Het moment is nu daar. Ik ben verhuist, mijn spullen staan in mijn nieuwe huis en het oude is leeg. Ik heb een week lang keihard gewerkt en vandaag ging het allemaal supersnel. Hier zit ik dan, hier heb ik maanden naar toe geleefd en keihard voor gewerkt. Een heel mooi huis, mooi weer en een gezellige dag gehad.
Maar hier zit ik dan, letterlijk..... Ik moet blij zijn, ik moet genieten, ik zou euforisch van geluk moeten zijn met deze geweldige mooie stap in mijn leven. Tja, dat zou moeten...

Het enige wat ik nu doe, is janken en janken. Ik kan momenteel alleen maar aan mijn ex denken. Niet door spullen of foto's, maar gewoon denken en voelen. Denken aan de leuke dingen, aan dat ik hem dit huis zo graag zou willen laten zien. En voelen hoe ik hem mis, hoe pijnlijk ik het nog altijd vind dat ik zo mijn angst heb laten overheersen.
Focusen op de grote lijn, dat is waar ik mezelf op hamer. Want als je daar naar kijkt doe ik het echt goed.
Verder probeer ik mezelf eraan te herinneren dat ik slechts een half jaar een relatie heb gehad. Dus hoezeer kan ik mijn ex dan missen?? Hoe kan het toch in godsnaam dat het zo diep zit. Ik heb het al eens omschreven als een oergevoel, dat er meteen zat en wat na de breuk niet slijt maar zelfs dieper lijkt te worden.

En dan nog altijd denk ik aan die korte periode. Man oh man, als ik zo'n mooi stuk lees van Peter, wat hij allemaal met zijn ex doorgemaakt heeft..... ik mag echt niet klagen.

Maar ik voel me leeg, eenzaam en verdrietig. Terwijl ik eigenlijk God of wie dan ook op mijn blote knietjes zou moeten danken voor al het geluk dat ik heb. Liefdevolle familie, geweldige vrienden, inmiddels een mooi huis, een goed verstand en gezond van lijf.
Waarom voel ik me dan toch zo slecht nu??? Ik weet het, het is mooi dat ik om iemand kan geven, dat ik mijn ex in mijn hart heb kunnen sluiten. Maar voor nu zou ik hem zo graag uit mijn hart krijgen.....

Ik heb geen reactie gekregen van mijn ex op de verhuiskaart. Dit was een kaart met een uitnodiging voor een Open Huis erop. Maar ik had er bij hem een kaartje bij gedaan dat het voor zich spreekt dat ie niet op die uitnodiging hoeft te reageren. Dat ik hem gewoon wilde laten weten waar ik nu woon.
En daar ging het me ook om, ik wil hem voor nu dan graag uit mijn hart sluiten, maar niet uit mijn leven.
Ik denk dat ook hij afwacht, tot het moment daar is dat ik weer "normaal" contact met hem kan hebben. Ook ik heb dat, daarom wil ik niet eens dat ie naar het Open Huis komt, of binnen een paar weken voor de deur staat.
Nee, ik moet nog verder zijn wil ik dat aankunnen. Maar hem die verhuiskaart sturen, dat wilde ik dan weer wel.

33 jaar en dan pas voor het eerst zo'n diepe liefde voor iemand voelen, dat blijft me verbazen. Hopelijk is 33 voor mij een goed getal, mijn huidige huisnummer is ook 33.

Goed, er zijn nu weer vele tranen gelaten. Ik probeer me maar weer te focusen op de goede dingen.

Liefs, Panic