wat voel ik me vandaag weer down en machteloos...
net terug, ben een vriendin helpen verhuizen. Ok, dit keer voor de verandering geen vriendin die gaat samenwonen, zij heeft een nog vrij prille relatie waar ook kinderen bij betrokken zijn dus dat vond ze te snel.
Maar die huiselijkheid! Haar ouders kwamen helpen verhuizen, haar vriend ook.

Voor mij was het af en toe gewoon te confronterend. Uiteindelijk ben ik om 5 uur naar huis gegaan, kon er even niet meer tegen. Morgen ga ik wel weer lunchen met een vriendin, maar vanavond alleen thuis, bah.
Dan moet ik soms echt vechten tegen de negatieve gedachten. Ik zit hier na 3,5 jaar wachten nog steeds op dezelfde zolderetage, sociale huurwoning krijg ik nog lang niet. In mijn stad sta ik op plaats 65. Particulier is of te duur, meer dan 700 euro inclusief kan ik gewoon niet betalen. Of ze accepteren mijn inkomen weer niet, vroegen bij die vriendin 4x de huurprijs bruto, dat haal ik bij lange na niet. Of willen me niet hebben omdat ik (noodgedwongen vanwege ontslag vorig jaar) ZZP'er ben, inkomsten te onzeker. Heb best wel al wat huisjes bekeken maar elke keer liep het weer ergens op stuk. Laatste halfjaar niet gezocht, omdat ex zei: wacht nog even, we gaan samenwonen.

Ik liep vandaag de hele dag met dat plan van samenwonen in mijn hoofd, het lukte me gewoon niet om die gedachten uit te zetten. Heb ex geholpen met zijn studio, we gingen samen naar de IKEA, zag ons dat al doen voor ons nieuwe flatje. Het leek zo mooi allemaal, eindelijk weg uit die single-ellende, gewoon huisje boompje beestje, eindelijk verdomme settelen. Ben ik gek dat ik daarnaar verlang?

Die verdomde toekomstdromen... ik wou soms dat ik niet meer droomde, ze komen toch nooit uit. Elke keer weer helemaal van 0 beginnen. Werk loopt ook totaal niet, al een hele tijd niet. Zit nu in dubio wat ik moet doen, doorgaan als ZZP of iets anders zoeken. Heb voor aanstaande vrijdag een afspraak met een jobcoach gemaakt. En vanavond toch maar weer een rondje huizen zoeken.

Ik probeer de moed niet op te geven, maar af en toe heb ik het zo zwaar... Het gevoel helemaal alleen op de wereld te zijn, en vooral: geen energie meer te hebben om al die dingen te gaan doen die ik moet doen om op een normale plek in het leven terecht te komen in plaats van ergens achteraf op een zolderetage zonder partner en fatsoenlijke baan.

Sorry voor deze mega negatieve blog van mij, het gaat morgen vast weer beter.