Moeilijk om vier jaar van een relatie op een bladzijde te schrijven, kritisch en objectief te blijven vind ik nog moeilijker. Maar ik zal proberen... Om te beginnen zal ik een beetje de omloop van onze relatie schetsen en vooral waar het in mijn ogen is beginnen fout lopen. Later zal ik meer vertellen waarom ik dit juist het op deze blog plaats..
Mijn ex en ik zijn nu een dik jaar uiteen en sinds een drie tal maanden hebben we totaal geen contact meer met elkaar, aventoe krijg ik nog een sms van hem, die afbrekend bedoel is om mij de put in te duwen denk ik.
Vier jaar zijn we samen geweest, vanaf de tweede maand dat we verliefd waren zijn we al samen gaan wonen. Wij kenden elkaar van de middelbare school, dus voor we samen waren, waren we al een 9 jaar kennissen en later vrienden van elkaar.
Tijdens onze relatie zijn er veel pijnlijke zaken gebeurd,o.a. ik heb en abortus ondergaan, waar ik nog altijd moeilijk mee overweg kan. De eerste twee jaar van onze relatie waren de mooiste uit mijn leven zou ik kunnen zeggen, maar in onze derde jaar samen zijn kreeg hij een aandoening aan zijn oren, tinnitus en hyperacutus genaamd. (tinnitus= een fantoomgeluid (geluid dat er niet is) in je oren waar je als mens gek van wordt en gaat disfunctioneren, door schade aan het zenuwstel die geluiden zend, hyperacutus= alles versterk horen, geluiden komen luider binnen dan ze in de realiteit zijn) Zijn knoppen waren doorgeslagen, dreigde vaak met zelfmoord omdat het zo’n psychische last was voor hem, hij wou niet verder leven met de wetenschap 'dat hij er maar mee moest leren omgaan' zoals vele dokters dat hem vertelden. Stofzuigen en de afwas doen, alles wat maar geluid maakte deed ik op momenten dat hij uit huis was, alles in mijn wereld was maar gericht om het voor hem draaglijk te maken. Ik pratte veel met hem erover. Uitgaan deden we niet meer, op café gaan hoogstens als er geen kat zat, tv kijken met de laagste stand zodat je net nog kon horen wat er gezegd werd. Ik kocht voor hem oorkappen (degene die je opzet als je gaat bosmaaien) om op de bus op te zetten, hij studeerde namelijk nog toen en moest geregeld naar Antwerpen. Ook in huis zette hij die op als ik de was en de plas deed of vlees bakte die volgens hem luid kon sissen in de pan. Maar het was een oplossing, hoewel ik op een gegeven moment op de tippen van mijn tenen rondliep.

Toen hij na een zelfmoordpoging het ziekenhuis belande en daar een week moest verblijven, ontdekte ik dat mijn regels maar niet doorkwamen, na een test bleek ik zwanger te zijn. Hoewel ik anticonceptie innam, was zogeschreven het onmogelijke, mogelijk geworden, ik was zwanger! Na nader onderzoek bij de gynaecoloog bleek ik welgeteld al 6 weken zwanger te zijn. Ik was heel erg verward, heel erg verward maar ook wel blij tegelijkertijd. We beslisten het algauw zijn vader te vertellen en zijn moeder.Die reageerden opgetogen en blij maar achteraf bleek het teganovergestelde waar te zijn. Op een middag belde zijn vader mij op, eerst ging het over koetjes en kalfjes, maar uiteindelijk bleek dat hij belde om te zeggen dat ik het kind moest laten weghalen, dat zijn zoon nog moest studeren en niet klaar was om al vader te zijn. Als ik het kind zou houden, zou hij niet achter ons staan. En dat hij er alles aan zou doen om het te verhinderen. Ik besliste toen niets over de telefoontje te zeggen, ik wilde hem niet meer van slag maken. Die periode was de helste periode van mijn leven, ik heb mij toen nog nooit zo alleen gevoeld.. Contact met mijn ouders was heel erg vaag, ik heb hen ook pas later, een jaar ofzo dat ik zwanger ben geweest,. Op dat moment was hij zo'n instabiele persoon (en nog altijd wel een beetje is vermoed ik) en de situatie was zo verwarrend. Ik met heel veel pijn en verdriet gehad voor ik een abortus heb gedaan en later heb ik mij zo gevoelloos gevoeld. Ik herinner me tergelijkertijd weinig en veel van die periode omdat ik alles wat ik maar kon denken of voelen wegstopte. Ik was een rondlopende machine zonder gevoelens of innerlijk denken, als het toch gebeurde kwam ik mijn bed niet uit, ik verdrong alles en had zo'n verdriet dat ik niet meer kon wenen. en de enige beslissing die ik nog kon maken toen was dat het niet kon geboren worden. Ik wou niet dat het geboren werd met en vader die constant zelfmoordgevoelens had, een grootvader die hem niet zou erkennen, met mijn ouders waar ik op dat moment geen of weinig contact mee had, en zijn moeder die een zeer grote toon op onze relatie legde met alcoholmisbruik en de enen opname na de andere die mislukte.
Ik heb het verschillende keren uitgemaakt met hem, ik kon de druk het laatste jaar niet meer aan. Ik ervaarde zijn aandoening op het einde als negerend t.o.v. mij en opzettelijke misbruik van zijn aandoening, hoewel ik misschien daar fout in ben, maar alles was de reden voor hem om niets te moeten doen in het huishouden, als we ruzie maakten en ik zei hem wat hij niet wou horen zette hij zijn oorkappen op.. We maakten veel ruzie in die tijd, ik wou dat hij zich overheen zette en er mee leerde omgaan, dat hij mij de zekerheid kon bieden en dat ik niet constant in angst moest leven dat ik hem dood zou terug vinden.. Maar dan riep hij altijd, ik wil er niet mee omgaan, ik wil deze fucking getuut niet heel mijn leven horen.

Het laatste halfjaar van onze relatie kon ik hem niet meer op mijn vel verdragen, ik wou geen lichamelijk contact meer, om een of ander reden ben ik hem beginnen 'haten' is veel gezegd maar althans ik wou niet meer langer aan hem gebonden zijn, en de problemen rondom hem. Hoewel ik hem echt graag, want hij was mijn zielsmaatje, mijn allerbeste vriend, mijn toekomstige man.. kon ik niet meer met hem verder gaan. Alles irriteerde mij op een gegeven moment, ik kon hem niet meer verdragen en hoewel het pijn deed achteraf als ik bv. beneden ging liggen op de zetel nadat ik hem voor de derde keer had gevraagd aan zijn kant te liggen van het bed. Ik besefte dat ik hem niet meer langer hetgene kon geven wat ik hem zou willen geven, ik kon niet meer. Ik maakte het officieel uit met hem, misschien zou dat helpen om van mijn vooroordelen en irritatie af te raken. Maar het werd erger. Op een gegeven moment had hij een overdosis van medicatie genomen, en week nadien opnieuw , de tweede keer belde ik de ziekenwagen en van zodra die kwam ben ik de deur uitgegaan opweg naar een nieuwe vriend die ik had leren kennen. Ik zag hoe hij zijn arm nog naam mij toe stak. Die tijd hadden we aventoe nog sex met elkaar en konden we het de ene week met elkaar vinden , de andere niet. Wij woonden nog samen met zijn broer, op een andere plek na de officiele breuk. Ondertussen ben ik op mijn eigen gaan wonen, we hadden tot drie maanden geleden nog aventoe contact met elkaar, maar na een agressieve (zoveelste) uitval van hem, heb ik duidelijk hem laten weten dat ik het contact wou verbreken, en adempauze meer gezegd. Ondertussen is het contact gebleven bij enkele berichtjes van ‘FIJN LEVEN NOG’ en ‘ MOOI ZO! Jou laatste kans om met elkaar te spreken laten voorbij gaan’..

Doet me heel erg pijn eigenlijk, hoewel ik weet dat dit het beste is voor ons allebei. Ik moet hem vergeten, en dat zal ik doen, heb een nieuwe relatie die ik volop een nieuwe kans moet geven. Pijnlijkste vooral is dat we de eerste twee jaar echt zeer gelukkig met elkaar waren, tot die aandoening begon, en dat ik ooit zijn kind heb gedragen.