Hallo,

Ik hoop dat mensen zich (ten dele) in mijn situatie herkennen, en in dat geval advies kunnen geven. 2 jaar lang had ik een hechte vriendschap met een huisgenoot en zijn vriendin, die samen in een kamer (12 m2) in dit studenthuis wonen. Hun leven bestaat bijna volledig uit de ander: ze spreken haast geen vrienden meer, en komen de kamer niet veel uit, en doen alles samen. We zagen elkaar dagelijks, aten samen, dronken koppen koffie en konden met elkaar lachen. Ik was door zijn moeder uitgenodigd voor kerst, en we zouden volgend jaar met z'n drieën lang op vakantie gaan, zoals goede vrienden graag doen.

Dit is van de ene op de andere dag compleet veranderd.

Een maand of drie terug stonden ik en wat huisgenoten, zonder de betreffende huisgenoot, inclusief zijn vriendin lekker te springen op een house feestje. Op een bepaald moment begonnen we behoorlijk intiem te dansen, en het voelde gewoon goed. Nu had ik die avond een pilletje op en was zij behoorlijk aangeschoten, dus hadden we het daarop gegooid, maar ik besefte de dag erna wel dat het een grensgeval was.

Een ruime maand geleden, echter, was er een huisfeest in de buurt, en ik vroeg die huisgenoot en zijn vriendin of ze zin hadden om mee te gaan. Hij had hier, zoals bijna altijd, geen zin in, wat zij wederom jammer vond. Zodoende gingen ik, een andere vriend en die vriendin in thema naar dat feestje, en het was erg gezellig. Na behoorlijk wat biertjes werd er weer intiem gedanst, en op een gegeven moment begonnen we heftig te zoenen. En niet één keer, geen twee keer, maar bijna de hele avond door. Op het feest zelf, tegen een muurtje buiten, en uiteindelijk in mijn bed, zonder veel kleding aan. Het is 'gelukkig' wel voornamelijk bij zoenen gebleven. Ze zei dat ze bij mij het gevoel had 'alles te kunnen bereiken', en dat ze 'met mij dingen kon doen die ze met hem niet kon doen', en ook dat 'het niet alleen de drank was'. Rond 6.00 vertrok ze naar boven, en de volgende dag moest erover gepraat worden.

Ik had er natuurlijk erg spijt van, ook al voelde het zo fijn. Zij leek er in eerste instantie geen spijt van te hebben, en zei dat ze het 'los van elkaar kon zien', ook al benadrukte ze wel dat we misschien niet meer met z'n tweeën uit moesten gaan, omdat 'het dan weer zou gebeuren'. Ik voelde uiteraard een morele plicht het aan die huisgenoot te vertellen, maar desondanks kozen we ervoor om dat vooralsnog niet te doen. We spraken af dat als een van ons het wel wilde vertellen, we dit elkaar eerst zouden laten weten. De weken erna troffen we elkaar beneden nog vaker, en keken we elkaar net iets langer aan dan voorheen.

Vorige week donderdag was er weer een feestje, en ook nu vroeg ik hun twee mee. Zoals altijd had hij hier geen trek in, maar zij wel. Ik wilde ervoor zorgen dat het niet nog een keer zou gebeuren, dus ik vroeg veel huisgenoten mee. Ook was er een ander meisje op het feest waar ik eerder intiem contact mee had gehad, dus ik zou daar mijn aandacht wel op gaan richten. Tevergeefs, want ook dit keer waren we elkaar, behoorlijk beschonken, de hele avond aan het opeten. Op het feest, buiten, en ook nu weer in bed. Wederom was het voornamelijk bij zoenen gebleven, en ook nu vertrok ze rond 6.00. We hadden afgesproken rond 11.00 te gaan praten, aangezien haar vriend dan college had. Dat werd gezien brakheid uiteindelijk 12.00, en ik klopte bij haar aan. Na twee keer kloppen deed ze open en gaf aan dat ze brak was, verder wilde slapen en er spijt van had, net zoals ik.

Toch vond ik dat dit besproken moest worden, het was immers niet niets, dus een uur later, net voordat ik met een huisgenoot de stad in wilde gaan, liep ik naar boven in de veronderstelling dat haar vriend er nog niet was, en klopte aan en liep direct naar binnen. Hij zat er echter wel, en vroeg argwanend waarom ik direct naar binnen kwam, en ik deed de deur met een vreemd gevoel dicht. Ik zat beneden aan de eettafel, en een minuut of tien later kwam haar vriend naar beneden en vroeg boos of ik met haar had gezoend. Met tranen in mijn ogen bevestigde ik dit, en tevens dat ik er ontzettend veel spijt van had. Hij liep naar me toe en sloeg me— mijns inziens volkomen terecht—op mijn oog, en zei dat hij me nooit meer wilde spreken. Ze had het blijkbaar verteld. Het is echter onduidelijk wat ze precies heeft verteld, op basis van wat ik heb gehoord van een vriendin die hem sprak en een andere huisgenoot. Het lijkt er sterk op dat ze enkel het minimale heeft verteld.

In shock liep ik naar buiten, en heb het vorige weekend uiteindelijk bij een vriend gelogeerd, en ben sinds maandag weer thuis. Ik had daar zaterdagavond een lange e-mail voor hun beiden getypt waarin ik uitlegde dat ik er erg spijt van had, en dat ik er alles voor over zou hebben om de vriendschap op langer termijn te redden. Een uur later kreeg ik een vrij matte reactie van haar, waarin ze me vertelde dat ze haar vriend erg dankbaar was dat hij het niet had uitgemaakt, omdat ze erg veel van hem zou houden. Als voorwaarden voor de instandhouding van hun relatie had hij gesteld dat ze niet meer mocht vreemdgaan (goh), en dat ze geen contact meer met mij mocht hebben, waarin ze 'natuurlijk had toegezegd', en verder had ze 'zelf ook geen behoefte aan contact'.

De situatie is nu erg vreemd in huis. Ik voel me ontzettend naar en natuurlijk schuldig. Ze verblijven nog meer op hun kamer, en als ik haar al zie om bijvoorbeeld koffie te halen, negeren we elkaar compleet. Ik heb erg het gevoel dat ze zichzelf voor de gek houd, en ik voel ook boosheid naar haar toe, omdat ze er door haar acties en uitspraken voor heeft gezorgd dat ik haar echt leuk begon te vinden. Al gun ik hun nu werkelijk het beste, het zou me niets verbazen als ze me na een aantal jaar nog eens laten weten dat ze een verkeerde keuze had gemaakt. Zijn reactie op mijn e-mail was kort; hij wilt nooit meer contact met mij. Hoewel ik in zijn situatie waarschijnlijk het woord nooit zou hebben vervangen door voorlopig, heb ik er natuurlijk begrip voor, ook al is het erg pijnlijk. 2 jaar vriendschap weggegooid. Definitief, als het dus aan hem ligt.

Hoe moet ik hiermee omgaan? Ik kan me nergens meer op concentreren, en voel me boos en verdrietig. Moet ik haar op termijn gewoon vragen wat ze precies tegen haar vriend heeft verteld, en de dingen die ze tegen mij heeft gezegd dan nergens op sloegen? Ik vermoed dat het verstandig is nu geen initiatief meer te tonen, en het gewoon af te wachten, maar dat maakt me ook gek.

Zucht.