Hoi,

Het begon allemaal heel mooi. Mijn ex zat in het leger, was een stuk ouder dan ik ben en ik keek tegen hem op.
Destijds was ik nog studente, had nog geen rijbewijs, nog niet op mezelf gewoond en moest nog aan het echte leven beginnen. We leerden elkaar al een aantal jaar voor onze relatietijd kennen en toen keek ik al tegen hem op. Hij betaalde alles voor mij en was mijn held.
Toen haalde ik mijn rijbewijs, studeerde ik af, kreeg een baan, ging op mezelf wonen en ging toen pas echt nadenken over dingen. Ik begon ook de minder goede dingen te zien in onze relatie. Mijn ex had autistische trekken en ik was altijd de praatpaal op feestjes of gewoon op bezoek bij vrienden. Ook als er mensen bij ons kwamen vielen er vaak pijnlijke stiltes en wist ik gewoon op een gegeven moment echt niks meer te vertellen wat hem ook interesseerde. Ook bij ons thuis, waar hij ondertussen al drie en een half jaar kwam gingen de gesprekken zo stroef. Het enige waar hij over kon praten was vissen en het leger. Echt moeilijk. Ook gesprekken tussen ons liepen op een gegeven moment moeizaam, ook al hield hij ongelofelijk veel van mij en ik ook van hem. In je hart voel je dat maar het was gewoon niet altijd fijn.

Het is een beetje moeilijk te verwoorden maar het is fijn om het allemaal uit te typen.
Nou in ieder geval heb k er met veel mensen over gepraat en ook zij zagen al deze dingen. Zelfs zijn eigen oudere zus erkende wat ik zei en ging er dieper over nadenken.
Toen heb ik ook de verschillende punten met hem besproken maar zelf zag hij deze niet in. Eigenlijk is dat normaal want als je van iemand houdt ga je toch diegene toch niet afbreken?
In ieder geval vroeg ik me op een gegeven moment af of als we al ons lichamelijke contact met elkaar zouden verbreken en enkel zouden mogen praten, er dan nog wel iets over zou zijn. Heel raar als je dat dus denkt.
En na vier jaar heb ik de relatie dus verbroken. Het was heel pijnlijk want hij ging helemaal door het lint van verdriet. Daarna hebben we nog veel contact gehad en dat was niet zo fijn want dan rakel je oude gevoelens weer op.
Nu, anderhalf jaar later heeft hij een nieuwe vriendin. Ik hoop ergens dat ze heel gelukkig worden maar kan het gewoon niet laten te kijken op hun blogs hoe het gaat, of er nog nieuwe foto´s van hun opstaan, wat ze samen doen en ook stuur ik af en toe sms´jes. Hij vindt dit niet erg maar zijn vriendin staat op haar achterste poten en kan er echt niet mee omgaan. Ze is drie jaar jonger dan ik en voelt zich denk ik onzeker of zo. Het is heel moeilijk. Moet ik stoppen met contact zoeken? Ik wil het contact niet verbreken en ben er dagelijks verdrietig van maar er lijkt niks anders op te zitten.
Ik heb het gevoel dat ik gefaald heb in de relatie omdat zij nu wel een relatie met hem heeft en het goed lijkt te gaan, ook al weet ik dat het niet zo is want hij is niks veranderd en zij lijkt heel veel op mij in karakter. Help!