Ik heb geen vertrouwen meer in relaties.
Ik heb drie maanden geleden een relatie verbroken met mijn toenmalige vriend.
Deze persoon bleek grote psychische problemen te hebben.
Deze problemen heeft hij mij pas heeeel laat verteld.
Hij zit vol frustraties en heeft over heel veel zaken die hem als persoon en mij uiteindelijk ook aangingen gelogen.
Hij zegt zielsveel van mij te houden, maar ik denk dat het een 'aangeleerd gedrag" is, om zulke dingen te zeggen.
Ik denk zijn frustratie te hebben gevonden.
Hij is homo.
Hij zegt zelf van niet, maar voor mij is het overduidelijk.
Doordat hij het zo ontkend en hier niet aan wil gaan, zal hij waarschijnlijk niet snel een andere relatie nemen.
Want hij wil geen homo zijn. Hij kan zich nu mooi achter zijn o zo grote liefdesverdriet om mij schuilen, dan hoeft hij in ieder geval voorlopig geen vriendin meer te nemen.

Hij wist zich ook nooit goed een houding te geven.
Erop terugkijkende heb ik gezien dat hij naar mij, mijn familie, en zelfs naar zijn eigen vrienden toe een 'toneelstukje" opvoerde.
Hij was zo bezig met "niet op te vallen" waardoor hij toch opviel.
Een afspiegeling zijn van deze maatschappij, waarden en normen overdreven veelvuldig uiten, maar wel waarden en normen die er liggen van de maatschappij of waarvan hij wist dat deze wel sociaal geaccepteerd zouden worden door de betreffende personen, aan wie hij zich uitte.
Hij heeft zichzelf een conservatieve houding aangeleerd, waardoor hij in ieder geval niet tot een minderheid hoorde van "tuig" in zijn gedachtengang. Het bood hem een bepaalde "status".
Hij hoorde erbij.
Maar als straks toch gaat blijken dat hij homo is, dan valt zijn hele zelf gefantaseerde wereld, en alles waar hij 'zogenaamd" voor stond in duigen.
Dan moet hij zich echt gaan afvragen wie hij nu werkelijk is.

Ik weet niet wie hij is, ondanks de anderhalf jaar durende relatie die ik met hem had. Niemand komt er echt bij, daar zorgt hij wel voor.
Hij weet zelf donders goed waar de schoen wringt, maar haalt er een kick uit dat hij psychiaters, vrienden, familie, en mij toen ook, op een verkeerd spoor kan zetten.
Zijn psychische problemen zitten veel dieper dan zijn omgeving en hijzelf denken, ik ben de enige die dat weet door mijn grote intuitie en door bepaalde dingen die gebeurt zijn.

Ik ga hier niks mee doen, ik vind dat je jezelf voor de gek mag houden wat je wil, maar niet dat je daar een vrouw en haar dochter in moet betrekken.
Wij blijven achter met een hoop vragen.
Toch redden wij ons aardig zonder hem, gelukkig is hij niet de vader van mijn kleine meisje.
Ik ben niet echt verdrietig, maar wel erg boos en teleurgesteld.

Ik heb geen enkel vertrouwen meer in mensen, wie ze zeggen te zijn.
Er zit altijd een addertje onder het gras, dat van levensbelang kan zijn, voor de toekomst.