het is inmiddels 7 maanden geleden dat het uit is gegaan, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet meer aan hem denk. We zijn bijna drie jaar bij elkaar geweest en moeilijke maar ook veel leuke tijden meegemaakt. Wat het al tijden moeilijk maakte is dat zijn vader zeer veel invloed op onze relatie had hij vond mij namelijk niet goed genoeg voor zijn zoon. en dat terwijl ik alles eigenlijk wel op orde had: een studie, een huis een baan en manieren...
Ik had nooit verwacht dat mijn ex daarnaar zou gaan luisteren. Ik heb echt ales voor hem gedaan in al die jaren. In de laatste maanden kwam hij ineens nauwelijks meer bij me langs en als hij al langs kwam dan was dat savonds
laat onder het mom dat hij het druk had, wat ik ook meteen van hem aannam.
De reden daarvoor was dat hij 3 banen tegelijk had en natuurlijk ook zijn
sociale leven daarnaast onderhield. Ik voelde alleen dat ik op een rare manier altijd op de laatste plaats stond, alles en iedereen ging voor op mij.
Ik heb het hem geprobeerd uit te leggen en leuke dingen te plannen zodat
we toch (gepland) tijd met elkaar konden doorbrengen. Maar zelfs dat ging
niet meer hij had altijd wel een excuus dat er iets tussen was gekomen
ik heb avonden en heerlijke zomerdagen op hem zitten wachten. Die tijd was verspild weet ik nu. Het bleek dat hij ondertussen aan het verder daten was zonder mij te vertellen. Hij bleek al een slippertje gehad te hebben en nu vertelde hij me (nadat ik het gevraagd had) dat hij wel soort van een
nieuwe vriendin erop na hield. Ik weet niet meer wat ik in de dagen daarna gedaan heb. Die periode tot nu is een grote waas, ik doe naar de buitenwereld toe alsof ik erover heen ben, maar wat moet je doen als iemand de hele dag nog door je hoofd heen spookt. Ik hoop echt ontzettend dat dit gevoel op houdt met bestaan. Ik heb alles gedaan wat mogelijk was: uit gaan met vriendinnen
ik heb een nieuwe baan veel sporten maar het lijkt niet op te houden. kan iemand me vertellen wat de oplossing is?