Ik was 14 toen ik mijn vriend leerde kennen. Alles hebben we samen meegemaakt. Toen we een jaar verkering hadden is het twee keer even uitgegaan, maar dat was slechts een weekje en te wijten aan onze leeftijd. Toen we vijf jaar samen waren zijn we gaan samenwonen. Wat heerlijk was en prima ging. We voelen elkaar aan, zijn hele goede vrienden, hadden natuurlijk weleens ruzzie maar het vooral ontzettend leuk samen. Toch was er bij mijn vriend altijd die twijfel. Hij ziet mij als de vrouw waarmee hij kinderen zou willen krijgen maar hij blijft het gevoel houden dat hij wil weten hoe het is met een ander. Ongeveer 2 maanden geleden heeft hij de knoop doorgehakt. Na een relatie van 7 jaar en 3 maanden. Hij was verliefd geworden. Dit is weleens vaker gebeurd maar we konden er altijd ontzettend goed over praten en hij kwam dan tot de conclusie dat hij voor mij wilde gaan. Dit keer dus niet. Hij kende dat meisje pas 3 weken dus het is wel heel wat als je daarvoor de relatie van 7 jaar en 3 maanden op wilt geven. Dit bleef ik ook steeds tegen mezelf zeggen, het zat al niet goed. Het is goed dat hij het nu uitmaakt want als hij eenmaal met dat gevoel zit dan blijft dat toch en gaat het op latere leeftijd uit, en dan is het misschien veel erger omdat je dan kinderen hebt waar je rekening mee moet houden. Ik ben bijna 23 in de bloei van mijn leven dus het is geen wereldramp. Ik vond een nieuw huisje, ontzettend leuk, waar ik me heel erg thuisvoel. Deed veel leuke dingen en had het idee dat ik er eigenlijk niet zoveel mee zat. Mijn ex sprak ik ondertussen nog dagelijks want we zijn gewoon ontzettend goed bevriend. Hij had ondertussen een relatie met dat andere meisje, ze was zelfs al bij hem ingetrokken omdat ze even geen woning had. Ook dit leek me minder te doen dan ik gedacht had.
Tot van de week. Ik zit opeens met onverklaarbare angsten. Pijn in mijn buik. Bang om weg te gaan, bang om flauw te vallen, bang om die angst te voelen. En dan het constante knagende gevoel van ik ben alleen. Ik denk dat die angsten komen doordat ik zolang met iemand samen ben geweest en nu heel de dag alleen ben, waardoor je een constant gesprek voert met jezelf en daarmee jezelf helemaal blootlegt. Wie weet had ik dat altijd wel maar komt het nu naar buiten. Ik weet niet meer wat goed voor me is, moet ik nu het contact afkappen totdat ik mezelf weer op de rails heb. Moet ik toegeven aan die angsten en heel de dag binnen blijven of moet ik juist gaan leven en druk doen om er maar niet aan te hoeven denken. Ik ben zo bang om iemand te worden waarbij zijn leven overheerst wordt door angst. En ondertussen mis ik mijn vriend zo ontzettend dat het gewoon pijn doet. De hoop dat het goedkomt heb ik niet. Dat zou niet goed zijn op zo'n korte termijn. Hij heeft duidelijk gemaakt dat hij wil weten hoe het is om geen relatie te hebben (lekker in tegenspraak met het feit dat er gelijk een ander bij hem is ingetrokken maar goed) dus dan moet hij daar maar achterkomen. Ik moet mijn eigen weg inslaan en zorgen dat ik weer gelukkig word... Maar dit is zo moeilijk...