En dan nu. Het nieuwe jaar begint morgen gewoon weer zoals het in het vorige jaar was. De buikpijn begint me letterlijk parten te spelen. Zijn neef belde me dat hij in de stad was, komt uit Belgie en kon hem niet bereiken, of ik het wilde proberen want hij had geen beltegoed. Heb het geprobeerd en meneer had de hele dag zijn voicemail aanstaan, uiteindelijk vanavond had ik hem te pakken. Wilde hem het nummer van zijn neef geven, maar zijn antwoord was; ik heb geen pen. Dit gaf me de doorslag, zijn neef, die hij al een half jaar niet gezien heeft en sinds een week in Belgie "mag" wonen, wil hem dolgraag zien en hij heeft geen pen.
De hele dag heeft hij geslapen, flink doorgehaald vannacht schijnbaar. Waar hij zit weet ik niet, beweert in een box van een vriend maar ook die zou ik niet weten te vinden, gaat mij niks aan zegt hij. Stel er gebeurd iets met ons kind, dan zou ik hem dus niet kunnen bereiken. Dat is toch niet zo gek dat ik wil weten waar hij zit? Is dat dan ook een kwestie van niet los kunnen laten? Aan de andere kant als die neef mij niet gevraagd had hem te bellen, dan had ik het niet geweten, want ik ben niet meer van plan hem te bellen, laat het nu dan ook los.
Verder informeerde hij dan wel naar onze zoon en of hij hem aan de telefoon mocht, maar nee, want die sliep al, had hij kunnen weten. Toen vroeg hij of ik nog mee ga dinsdag naar een hoorzitting van hem voor iets, daar had ik een bezwaarschrift tegen ingediend, maar ik zie dat nu niet meer zo zitten.
Ik zei hem dus; wat doe jij eigenlijk voor je zoon en mij?
Antwoord; je lijkt wel een klein kind. Ik heb opgehangen, niet meer gegroet, niet meer gebeld.
Hij bekijkt het nu echt maar.
laura