Het is nu ruim 4 weken met mijn vriend uit. We hadden 4 jaar iets met elkaar. Met alles wat ik deed had ik hem in mijn gedachten. We hadden allebei hele andere gedachten over het leven. Ik wilde er alles uithalen en hij nam genoegen met zijn werk en in de weekenden samen uitgaan met onze vriendengroep. Dit laatste vind hij heel belangrijk omdat hij altijd aan het werk is. Maar ik had ook behoefte om de weekenden lekker thuis te zijn met zijn 2en. Dit gebeurde maar een enkele keer. Het was een "raar" mannetje. Zei niet veel tegen zijn ouders en ook niet tegen mijn ouders. Niemand wist hoe hij werkelijk was, alleen bepaalde vrienden en ik. Maar ik zei altijd:'niemand is perfect'. Zo is hij nu eenmaal. Hij is van karakter ook heel bot. Hij liet merken dat hij van me hield maar niet op de manier hoe ik het graag wilde horen. Dit botste ook regelmatig. Al voelde ik wel dat hij echt van me hield. Toen we het uitmaakte kwam het van hem af. Hij vond het allemaal te gewoon worden.Had het vermoeden dat er meer aan de hand was, maar hij zegt van niet. We hadden het altijd leuk samen maar inderdaad elke week weer hetzelfde omdat we allebei nog thuiswoonde. Dit omdat ik nog met school bezig ben en pas 19 jaar ben (hij 25). Dit is nooit een struikelblok geweest omdat we het hadden geaccepteerd en flink konden sparen voor een huisje. Op die avond vertelde hij ook dat hij in onze relatie met een ander meisje had gekust. hij beweerd dat hij er niks bij voelde. Oke, maar waarom doet iemand zoiets.. Een week nadat we het uit hadden hebben we ook geen contact met elkaar gehad totdat hij een smsje stuurde en vroeg of we niet konden praten want het zat hem niet goed en hij hield nog van me. Toen een avond afgesproken en gepraat. Het was allemaal zo dubbel. Hij wilde vrij zijn en hij kon zich een leven zonder mij ook niet voorstellen. Daar kwam ook nog eens bij dat hij een week later, ons 1ste weekend 'apart' weer met datzelfde meisje kust. Hij deed het om mij te vergeten zegt hij dan. Heb toen gevraagd of hij niet meer voor dat meisje voelde maar dat was het niet. Toen heb ik hem voor de keuze gesteld, onze vriendschap of contact met dat meisje, hij heeft voor mij gekozen. Hij heeft nog alles, onze vriendschapsring om, foto's van mij staan, enz. Ik heb alles weg gestopt omdat het dan alleen nog maar meer pijn doet. Het is zo dubbel en weet echt niet wat ik er mee moet. Ik hou nog veel van hem maar weet dat het beter is dat we voorlopig niet meer bij elkaar komen. En als we bij elkaar horen komt het ook wel goed denk ik. Kan hem gewoon niet loslaten. We bellen en mailen veel maar hij vertelt bijna niets over zijn gevoelens. Ik merk wel dat hij het ook moeilijk en pijn heeft maar dat is alles. Ik ben een open boek en vertel hem precies hoe ik me voel, dat lucht dan ook op. Maar hij is zo gesloten. Ik kan het zo niet afsluiten. We hebben afgesproken om vrienden te blijven. Vorig weekend zijn we ook de hele zondag bij elkaar geweest en hebben we alleen maar in elkaars armen gelegen. Op dat moment voelde het goed. En hebben er geen van beide spijt van. Hadden het nodig. Hebben ook de afspraak gemaakt dat als we elkaar missen en nodig hebben we afspreken. Is dit allemaal normaal? Durf het er met niemand over te hebben en ben blij dat ik het hier kwijt kan.