Vandaag zag ik je. Ik zag je op de borrel en van te voren dacht ik, zal je er zijn of niet? Moet ik je smsen dat ik kom? En hoe moet ik daarmee omgaan? Voor het eerst sinds ik je ken vraag ik me af hoe ik met je om moet gaan. Ik kan niet voor je denken maar volgens mij wist jij t ook niet. Ik heb je nu anderhalve week niet gesproken en bijna 3 weken niet gezien dat klinkt zo futiel maar dat is lang voor ons. Ik heb alleen nu t gevoel dat er iets fundamenteel anders is. Het is echt voorbij. Het lijkt alsof ik niet meer voor je besta. Ik zei je gedag, gaf je een zoen op je wang en je deinsde bijna terug. Je hebt verder niks tegen me gezegd. Een half uur later zag ik je niet meer. Een uur later drong tot me door dat je weg was... en mij geen gedag hebt gezegd. Je hebt mij gewoon geen gedag gezegd. Er verandert niks aan de zaak, maar dat je mij niet hebt gezegd dat je weg ging doet mij erg pijn. Moet dit nu echt zo gaan vraag ik mij af. Ik heb geen diepe gesprekken gewild als jij t niet wilde maar een simpel hé ik ga, tot later had er toch wel afgekund... na alles wat we wel hebben gedeeld.