Hey Jantje,

Begrijp goed wat je bedoelt, die beelden, die film die steeds maar weer voor je ogen zich afspeelt.
En de uit-knop die nergens te vinden is.
Geniet af en toe van de momenten dat de film even hapert of een tijdje stilvalt.
Snap soms ook niet waarom ik maar aan haar blijf denken, soms gaat het ietsje beter om dan weer keihard teug te vallen.
Het begint net als bij jou ook meer op een zeurend wond te lijken als op nog echt daadwerkelijk gemis.
(Zelf nu 7 maanden officieel, maar al een jaar aan de gang).

Toch is dit terugdenken en herinneren een cruciaal proces om het te verwerken, het is nodig om in zijn geheel te genezen en straks weer open en sterker klaar te staan voor eventuele nieuwe dingen.
Vergelijk het maar met een echte wond, die moet ook eerst helemaal genezen voordat het lichaamsdeel weer volop gebruikt kan worden.
Weet dat het soms niet eerlijk voelt als je merkt dat het bij anderen een stuk sneller gaat, die weer sneller doorgaan met hun leven.
Maar trek je daar niks van aan, ieder heeft zijn eigen tijd er voor nodig.

Wordt er zelf ook wel eens doodmoe van hoor, dag in dag uit dat nare gevoel te hebben, steeds maar weer afleiding te zoeken.
Maar wat kan je anders doen, zielig in een hoekje gaan zitten helpt ook niks dus ik blijf ook maar doorvechten.
Met als hopelijk resultaat dat dat uiteindelijk zijn vruchten zal afwerpen in de vorm van een betere, sterkere Ik met in het mooiste geval een nieuwe, nog betere relatie dan die ik gehad heb.

Blijf volhouden Jantje, dan doe ik het ook, hier zal een keer een eind aan komen, dat is 1 ding wat ik zeker weet.
Sterkte en succes,
Roel.

Hoi Jantje,
Heel herkenbaar, dat terugdenken, soms malen over je ex. Bij jou is het nu 14 mnd. geleden, lijkt lang, maar je krijgt iemand van wie je zoveel hebt gehouden, niet meer uit je gedachten, vergeten zul je het ook nooit, tenminste dat denk ik,
Bij mij is het nu 10 mnd. geleden en de ergste pijn is eraf, maar ik ben er (helaas) nog elke dag (soms meerdere keren) mee bezig, ik mis hem, denk terug aan de mooie dingen, voel me ellendig bij de gedachte dat ik geen deel meer uitmaak van zijn leven en vraag me voor de zoveelste keer af, waarom heb ik het niet kunnen voorkomen enz.
Vooral als ik 's nachts wakker wordt, moet ik weer huilen en maalt alles door mijn hoofd.
Wat mij een beetje helpt is denken aan zijn negatieve kanten en ook dat ik hem tijdens de relatie teveel op een voetstuk heb geplaatst en ook afleiding zoeken, je moet er doorheen op een of andere manier.
Ook woede speelt bij mij nog steeds een grote rol (ik ben in de steek gelaten en heb nooit meer iets gehoord, ook de reden niet waarom, dat vond hij de moeite kennelijk niet waard)
Ook helpt het om nw. dingen te doen. Sterkte ermee. Paula

Hoi Jantje,

Bij mij is het slechts een half jaar verder, ik mis haar niet meer, ik moet wel nog veel draadjes doorknippen, na 18 jaar is er veel verwevenheid. Maar ik heb af en toe nog wel emoties als ik haar weer zie, uiteraard heb ik af en toe ook mijn dipjes, maar ik kan normaal zakelijk met haar omgaan omtrent de kids. Het wordt met de tijd minder, ik heb nog het geluk dat ik niet zo'n goed geheugen heb, waardoor ik gemakkelijker opnieuw kan beginnen. Ik heb een andere baan, straks een nieuwe woning, ik heb mijn oude hobby's opgegeven en start straks met nieuwe hobby's. Het lijkt allemaal oppervlakkig, alleen de buitenkant, maar het heeft wel degelijk invloed op je. Nieuwe kleding, kapsel, inrichting van je woning, nieuwe vriendenkring, nieuwe liedjes. Nieuwe leuke herinneringen maken, zodat je niet steeds terug hoeft te vallen hoe goed het wel niet is. Want zolang je jezelf geen nieuwe geluksmomenten toelaat herinner je automatisch de oude momenten. Niet dat je alles moet vergeten, maar als je nu niet gelukkig bent is het verschil tussen nu en vroeger wel extra pijnlijk. Alles heeft z'n tijd nodig, dat wel, een echte oplossing is niet voorhanden, maar wat wel bij mij goed werkt is veel doen, aanpakken, initiatief nemen i.p.v. blijven piekeren en een afwachtende houding aannemen. Op het moment dat je iets aan het ondernemen bent, dan pieker je minder, krijg je meer energie, word je vanzelf positiever, heb je nog meer zin om iets te doen. Het versterkt elkaar. Maar niet forceren, je gevoelens moet je altijd toelaten, maar je zult merken dat je wond steeds meer gaat helen, omdat je zelfvertrouwen en eigenwaarde ook toe zullen nemen door je acties en vernieuwingen. Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Veel sterkte en succes.

Mr Bean

Hee Jantje,

Jij ook een gelukkig nieuw jaar toegewenst..! Ben erg benieuwd waar we volgend jaar rond deze tijd staan, en hoop natuurlijk voor iedereen dat alles tegen die tijd stukken beter gaat.

Om even terug te komen op je blog, en de reactie van MrBean die ik ook heb gelezen.. Ik herken dit heel erg allemaal. En wat MrBean zei, en jij hebt dat volgens mij ook gedaan, heb ik ook gedaan. Ik besloot voor mezelf dat ik er pas helemaal overheen kon komen als ik ook helemaal overnieuw zou beginnen. Ben erg gevoelig voor herinneringen, mijn emoties kunnen snel omslaan.
16 maanden geleden toen het uit ging, stortte mijn hele wereld letterlijk in elkaar. Hij was mijn solid ground, mijn veilige haven, mijn soulmate en mijn grote liefde. Het heeft echter nog tot ongeveer 7 maanden geleden geduurd voordat ik echt besloot tot 0-contact en ik echt voor mezelf koos. We hebben nog maanden lang om elkaar heen gedraaid, het opnieuw geprobeerd, de liefde was onwijs sterk en nooit weggeweest maar er was teveel gebeurd.
7 maanden geleden wist ik het dus zeker, en heb het roer omgegooid. Ik nam een nieuw nr, verwijderde hem verder overal uit, kreeg een nieuwe baan, nieuwe vrienden, nieuwe garderobe, nieuwe school, heb alle foto's opgeruimd, en er ontstond een nieuw leven waarin hij niet meer voorkwam.
Dit was precies wat ik wilde, dacht ik. Voorheen zocht ik het verdriet op, ging ''onze'' of zielige liedjes luisteren, uren naar foto's staren en alleen maar huilen. Hij hyves bezoeken, smsjes teruglezen etc. Die fase was ik 7 maanden geleden voorbij, en vanaf toen begon pas echt het proces voor mij waarin ik alles ben gaan verwerken. Dat hij echt uit mijn leven was leidde ertoe dat ik heel goed kon gaan nadenken over alles wat er was gebeurd.

Ik raad het iedereen aan, je moet iemands anders leven loslaten om zo verder te gaan met je eigen leven. Ik heb ook vanaf toen niks meer opgezocht, heb nooit meer naar hem gevraagd. Wilde niets weten van zijn leven, heb nooit meer foto's gekeken op hyves of aan vrienden gevraagd of ze wisten hoe of wat. Ik wist toch dat dit mij niet verder zou brengen, alleen maar pijn kon doen.

Maar nu, 7 maanden later, moet ik toegeven dat het een stuk beter met me gaat dan die 7 maanden geleden. En toch kan ik het gewoon niet loslaten. Het is iets onwijs moeilijks, je denkt namelijk dat dit het enige is wat je wilt maar als je merkt dat er een afstand ontstaat, dat je een eigen leven krijgt, is dat ook weer beangstigend. Dat is een teken dat hij/zij echt uit je leven aan het verdwijnen is, en daar lijk je je bijna dierlijk tegen te verzetten. Je wilt wel af van de pijn, verdriet en het gemis. Maar eigenlijk bindt dit jou ook weer met diegene, en dat is ook iets wat gaat wennen. Dat allemaal loslaten betekend toch een soort leegte.

Ik heb hem in de tussentijd 3 keer gezien, waarvan 2 keer echt ook gesproken. Alle 3 de keren op een feestje. De laatste keer was erg onverwachts intiem, de hele avond samen geweest en gezoend. Dit staat misschien een beetje raar tegenover het verhaal hierboven, maar voor mij voelde het goed. Het bracht niet veel terug, het gaf me juist de bevestiging dat het er nog was. En voorheen dacht ik dat dat het enige was wat ik nodig had om echt door te kunnen gaan: de bevestiging dat de liefde er nog was. Maar helaas is dat alleen maar heel erg gaan frustreren, waarom zijn we dan in godsnaam niet samen? Na die avond 1 lieve mail gehad, ik heb gereageerd en daarna niks meer gehoord. Nu een maand geleden. Dit klinkt misschien allemaal vaag naast mijn verhaal over zijn leven totaal loslaten, maar dit heeft geen verdere invloed gehad op wat ik aan het verwerken was. Want voor deze avond was ik er ook nog lang niet overheen, en dit heeft het eerder geholpen dan kwaad gedaan.

In ieder geval over het nieuwe leven wat ik heb opgebouwd zonder hem, dit was wat ik wilde. Maar nu ik het heb lijkt er iets te missen, iets wat alles voorheen juist zoveel kleur gaf. Alsof hij iets met zich mee heeft genomen zonder dat ik überhaupt wist dat hij het naar me toe had gebracht. Oke, een leven zonder hem. Maar ik moet toegeven dat ik, ook al heb ik alles nu veel beter op een rijtje, mijn leven met hem 100 keer waardevoller vond.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb er totaal geen spijt van. Je moet alleen wel echt op het punt komen dat je zeker weet dat je er zelf genoeg aan hebt gedaan, genoeg hebt gevochten. Dat je echt alleen nog maar voor jezelf wilt kiezen. En wat er dan allemaal gebeurd is bij iedereen anders, altijd onverwachts en soms heel moeilijk te bevatten. Heel tegenstrijdig ook, je wilt af van sommige dingen maar het houdt je toch nog zo erg vast omdat het een bepaalde verbintenis uitbeeld. Het proces is bij iedereen anders, en het moeilijkste ervan is misschien nog wel de tijd. Dat het zo onwijs lang kan duren, waardoor er dingen ontstaan als onzekerheid, angst voor de toekomst. En dit zorgt soms ook weer voor een greep naar het verleden, in paniek wil je weer terug naar de tijd waarin alles nog goed was. Ook al weet je diep van binnen dat je de juiste keuze hebt gemaakt en het nog tijd moet gunnen.

Een lange reactie, maar het gaat af en toe vanzelf. Heb ook weer een vaag weekend achter de rug, ben de ups and downs zo langzamerhand wel gewend maar dat maakt het niet makkelijker. Confused, hoe langer het allemaal duurt hoe beter het misschien wel met me gaat maar tegelijkertijd hoe meer ik in de war raak.

In ieder geval veel sterkte, en alle liefde kracht en geluk toegewenst voor dit nieuwe jaar en alle jaren daarna!

Liefs Isa

Everybody sails alone, but we can travel side by side