een update van mijn situatie... hoe gaat het nu?
Beter, veel beter. Sinds ik geen contact meer met hem heb, is er een loodzware last van me afgevallen.
Wel ben ik nog nerveus dat hij misschien toch gaat bellen, of erger nog, naar mijn huis toe zal komen.
Ik ben een heleboel gaan lezen, en opzoeken, en dan wel een heleboel.

Boeken die ik heb gelezen zijn: the Verbally abusive relationship, van P. Evans.
Controlling People, zelfde auteur.
En momenteel: Why does he do that, inside the minds of angry and controlling men, van Lundy Bancroft.
Ook heb ik een website gevonden: http://blog.melanietoniaevans.com/

Stuk voor stuk gigantische eye-openers. Ik wist altijd al dat er in mijn laatste relatie iets flink mis zat, nu kan ik de vinger leggen op wat. Ik ben geen psycholoog, ik kan dus geen diagnose geven 'narcisme'. En ik weet dat narcisme ook soms wel makkelijk gebruikt wordt door mensen die hun ex gemeen vonden of oneerlijk, hup het etiket narcist erop. Ik heb dus geen diagnose. Maar als ik met name de website lees, waarop iemand uit ervaring spreekt, ze heeft gewerkt met zovele vrouwen met een narcistische partner... mijn verhaal komt echt letterlijk overeen met het verhaal van de partners daar. Zij zegt ook zelf, ok een heleboel mannen krijgen niet die diagnose, omdat ze nooit hulp gaan zoeken, met hen is immers niets mis. Maar het ligt er zo dik bovenop, en de verhalen lijken zo eng veel op elkaar, dat je het bijna wel zeker kunt weten. En wat doet het er dan toe, of je het narcist noemt, duidelijk is dat mijn ex onder de categorie viel van mishandelende mannen. Ook in de genoemde boeken herken ik alles, ik lees letterlijk de conversaties terug die ik met mijn ex had... het is ontzettend creepy. Ik heb gewoon te maken gehad met een partner die mij geestelijk heeft mishandeld... hij is nooit fysiek agressief geweest, maar als ik er aan terugdenk.. brrrrrr!

Hoe voel ik me nu? Veel vrijer, hij is eindelijk weg! Het liefdesverdriet om hem, als persoon, is eigenlijk weg.
Wat pijn doet is de droom die weer in duigen is gevallen, iemand van wie ik verwacht had dat hij goed voor me zou zijn, zag me eigenlijk niet meer als een ding, iemand om zijn noden te vervullen, inwisselbaar voor ieder ander. Het is een hard gelag, maar het is waar, als ik die boeken lees en mijn verhaal teruglees, en lees over de geest van iemand die zo handelt... het ging niet om mij, het ging om iemand uit wie hij de energie kon slurpen. En nu ik leeg ben, ik simpelweg niets meer over heb om te geven, is hij weg, waarschijnlijk naar de volgende want daar was hij al mee bezig toen we nog samen waren.

Ik ben inmiddels ook een stuk onderweg met onderkennen wat in mij het was dat me zo lang liet volhouden. Ook hierin vind ik in de bovenstaande bronnen ontzettend veel herkenning.

Ik heb 1 ding geleerd, en ik voel nu al dat dat mijn kijk op relaties voor de rest van mijn leven gaat veranderen.
Vanaf nu af aan kijk ik eerst naar wat goed is voor MIJ. Doet iemand me geen goed, dan zijn er twee opties: of we komen er echt SAMEN uit, geven en nemen en dan ook echt. Want ik heb de neiging om veel te veel te geven, en weinig terug te vragen. Moet ik niet meer doen. Gelijkwaardigheid wordt nu het motto. De tweede optie is: kappen, weggaan, de red flags herkennen en wegwezen. Ik ga mezelf nooit meer laten kwetsen of in de wachtstand laten zetten in de naam der liefde. Er waren twee verbroken relaties met daaropvolgende identiteitscrisissen voor nodig, maar het is het waard!

Ik ga nu in de toekomst heel anders in relaties staan. Verliefd, ja, maar ook nuchterder. Ik heb geleerd dat iemand die vanaf het eerste moment VOL voor je gaat, zonder je eerst te kennen, met grote gevoelens komt, zonder eerst de tijd te nemen om te weten wie je bent... dat dat een red flag is voor een relatie waarin dingen niet gelijkwaardig zijn. Liefde heeft tijd nodig om te groeien, aantrekking kan er altijd zijn, maar je kunt ook altijd zelf zeggen ho eens even, gaat dit de goede kant op, blijft dit de goede kant op gaan? Zo nee, kun je zelf aan de rem trekken en je eigen grenzen kenbaar maken. Keuzes maken.

Ik ben er nog lang niet, moet flink met mezelf aan de slag maar ik VOEL gewoon dat ik op het goede pad zit nu. Wellicht reageer ik in sommige blogs van anderen nu weer iets te veel vanuit mijn hervonden kracht... ik herken gewoon het verdriet zo goed, van het eindeloos geven, en wachten, en hopen, en teleurgesteld worden... en roep misschien nu weer iets te hard tegen iedereen: stap eruit. Is niet altijd even makkelijk, kan ook met kleinere stapjes. Maar het is gewoon zo'n verademing om weer voor jezelf te kunnen kiezen, kan het wel van de daken schreeuwen, vandaar!