Gewoon, ellendig en eenzaam. Was ook liever niet thuis meer... herinneringen... Maakte niet uit of ik veel andere mensen, vrienden, vriendinnen of familie zag. Ik voelde me wel eenzaam doordat mn meisje weg was en nooit meer zou komen. Week of 5 verder nu. Tja, het wordt minder zoals je weet. Ik vind het wel welletjes met dat gerouw... Tijd hè... Maar goed, ik spartel nog wel, maar durf weer te kijken naar andere mooie vrouwen op straat... Ben echter nog niet zo ver dat ik n ander in mn leven wil of kan hebben. Ik ben er tegen beter weten in overtuigd dat ik nooit meer verliefd ga, kan en zal worden in mn leven. Dat komt nog doordat het niet verwerkt is, dus is het maar beter ook dat ik mn ex niet meer spreek of zie of wat dan ook. Wat ik wel doe is dit weekend klussen bij vrienden, ff de stad in, biertje doen met vrienden, naar voetbal, naar filmpremiere in utrecht... kortom wat tijdverdrijf. Onder de mensen zijn helpt je weer op gang te brengen, mij althans. Ik wil mn ex soms terug, soms heel erg, maar soms niet, en soms helemaal niet. Dat wisselt nog.

Zwaar klote!
Ze vertrok na onze vakantie van de ene dag op de andere.
Ik heb toen diverse malen S.O.S.-diensten gebeld.
Daar schoot ik helemaal niets mee op.
Paniek is een slechte raadgever.

Ik ben wel héél erg trots op je,dat je uiteindelijk deze beslissing hebt genomen!Uiteindelijk kom je er béter uit.
Sterkte,
hmvrpm78

ik woon ook alleen. Ik woonde in dit huis samen met mijn ex vriend. Twee jaar lang elke nacht zowat bij elkaar geslapen. Ik heb me vreselijk gevoeld. In eerste instantie dacht ik echt ik ga verhuizen ik trek het niet meer. Nu gaat het beter. Heb het bed een kwartslag gedraaid in de slaapkamer zodat de herinneringen minder werden alleen maar omdat ik steeds zijn gezicht voor me zag. Een nieuwe poster opgehangen, kleine dingetjes veranderd. Maar nog steeds als ik thuiskom en het is helemaal donker in huis in plaats van mijn ex die staat te koken en leven in het huis brengt, tja dat is moeilijk hoor. Jij hebt de kans om er zelf wat van te maken, je eigen plekje, een nieuwe start. Dat kan een hele grote stimulans zijn om weer echt helemaal vers te beginnen zeg maar. Alleen wonen vind ik niet zo makkelijk, ik ben best een huismus en op mezelf maar regelmatig voel je je toch eenzaam. Wat je dan kunt doen is mensen uitnodigen of regelmatig bij mensen gaan eten, kennissen of bij je ouders of wie dan ook. Maar ik heb ook nog vaak baaldagen hoor, als ik weer in mijn bed lig met mijn twee katjes en denk ik had hier met iemand moeten liggen, dat het ONS huis is in plaats van mijn huis van mij alleen.
Maar zoals ik al zei, het is ook een heel mooie kans om weer een nieuwe start te maken. Huisje lekker in richten naar je eigen zin, eigen plekje van maken met je diertjes lekker knus. Kan ook zalig zijn toch!!!!