ik heb t voorspelt, ik heb t gedacht, ik heb t gevoelt...

Hij is idd langs gekomen... met zijn kinderen...

sta op t punt om mn dochter weer naar school te brengen, gaat de bel... is hij het met zijn jongens... ik doe de deur beneden open en ga zelf met mn armen over elkaar in mijn eigen deuropening staan...
Vraag hem wat ie komt doen. hij wil weten hoe t met me gaat. Ik zeg hem dat het niet uitkomt, dat ik bijna naar school moet en dat mn ouders er zijn. Hij heeft sigaretten voor me bij zich. Ik vraag hem wat ik daar mee moet (is nl ook nog niet t merk dat ik rook... en hij weet heeeeeeeel goed welk merk ik rook). Ik zeg dat ik ze niet hoef. hij geeft (op een nogal boze toon) aan dat ik ze dan maar weg moet gooien. Hij trekt van zn jongste de jas weer aan (die had de jas al uitgedaan in t trappenhuis) en gaat weg.

Na enkele treden de trap komt de reden "Denk je dat het nog gaat lukken of niet met de cakepops?" En ik (nog steeds met mn armen over elkaar): "Ja hoor, dat lukt wel"

Eerst enkele dagen geleden over de rug van mijn dochter, nu gebruikt hij zn eigen kinderen!! Onvoorstelbaar!

En t is nog niet afgelopen... hij weet dan nu wel dat de cakepops er komen, maar hij weet nog niet hoe... (haalt ie ze zelf op, breng ik ze...)

Geen tranen laten zien en ook (nog) niet gehad. Ben daarna lekker naar de stad gegaan, even een kop koffie drinken bij een cafe. Lekker even alleen, lekker even weg...
En bij de bieb het boek "Hoe lijm ik mijn gebroken hart" geleend (tip van de site )