wat is er gebeurd?

Er zijn jou veel LDVD'ers op deze site voorgegaan die worstelden met dezelfde vraag of het een 'goed idee' is om de woede & frustraties die maar blijven dwarszitten na een relatie-breuk naar een ex toe uit te spreken. Net zoals jij ook al noemde, wordt de term 'ter afsluiting' vaak gebruikt als DE allesomvattende reden om 'die ex eens flink de waarheid te zeggen/schrijven'.

Kennelijk heb je het geluk dat er een paar wijze, intelligente mensen in je naaste omgeving het goed met je voor hebben en ik zou hun advies om het niet te doen dan ook serieus in overweging nemen.

Als een relatie wordt beeindigd, is er in het IDEALE geval, nog een soort van 'afsluitperiode' die daarop volgt. In die periode geven beide partners elkaar nog de mogelijkheid om vragen te stellen, antwoorden te geven & te krijgen, om boosheid, verdriet, teleurstelling en verwarring te uiten--en op die manier min of meer verhelderd en verduidelijkt te krijgen waarom het tot een breuk is gekomen. Ik gebruik hier bewust de term 'min of meer', omdat er in heel veel gevallen bijna altijd een gebied zal blijven bestaan wat 'vaag' zal blijven. Niet alles valt te beredeneren of naar die ander toe helder uit te leggen; zeker niet wanneer we spreken over emoties en gevoelens die grillig en veranderlijk zijn.

In een minder IDEAAL geval, wordt een 'afsluitperiode' onmogelijk gemaakt. Één van de partners weigert erover te praten (verdwijnt of vermijd), of is niet in staat om zodanige helderheid te verschaffen dat het voor de achterblijver ook grijpbaar en werkbaar is. Soms blijven de redenen waarom het uitging dus hangen in een mist.

Ongeacht hoe het is uitgegaan: uiteindelijk volgt er een periode waarin je het 'alleen moet doen' met de uitleg en verklaringen die je hebt gekregen. Waar het dan op neerkomt, is dat je voor jezelf de 'blinde vlekken' (dus alles dat nog steeds vragen & emoties blijft oproepen) leert accepteren als iets waar je toch in je eentje mee in het reine moet proberen te komen.

Je schrijft dat je nog steeds boos bent over hoe hij je heeft behandeld en wat hij jou heeft gezegd. Wat in je verhaal vooral naar voren komt, is dat je gelooft dat je deze boosheid die je nog steeds voor hem voelt, gericht aan hem moet terugkoppelen, zodat je tenminste verder kunt met je leven. Zodat je 'het' eindelijk kan afsluiten. Misschien zelfs, omdat je hoopt dat zodra hij eindelijk weet wat zijn gedrag heeft aangericht, daarmee al je boosheid en frustratie omtrent zijn gedrag in het verleden kan worden weggenomen.

Toch denk ik dat je in deze overtuiging iets heel essentieels over het hoofd ziet. Namelijk: alles dat in het verleden in de relatie met hem is gebeurd en wat jou nu nog steeds boos, verdrietig of gefrustreert maakt zal niet meer teruggedraaid kunnen worden. Zelfs niet wanneer je hem eens 'goed de waarheid verteld'.

Ik weet niet wat je van hem nu nog verwacht. Misschien hoop je dat hij zijn fouten zal toegeven en erkennen. Misschien hoop je op excuses of spijtbetuigingen. Misschien hoop je dat jouw boosheid hem zal kunnen raken, misschien zelfs zal kunnen kwetsen zoals hij jou ook heeft gekwetst.

Echter, ik denk dat je rekening moet houden dat geen van bovenstaande reacties het gewenste effect zullen hebben. Jouw ex-partner zal waarschijnlijk nooit tegemoet kunnen komen aan de verwachting die jij hebt over jouw manier of wijze van 'afsluiten'. Het risico bestaat dus dat het uiteindelijk verzand in verwijten over-en-weer, waardoor jouw boosheid alleen maar gevoed zal blijven worden.

De kern is namelijk, dat dit stuk van verwerking niet bij hem ligt--maar bij jou. Ook al is hij de reden van je boosheid, hij kan die boosheid niet bij je wegnemen--en nog belangrijker: hij is óók niet verantwoordelijk voor de boosheid die je kennelijk vrijwillig met je mee blijft dragen. Zolang je de boosheid ademruimte gunt, zal hij altijd een sterke rol in jouw leven blijven spelen.

Hij is niet verantwoordelijk voor hoe jij jouw leven na de breuk oppakt of hebt opgepakt. Zolang je je blijft vastklampen aan de boosheid en constant bezig bent met manieren om hem 'de waarheid te zeggen', zul je nooit in staat zijn om verder te komen. En de enige persoon die verantwoordelijk gehouden kan worden voor het feit dat je 'nog steeds niet verder kunt', ben jijzelf.

Je zal waarschijnlijk nooit alle antwoorden te weten komen. Alles dat jou heeft gekwetst of nog steeds boos maakt, leer inzien en accepteer dat als iets dat bij hem en in jullie verleden hoort--en niet bij jou, in het NU. In plaats van deze boosheid het focuspunt in je leven te maken (en daarmee automatisch hem--zelfs in zijn afwezigheid), zal het je veel meer opleveren wanneer je de focus op jezelf richt.

Afsluiten (of Loslaten) is niet meer dan toestemming verlenen om verder te gaan, en voor die toestemming heb je echt niet de hulp, (negatieve)aandacht of reacties van je ex nodig--die toestemming kan je ten alle tijde ook jezelf verlenen!

Geef jezelf toestemming om los te laten. Stop met zwelgen in die gedachte dat hij per sé deelgenoot moet worden van je woede, boze gedachtes en frustraties. Laat die drang om hem te confronteren los--de energie kan je beter voor positievere zaken bewaren

Een brief schrijven met alles wat je nog kwijt wilt, dat kan je inderdaad beter niet doen.
Wat je wel zou kunnen doen is dat je een brief / mail schrijft maar deze NIET echt versturen.
Dit helpt ook misschien?