Voor dat ik wegging uit Nederland, dat was meteen na de militaire dienst, heb ik verschillende liefjes gahad. Dt is toch normaal? Maar goed, op een gegeven moment was er niets dat mij vasthield en kende ik iemand waar ik al een tijdje (een paar jaar) mee schreef. Hoe ik haar heb leren kennen is een heel ander verhaal. Mischien komt dat nog.
Dus ik weg uit Nederland, zonder problemen want er was toch niemand om te blijven. Opzich was dat wel waar maar er was wel iemand, een buurmeisje, maar die had wat met iemand anders en ik hou er niet van op een sta-in-de-weg te zijn en dus liet ik dat maar gaan. Wij wandelden vrij veel, meestal aan het einde van de dag maar het kwam niet verder dan dat.
Wat na mijn aankomst hier in portugal gebeurde kan je lezen in mijn vorige verhaal.
Het is wel heel verbaasend dat ik na al die jaren nog steeds van haar hou, van dat buurmeisje. Vroeger lette ik daar niet zo op en was veel te druk met mijn leven, om dat allemaal in orde te maken etc. Maar de laatste jaren merk ik toch dat ik mijzelf betrap op gedachten naar haar. Meer gedachten want in mijn gedachten heeft ze mij nooit verlaten en ik voel in mijn hart dat ze toch altijd is blijven “hangen”. Ik heb gewoon altijd van haar gehouden en doe dat nog steeds en met de jaren werd ik daar meer bewust van. Je vraagt je toch af hoe dat komt en dat kan ik ook niet uitleggen. Sommige mensen infiltreren zich en vaak besef ja dat pas veel later.
We hebben af en toe wel contact, meestal met een msmje maar ook wel mail. En ja, ik jou van haar, zoals altijd, hoewel ik dat vroeger niet echt besefte. Nu voel ik dat steeds sterker.
Het leven heeft toch van die grappige dingen. En hoewel dit verhaal niet echt in deze site past, mag ik toch spreken van een ldvd. En hoewel we niet bij elkaar zijn, zijn we nooit echt uit elkaar gegaan.