Na lang wikken en wegen heb ik mezelf hier dan toch maar eens aangemeld omdat ik hoop dat het van me afschrijven van mijn gevoelens en belevenissen meehelpt in het verwerkingsproces van mijn meest recente relatie. Laat ik voorop stellen dat ik zoveel mogelijk anoniem probeer te zijn, gezien alle verhalen openbaar zijn en het allemaal open en bloot op internet te lezen is voor wie dan ook.

Het is nu ongeveer 3 weken over en uit, basta, klaar dat was het dan... vanuit het niets werd ik overdonderd door het feit dat ze "ineens" geen gevoelens meer voor mij had en geen toekomst meer in onze relatie zag. Wat begon als een mooi liefdessprookje, eindigde voor mij helaas voor de 3e keer in een regelrechte ramp. (Eerdere relatiebreuken al overwonnen daar begin ik niet meer over).

Na 2 jaar lang goed bevriend te zijn, dagelijks contact te hebben en zowat alles in alle vertrouwen samen te delen (zelfs tot aan gefaalde relaties en ook gefaalde dates die we toen afzonderlijk van elkaar met andere personen hadden) zonder dat we elkaar eigenlijk zagen, ja af en toe in de kroeg of in de stad waar ik haar ook in eerste instantie had ontmoet, besloten we uiteindelijk toch dat we eigenlijk wel goed bij elkaar pasten en dat het eigenlijk wel heel erg goed klikte tussen ons omdat we over veel dingen hetzelfde denken/dachten. Na 2 fantastische dates sloeg de vlam aan beide kanten volledig over, we waren intens verliefd en wilden eigenlijk niets liever dan samen zijn en alles met elkaar delen. Dit waren voor mij 3 hele heftige en intense maanden, ik kon mijn geluk niet op... eindelijk na 3 jaar lang weer vrijgezel te zijn (nadat ik een relatie van 4+ jr gehad had) had ik iemand waarvan ik dacht, ja zij is het! Ik kreeg weer zelfvertrouwen en vertrouwen in relaties en het leven werd weer een stuk leuker en aangenamer... had geleerd van mijn fouten in vorige relaties, me totaal op haar en ons gestort... wat kon er nu nog mis gaan?

Helaas in de laatste maand veranderde dit gevoel voor haar drastisch, ze kreeg na een tijdje stil te hebben gezeten een baan waar ze niet vrolijk van werd, lange werkdagen, vervelend werk, ze werd moe, had weinig zin meer om dingen te ondernemen, zag het niet meer zitten, werd jaloers op mij omdat ik wel veel vrije tijd had en kon uitslapen, en verweet dit vervolgens volgens mij ook (on)bewust naar mij toe.

Iets wat ze al wist vanaf voordat we überhaupt een relatie kregen is dat ik op dit moment ietwat achterloop in leven en carrière (zeker gezien mijn leeftijd), heb altijd verteld dat ik een paar jaar achter loop met alles in mijn leven studie/werk/whatever, zo ben ik en that's it... dit vormde voorheen geen probleem het zou achteraf wel goed komen, zij volgde een zelfde soort studie (de studie waar ze mee gestopt was en daardoor noodgedwongen opzoek moest naar die rotbaan die ze nu heeft) en begreep me volkomen met al mijn tegenslagen. Nu was ik uiteraard tot alles bereid om dit aan te passen en hieraan te gaan werken, voor haar en voor onze relatie... ik wist waar ze van baalde, maar ik heb het gevoel dat ik niet eens de kans heb kunnen krijgen!

Nadat ik eindelijk een aantal stappen had ondernomen om dit te veranderen en op de goede weg was naar een betere toekomst kwam ze dan toch met het bericht dat het "gevoel" van haar kant er niet meer was, althans niet meer zoals ze dat in de eerste paar maanden van onze relatie voelde... en wilde ze toch niet verder met mij, volgens haar zat ze niet meer op die roze wolk zoals ze in het begin wel zat... en dit had niks met mijn huidige situatie of werk of wat dan ook te maken. Logisch denk ik dan, ik ook niet meer, maar het gevoel was wel omgezet naar een intense band en zeker wel houden van... maar voor haar was het niet "genoeg"... Ik was het allerliefste vriendje wat ze ooit gehad had, en ze voelde zich ook enorm schuldig dat haar gevoelens er niet meer waren en vond het echt heel naar om mij te kwetsen... Zeker gezien we elkaar al langere tijd kennen en ze weet hoe kwetsbaar ik ben.

Bij afscheid hebben we dan ook lang samen gehuild, geknuffeld, zelfs nog stiekem gezoend, elkaar beloftes gedaan (Ik hoor het haar nog zeggen "dit is geen definitief afscheid, ik spreek en zie je gauw weer ok?") we blijven vrienden cliché cliché... zelfs ik geloofde in die clichés op dat moment...

Daar zat ik dan weer, hart gebroken, vertrouwen gebroken voor de 3e keer in mijn leven inmiddels, het maakt HELAAS niet uit hoe lang de relatie heeft geduurd het blijft voor mij een enorm pijnlijk en ingewikkeld proces (ben nogal een gevoelig persoon), en nu zeker gezien het feit ik er nog lang niet klaar mee was, knettergek was op haar en ook alles op alles heb gedaan om haar bij me te houden, het mocht allemaal niet baten. Ik kan mezelf niet eens verwijten op fouten die ik gemaakt heb want dat heb ik niet gedaan, ik heb volgens haar zelfs te hard mijn best gedaan wat haar ietwat benauwde... Na 2 eerder stukgelopen relaties dacht ik het nu op de juiste manier aan te pakken, maar niets is blijkbaar minder waar...

Je blijft totaal machteloos achter wanneer iemand vanuit het niets ineens "geen gevoelens" meer voor je heeft, en dat is heel erg pijnlijk en onbegrijpelijk...

Nu 3 weken later hebben we af en toe nog contact gehad, de eerste paar dagen had ze zich zelfs ziek gemeld op haar werk omdat het toch zwaarder viel dan ze dacht en ze er zich niet lekker bij voelde dat ze me nu "echt" kwijt was... maar na die 2 dagen leek het plots ook totaal over te zijn... het ging goed met haar en had er geen erg meer in, in tegenstelling tot ik... het werd alleen maar erger, het gemis van ons dagelijks contact (2+ jr lang) en geen wederzijdse interesse meer hoe het gaat / de dag verliep etcetera. Vreselijk... Zodra ik toch weer even contact met haar had en zij begon over koetjes en kalfjes en dat het allemaal wel prima ging begon ik me alleen maar ellendiger te voelen, toen heb ik aangegeven om even geen contact meer te hebben omdat ik dit niet trok.. Helaas ben ik zwak geweest en heb na 1 week toch weer een poging gewaagd in de valse hoop dat ze mij zou missen of toch spijt zou hebben. Dit contact verliep erg oppervlakkig en vrij afstandelijk, na dat contact heb ik wederom een paar dagen niets van mij laten horen tot er een klein conflict ontstond via de welbekende social media website...

En zo zijn we aangekomen tot vandaag, na een lang gesprek te hebben gevoerd, hebben we samen besloten (weliswaar wederom op mijn initiatief maar niet hoe ik het had voorzien) dat vanaf vandaag het contact over en uit is, ik moet niks meer van mij laten horen en zij zal degene zijn die contact met mij opneemt... (wanneer dat ook mag zijn) Waar ik nu echt bang voor ben is dat ik helemaal niks meer van haar zal vernemen en in paniek terugval en toch ZELF weer contact op ga nemen... dit is niet de bedoeling, ik moet aan mezelf werken en over mijn gevoelens heenkomen voor haar, maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan zoals jullie allemaal vast wel weten... omdat we ook al lang bevriend waren voordat we een relatie kregen ben ik ook bang dat dit volledig uit mijn leven zal vervallen en dat is eigenlijk ook wel het laatste wat ik wil. Ik voel me op dit moment dan ook compleet machteloos, maar wat ik WEL weet is dat ik haar ook zal laten zien dat ik haar niet nodig zal hebben om mijn leven op orde te krijgen, ongeacht of ik haar daarmee terug krijg of niet (realistisch gezien gebeurt dat natuurlijk niet maar goed, been there done that).

Ik vraag jullie verder ook niet om advies, wat het beste is of wat niet of juist wel te doen... het gaat hier puur om het feit dat ik het van me af kan schrijven, ik heb het vaker meegemaakt, al voelt het nu totaal anders omdat ik het gevoel heb dat ik niet eens een kans heb gekregen om mezelf te bewijzen en ik gewoonweg niet kan begrijpen hoe gevoelens van de 1 op de andere dag over kunnen zijn...

Ik zal proberen sterk te zijn, me te gaan richten op MIJN leven en toekomst, hiervan zal ik jullie af en toe op de hoogte houden en ook hoe het gaat met mijn verdriet...

Excuses voor het lange en ietwat warrige verhaal, sterkte aan iedereen incl mezelf... in de hoop dat ik over een tijdje dit verhaal met een glimlach kan terug lezen en dan denk van "ach.. dat was toen, en nu is de wereld zo slecht nog niet"