep als M. zat, heeft K. niet gezeten omdat we daarvoor niet lang genoeg en intens genoeg met elkaar zijn omgegaan en misschien ook wel omdat de combinatie M. en ik veel intenser was toch dan K. en ik. Plus dat ook dat langdurige proces van proberen los te laten me wellicht wat training had gegeven.

Schuldgevoel heb ik niet echt last van gehad. Zoals ik in mijn blog schreef: het was niemands schuld dat het zo gelopen is; ik koos er niet voor om verliefd te zijn op haar en zij koos er niet voor om niet verliefd te zijn op mij. Dat kan gebeuren, maar in die situatie moet je dan ook onder ogen zien dat dat zo is en daarnaar handelen. Alleen op die manier kun je allebei de ruimte en vrijheid hebben die je nodig hebt om alsnog geluk te vinden. Plus dat ik natuurlijk de beslissing bij haar een beetje 'geforceerd' heb; ik was het feitelijk dan wel die zei dat het beter was om geen contact meer te hebben, maar ik heb het haar uiteindelijk laten zeggen na uitgelegd te hebben dat het zo niet verder kon en dat ik wilde dat zij eigenlijk het contact zou verbreken voor mij als ze zeker wist dat ze niets meer voelde dan vriendschap. Voor mij ook een manier om dat zeker te stellen. En ik heb tegen haar gezegd dat als ze toch het idee zou krijgen dat ze misschien meer voor me voelde, of als ze me echt ergens voor nodig had, ze me wel wist te vinden.

Ik heb niemand anders gevonden, tot dusver. Ik ben niet makkelijk of snel echt aangetrokken tot iemand en heb sinds ik het contact met K. verbrak vooral keihard lopen fulltimen, wat niet heel handig is om nieuwe meisjes te leren kennen. Onlangs was er wel iemand voor wie ik gevoelens aan het ontwikkelen was, eveneens een vriendin van me trouwens (met wie er in het verleden ook wel spanning geweest was), maar ik heb inmiddels sterk de indruk dat zij in ieder geval nu ook niet meer dan vriendschap voelt. Mede waardoor dat nu ook een beetje aan het verwateren is. Maar ook dat is weer een verhaal op zich met allerlei ins en outs. In het kort hoop ik nog steeds binnenkort eens weer iemand tegen te komen om iets mee te maken met de intensiteit van gevoelens zoals ik die eerst bij M. had en later bij K. en dan het liefst voor de verandering op een duurzame manier.

Woe, 26/10/2011 - 21:23 — Machteloosje

Respect voor je ...

Net zoals velen die gereageerd hebben vind ik je manier van handelen ook het verstandigste, dat verdient respect! Hopelijk gaat ze beseffen dat zulke geweldige mannen schaars zijn.

Don, 27/10/2011 - 11:57 — vondie3 (of verwijderd)

herkenbaar

Heel herkenbaar voor me. Sinds 2 maanden is het nu echt over en uit. Ik heb zelf de keus gemaakt om weg te gaan, niet omdat ik het niet meer zag zitten, maar omdat zij het niet meer zag zitten. Ze wilde wel vrienden zijn. Ik wilde dat ook graag.
Heb haar afgelopen maandag gebeld of we een kop koffie ergens konden gaan drinken, gewoon om te zien of we het allebei redden alleen. Geen pogingen om iets te lijmen of wat dan ook. Dit wilde ze niet, bang voor de emoties en eventuele andere gevolgen. We hebben nog wel een paar uur met elkaar aan de telefoon gehangen en heerlijk met elkaar gesproken. Ik weet wel dat ze bij me hoort, alleen heeft zij dat gevoel op dit moment niet.
Maar als ze me niet wil zien heeft het geen zin om vrienden te zijn. Mocht ze ooit tot de ontdekking komen dat we bij elkaar horen dan zal dat vanzelf wel gebeuren.
Ik heb haar na ons laatste gesprek nog een email gestuurd dat ik door de vijf jaar met haar mijn eigen onderdrukte problemen, welke niets met de relatie te maken hadden, hiermee wel heb kunnen oplossen. Ik voel me nu een completer mens dan ik ooit gevoeld heb.
De breuk was van beide kanten nodig en hoop dat zij ook naar zichzelf durft te kijken om haar eigen problemen op te kunnen lossen. Dan heeft die vijf jaar echt een doel gehad.
Ik zal haar nu niet meer benaderen, zodat ze haar eigen weg kan gaan en komt die uiteindelijk weer bij mij uitkomt dan is dat precies wat ik altijd gezegd heb. Ik kan nu niets meer voor haar doen, ze heeft in ieder geval genoeg voor mij gedaan. Daar ben ik haar dankbaar voor en zo zou het eigenlijk bij elke relatie moeten zijn die stukloopt. Tenslotte komen we bij elkaar door het missen van iets in jezelf. Verwijten maken heeft geen zin, naar de ander kijken heeft geen zin, kijk naar wat je ervan geleerd hebt en je leven voortzetten.

Wie is online

Enquête