Overkomt het iedereen op deze blog? Je geloofd nooit dat dit jou overkomt. Het gaat jou deurtje wel voorbij. Jou relatie is wel goed.

Waar is het bij mij begonnen? Zo'n 4 jaar geleden heb ik hem ontmoet in amsterdam op Q-day. Kan het nog meer cliché? Van het een kwam het ander en zo kregen wij een relatie. Een jongen waar iedere vrouw van droomt, een leuke jongen die erg lief was, kaartjes stuurde berichtje bij de vleet stuurde en aan aandacht had ik nooit tekort.
Ik was er van overtuigd dat hij het was, mijn wederhelft mijn zielsmaatje. Met hem zou ik oud worden!
Hij heeft dat ook altijd geloofd. Tot 2 weken terug. Een maand geleden niks aan de hand, ik was zijn meisje waar hij oh zo blij mee was. Hij is geen prater, dus de gevoelens die hij ontwikkelde heb ik nooit te horen gekregen.
Ik voelde het aan mijn intuïtie! Ik voelde het...
Ik had hem woensdags nog huilend aan de telefoon gehad met de vraag of hij de relatie nog zag zitten. Er was niks aan de hand zei hij.
Vrijdag: Zie het voor je, je gaat nog even snel langs iemand samen, loopt hand in hand geeft elkaar een knuffel en geeft elkaar kusjes. En een uur later verteld hij dat hij liever naar huis gaat omdat hij niet weet hoe het verder moet.
Hij houdt nog ontzettend veel van me maar niet op de manier die ik verlang? Ik verlang? Wat verlang ik. Ik wil alleen hem?! Hij heeft de beste en mooiste 4 jaar van zijn leven gehad en houdt nog zo veel van me maar hij kan niet verder, hij heeft er de energie niet meer voor?
Het resultaat voor mij: huilen, huilen en nog eens huilen. Want waar komt dit vandaan, dit kan niet kloppen dit kan hij niet menen, hij is vast in de war, waar komt dit vandaan?
Ik besloot hem met rust te laten, 2 dagen later belt hij. Uit dit telefoon gesprek put ik zoveel hoop dat ik zeker weet dat het goed komt. Ik zeg hem zijn rust te geven die hij nodig heeft. Een week radiostilte.
Helaas ben ik de wanhoop nabij op een dinsdag 4 dagen na het verschrikkelijke bericht. Ik whats app zijn beste vriend of hij weet wat er allemaal aan de hand is en of hij misschien weet wat er in het koppie van hem omgaat?
Ik krijg een bericht.. van hem.. degene die ik al die 4 jaar zo lief heb gehad.
Hij weet dat ik me ellendig voel maar hij blijft achter zijn beslissing staan. Het is klaar. Ondanks dat hij nog zoveel van me houdt. Een telefonisch gesprek van zo'n uur doet mij beseffen dat het echt over is.
De rest van de week kan ik niet meer eten zonder misselijk te worden, kan ik niet meer denken zonder te gaan huilen, kan ik niet meer gaan slapen zonder mijzelf daarin gehuild te hebben, kan ik niet meer ergens heen zonder aan hem te denken. Alles wat ik doe doet me denken aan hem.
Ik zie, ruik, denk, proef, hoor hem overal waar ik ben!
De rest van de week blijf ik stil. Tot week daarop ik alleen in het bos loop met de hond. Ik moet hem een berichtje sturen het moet gewoon.
Hij reageerd, mijn hart springt op.. al doet het oh zo zeer om niks meer terug te krijgen. Weer huilen!
Weer even contact met hem, ik blijf hem berichtjes sturen om het gesprek gaande te houden.
Ik weet het, ik voel het, dit is niet goed voor me.. dit houdt nooit meer op als ik er mee door blijf gaan.
Deze week neemt hij ineens contact op, hij zegt dat hij echt wel wil reageren maar dat dat het niet makkelijker maakt voor mij? naturlijk maakt mijn hartje weer een sprongetje.. Want zou hij misschien tot bezinning komen?
Dit is niet goed voor me.. Dit is niet goed voor me. Dit moet stoppen. Hij stopt er niet mee dus zal ik het moeten doen.
Ik stuur hem een bericht:
Of hij mij met rust wil laten, dat ik moet leren leven met de pijn die hij mij aangedaan heeft, dat hij mijn hart die ik hem ooit geschonken heb kapot vertrapt en pijnlijk terug wil geven. Dat ik dat helemaal niet wil zeggen maar dat ik aan mijzelf moet denken omdat hij dat vergeten is. Dat het oneerlijk is geweest om zijn gevoelens niet te bespreken en hoop dat hij ervan geleerd heeft. Ik hou van hem en dat zal voorlopig niet overgaan. De spullen die hij eigenlijk deze week wilde komen brengen wil ik nog niet. Die spullen komen wel. En die mag hij pas komen brengen wanneer ik er aan toe ben.
Het antwoord wat ik kreeg: Dat respecteer ik.

En weer huilen!

Het doet zeer, het doet zo ontzettend zeer. De jongen waarvan ik dacht dat hij het was, mijn ware, mijn enige echte eerste en laatste relatie waar ik zo lang op gewacht heb! Hij wil niet meer, en dat zal ik moeten accepteren.
Een goede oude vriend van hem waarvan het contact verwaterd is, heeft toevallig een mail gestuurd deze week. De week waarin ik op instorten sta, waarin hij vraagt hoe het met mij/ons gaat.
Ik neem contact met hem op, het gaat helemaal niet goed, ik voel me ellendig en verschrikkelijk.

Hij reageerde heel verbaasd net zoals iedereen, hoe kan dat, jullie waren altijd zo gek op elkaar. Het contact doet me goed moet ik zeggen, gewoon zonder oordeel kunnen praten over van alles en nog wat. Ik moet zo nu en dan zelfs even glimlachen. Ik vind het fijn gewoon even te praten, iemand die vraagt hoe mijn dag is geweest en even luistert als ik weer in een dip zit. Het is gewoon even fijn om me even niet ellendig te voelen, om toch even een glimlach te hebben of over toekomst plannen te praten. En zo nu en dan krijg ik nog eens een complimentje. ook altijd mooi meegenomen.

Ik weet dat het uiteindelijk weer goed komt, ik kom er weer bovenop. Maar op dit moment doet het zo zeer, ik voel me overreden door alles wat niet hoort, ik voel me leeg en alleen. Er zullen dagen komen dat ik het beter in ga zien, ik hier van geleerd heb en mij ooit weer helemaal kan geven voor iemand. Maar nu nog even niet.

Een wijs iemand heeft mij ingefluisterd:

' Zie liefdesverdriet als een glazen hart, het is stukgegooid en ligt in duizend stukjes, het heeft tijd nodig om gelijmd te worden. Het zal zijn vorm weer terug krijgen als hart, maar zijn oorspronkelijke uiterlijk zal nooit meer hetzelfde zijn.'

Daar ga ik dan maar van uit. Ik kijk uit naar de dag dat ik mijzelf zoveel beter zal voelen als nu!

Liefs x