verstand en gevoel.

Het leek me misschien goed mijn verhaal eens te vertellen.
Een soort van me afschrijven en misschien ook wel reacties en/of tips te mogen ontvangen van jullie.

Mijn verhaal gaat als volgt.
Ik heb een tijd geleden iemand leren kennen. En dat was intens.. te intens achteraf gezien.
Het moment van oogcontact was gemaakt en vanaf dat moment leek alles zo snel te gaan, bijna een rollercoaster waar je zelf geen grip op lijkt te hebben.
Je gaat er in mee, gewoon omdat het gevoel goed is en omdat je simpelweg niet anders lijkt te kunnen.
Je denkt niet na en luistert enkel en alleen naar je gevoel.
Het gevoel van passie, hartstocht, liefde, herkenning, blijheid.. Je bent er weer voor je gevoel.
Maar zo intens als het begon, zo intens eindigde het ook weer.
Ik heb geen behoefte om alle ins en outs hier te benoemen, alleen wat het gevoelsmatig met je kan doen en wat het met mij heeft gedaan.
Zo kort als het heeft geduurd, zo lang is de nasleep van pijn, verdriet, eenzaamheid en uiteindelijk de acceptatie... loslaten.
De momenten van de acceptatie komen steeds baby stapje bij baby stapje meer.
Maar daarop volgend de onmacht en verdriet, dat benauwende gevoel, het waarom en de pijn, zijn nog altijd aanwezig en hakken er dan weer ineens in.
Het besef dat dit een periode gaat zijn waarin ik het zal moeten accepteren en loslaten benauwd me, maar ik weet dat het moet.. sterker nog, ik weet dat het niet anders kan.
Gevoel en verstand, het lijkt wel een gevecht te zijn.
Waarom weet ik het zo goed en weet ik dat voor mij het beste is om het los te laten.
Maar waarom blijft dat gevoel in de weg zitten, die mijn verstand vervolgens weer blokkeert.
Het kost mij zoveel energie, het put me uit.
Het is net of ik dagelijks in gevecht ben met mezelf!
Ik laat de pijn er wel zijn, ik huil, ik praat erover, ik kan het allemaal goed op een rijtje zetten en ik weet dat er geen andere mogelijkheid meer is.
Maar die intense pijn, dat onbehagelijke gevoel, dat slaat er out of nowhere dagelijks ineens weer in.
Het maakt me moe en lusteloos.
Ik weet dat mensen zeggen, geef het de tijd en het gaat vanzelf beter.
Maar waarom lijk ik er in te blijven hangen?
Ik focus me op mezelf, wil nieuwe stappen ondernemen in mijn leven, nieuwe doelen behalen, weer de ambitie en kracht in mezelf terug vinden.
Maar gevoelsmatig word ik elke keer weer onderuit getrapt en het gekke is.. het lijkt te gebeuren op de momenten dat ik echt voor mezelf kies en het weer even de goede kant op lijkt te gaan!
Hoe ga je hier toch mee om, waarom zit die persoon zo rotsvast in mijn systeem, waarom kan die persoon niet als de wind wegwaaien zodat ik weer vrij kan ademen en alle dingen om me heen weer helder kan zien.
Ik besef dat dit verhaal op vele van jullie misschien ontzettend vaag over kan komen.
Maar wat ik al zei.. dit is wat ik voel en wat ik ervaar.
De onmacht..
Ik zou het enorm waarderen als ik een reactie mag ontvangen, met eventuele tips of wellicht iemand die zich hier in herkent. Want gek genoeg, ik voel me hier heel alleen in.
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal..

Lieve Groet,
Seasand.

seasand's blog
login of registreer om te reageren

Zon, 29/09/2013 - 08:57 — torn

Nasleep

seasand schreef:

Ik besef dat dit verhaal op vele van jullie misschien ontzettend vaag over kan komen.

Nee hoor, leest helemaal niet als vaag. Het leest zelfs zeer herkenbaar.
Korte intense relaties die ineens verbroken worden schijnen die gevoelen die jij beschrijft op te kunnen wekken, en een langere nasleep of verwerkingstijd nodig hebben dan de hele relatie heeft geduurd.

Tijd en acceptatie dat het langer duurt dan jij graag zou willen dat het duurt. Zelf geloof ik wat minder in de woorden kracht en ambitie in deze fase, meer in mildheid en compassie voor/met jezelf. Maar dat is voor een ieder anders.

Uiteindelijk komt er vanzelf helderheid en valt het allemaal op zijn plek.

Zon, 29/09/2013 - 16:22 — seasand

Dag Torn, Dank voor je

Dag Torn,

Dank voor je reactie.
En zo kort maar krachtig, maar zo waar.
Compassie en liever zijn voor mezelf, ook al geregeld gehoord.
Wetende dat ik daar toch eens een stapje in moet gaan zetten, maar blijkbaar moeilijk voor me.
Je wilt je zo graag 'stabiel' voelen, dingen weer kunnen beginnen en stapjes maken in mijn leven.
Die voor mij belangrijk zijn.
Want uiteindelijk moet ik met mezelf verder en daarbij hoort inderdaad ook het belangrijke stukje.. Zelfcompassie en niet te streng zijn voor mezelf.
Klinkt zo makkelijk, maar uiteindelijk toch erg moeilijk.. dat geldt voor mij dan.
Nogmaals, dank voor je reactie.
Ik heb nog niet alles van iedereen gelezen, ben zelf eigenlijk gelijk mijn hart gaan luchten hier.
Ik zal op mijn gemak eens wat verhalen doorlezen.
Maar ik neem aan dat ook jij niet voor niets hier ben terechtgekomen, dus wens ik jou het aller beste en veel kracht en wijsheid in de situatie waar jij momenteel in zit.

Lieve Groet.

Zon, 29/09/2013 - 09:04 — Just a guy

Hoi Seasand

Ik herken hier mezelf grotendeels in en er zullen hier nog veel meer mensen zijn die hier grote delen van herkennen. Je emotie en ratio zijn misschien niet zozeer in gevecht als dat ze simpelweg allebei een andere kant op willen.
Rationeel weten we het allemaal wel, rationeel weet je dat alle mensen die om je geven hoogst waarschijnlijk gelijk zullen krijgen "dat het allemaal wel weer goed komt", dat er "meer vissen in de zee zwemmen" etc. etc. maar emotioneel kan en wil je daar nu even allemaal helemaal niets mee. Ik zeg het altijd als... er is maar 1 vrouw die ik wil en die wil mij niet meer...

Tips... tja ik weet niet of ik de beste raadgever ben want ik worstel zelf al een heel tijdje en echt vooruitgang zit er niet in, in tegendeel, maar toch ga ik maar gewoon door, gedreven door wat mn verstand me ingeeft, bezig blijven, sociale contacten blijven maken (gister met een aantal mensen van hier iets wezen drinken in Utrecht) sporten, werk, familie, vrienden, jezelf actief en bezig houden, doorgaan met leven zodat je uiteindelijk misschien weer door WIL gaan met JE leven.

Heel veel sterkte in ieder geval en ook al voelt het niet zo (bij mij zelf iig niet) met mn verstand weet ik dat dit, het doorgaan, de beste en wellicht enige methode is.

Zon, 29/09/2013 - 09:44 — missbambi

Herkenning

Ik herken in ieder geval het feit dat het veel langer duurt om een korte heftige relatie te vergeten dan dat de relatie geduurd heeft. Ik zit daar zelf ook middenin...
Inderdaad is afleiding zoeken het beste, maar op de momenten dat je dan geen afleiding hebt, komt het tien keer zo hard naar je terug... sterkte!

Zon, 29/09/2013 - 16:28 — seasand

Dag miss, Dank voor je lieve

Dag miss,

Dank voor je lieve en warme reactie.
Wie weet kom ik er nog eens 'intens goed' uit.
Dat zou natuurlijk geweldig zijn. Ik ben op dit moment elke dag alle energie bij elkaar aan het rapen mezelf vooruit te slepen en aan de gang te blijven, om inderdaad niet in een zwart gat te vallen.
Daar behoed ik mezelf dan ook voor.
Ik probeer het dan toch, hoe moeilijk ook, als een ' les' te zien.
Uiteindelijk moeten we met onszelf verder. Hoe moeilijk en confronterend dat ook kan zijn.
Denk dat het belangrijk is, ook voor jou, om je sterk te houden en van die hele kleine momentjes, al zijn ze maar heel klein, en duren ze kort.. Om daar toch van te genieten.
Onze tijd komt nog wel!
Wens jou enorm veel kracht, wijsheid en geluk toe... vertrouw erop dat het komt.. Ook voor jou!
Klinkt misschien raar dat ik dit nu naar je schrijf, gezien ik zelf vanochtend nog om reacties vroeg.
Maar diep van binnen.. weet ik het wel. En jij ook.

Lieve Groet van mij.

Zon, 29/09/2013 - 16:47 — seasand

Dag Guy, Dank voor je

Dag Guy,

Dank voor je meelevende reactie.
Wat naar om te lezen, dat je waarschijnlijk al een hele periode met je ziel onder je arm moet lopen.
Dat moet wel heel zwaar voor je zijn.
Wat gun ik het jou dat er weer een zonnestraaltje op je gezicht mag schijnen.
Wij allemaal, ieder individu, heeft het recht om te leven, te geven en te genieten met een lach op het gezicht.
Ik hoop oprecht, dat het zonnestraaltje eens op jou gaat schijnen en dat je misschien weer 'de leuke' en fijne dingen letterlijk kan ervaren van het leven en van de mensen.
Want ook al doet het pijn, blijven de tranen komen en zit je gevoelsmatig rock bottom.
Jij hebt de kracht in je en alleen jij zelf, om het vanuit een ander perspectief te gaan zien en voor jezelf.. alleen voor jezelf te gaan kiezen.
Dit alles klinkt misschien dubbel, gezien ik vanochtend zelf om reacties vroeg.
Maar ik heb zelf al het een en ander mogen meemaken, waardoor ik deep down goed weet hoe het werkt.
Maar ik heb ook mijn 'zwakkere momentjes' en die uit ik dan ook, want opkroppen heeft geen zin.
Werkt ook averechts.
Weet dat je deze woorden misschien vaker hebt gehoord en het ene oor in gaan en het andere uit.
Toch hoop ik dat je jezelf ooit eens kunt vergeven en de stap durft te wagen.. om aan jezelf te denken!
Nogmaals dank voor jou reactie.
En ik wens je heel veel kracht, wijheid, positiviteit en uiteindelijk enorm veel blijheid en plezier.
Want dat verdien je... Gun het jezelf ook!

Lieve Groet.

Zon, 29/09/2013 - 16:49 — seasand

Dag Guy, Dank voor je

Dag Guy,

Dank voor je meelevende reactie.
Wat naar om te lezen, dat je waarschijnlijk al een hele periode met je ziel onder je arm moet lopen.
Dat moet wel heel zwaar voor je zijn.
Wat gun ik het jou dat er weer een zonnestraaltje op je gezicht mag schijnen.
Wij allemaal, ieder individu, heeft het recht om te leven, te geven en te genieten met een lach op het gezicht.
Ik hoop oprecht, dat het zonnestraaltje eens op jou gaat schijnen en dat je misschien weer 'de leuke' en fijne dingen letterlijk kan ervaren van het leven en van de mensen.
Want ook al doet het pijn, blijven de tranen komen en zit je gevoelsmatig rock bottom.
Jij hebt de kracht in je en alleen jij zelf, om het vanuit een ander perspectief te gaan zien en voor jezelf.. alleen voor jezelf te gaan kiezen.
Dit alles klinkt misschien dubbel, gezien ik vanochtend zelf om reacties vroeg.
Maar ik heb zelf al het een en ander mogen meemaken, waardoor ik deep down goed weet hoe het werkt.
Maar ik heb ook mijn 'zwakkere momentjes' en die uit ik dan ook, want opkroppen heeft geen zin.
Werkt ook averechts.
Weet dat je deze woorden misschien vaker hebt gehoord en het ene oor in gaan en het andere uit.
Toch hoop ik dat je jezelf ooit eens kunt vergeven en de stap durft te wagen.. om aan jezelf te denken!
Nogmaals dank voor jou reactie.
En ik wens je heel veel kracht, wijsheid, positiviteit en uiteindelijk enorm veel blijheid en plezier.
Want dat verdien je... Gun het jezelf ook!

Lieve Groet.

Zon, 29/09/2013 - 10:22 — Teigetje

@seasand

Hoi

Heb je verhaal een paar keer gelezen, en omdat je om reacties vraagt, ga ik een poging doen. Als je vindt dat het nergens op slaat, dan leg het maar gauw weer naast je neer.

Wat je beschrijft komt op mij over als 'intrusies', oude getraumatiseerde stukjes gevoel, die in het dagelijks leven te pas en te onpas de kop op steken, waardoor je je volledig ontwricht kan voelen. Deze gevoelens lijken dan vaak uit het niets te komen, je lijkt er geen vat op te hebben, ze zijn erg heftig, en je snapt ze vaak ook niet in de context van wat er op dat moment voor de rest gaande is. Weet niet hoor, of je het herkent. Maar door wat je beschrijft, de onmacht, de vermoeidheid, de out of nowhere, etc, kreeg ik dat idee.

Ik wens je hoe dan ook sterkte

groet
Teigetje

Zon, 29/09/2013 - 16:32 — seasand

Dag Teigetje, Dank voor je

Dag Teigetje,

Dank voor je reactie.
En wat een wijsheid, wellicht al veel levenservaring en mensenkennis opgedaan in je leven.
Maar deep down weet ik dat daar wellicht een stuk waarheid in zit.
Dat weet ik zelf en denk zelfs dat dit voor vele anderen ook zo is.
Het verschil is alleen.. de 1 wil er wel aan en de ander niet, omdat dat inderdaad dicht bij komt, de zelfconfrontatie.
Daarintegen besef ik dat ik nog een hele weg moet gaan, maar dat ik er ook niet voor wil weglopen, maar er juist van wil leren en groeien.
Beetje diepzinnige tekst misschien, maar ik denk wel dat je er wat uit kunt halen!
Nogmaals dank!
En wens jou uiteraard ook veel wijsheid, kracht en positiviteit toe, met de situatie waar jij op dit moment in zit.

Lieve Groet.

Zon, 29/09/2013 - 11:20 — DreamCloud (of verwijderd)

Reactie

Hoi Seasand,

Ik herken een heleboel in je verhaal. En snap dat je je alleen voelt hierin.
Het is heel makkelijk om het allemaal op te schrijven, maar het ook doen is een tweede. Geef jezelf in ieder geval de tijd en doe niks overhaast. Maar dat is mijn ervaring. Hoop dat je er iets mee kan.

Sterkte,

DreamCloud

Zon, 29/09/2013 - 16:35 — seasand

Dag DreamCloud, Dank voor je

Dag DreamCloud,

Dank voor je reactie.
Jou woorden neem ik uiteraard van harte en met me mee.
Ik weet dat dat uiteindelijk ook hetgeen is wat je moet doen.. en dat is eigenlijk niks.
Het zal met de tijd slijten en ik zelf in de tussentijd er het beste van maken, al zal dat niet altijd van harte gaan, dat is nu de afgelopen periode ook wel gebleken.
Kin omhoog houden dan maar en dat geldt ook voor jou uiteraard.
Wens ook jou, veel sterkte, kracht en wijsheid toe.

Lieve Groet.

Ma, 30/09/2013 - 10:48 — DreamCloud (of verwijderd)

Re

Dank je Seasand

Zon, 29/09/2013 - 12:00 — nicolaatje

Ik herken het gevoel seasand.

Ik herken het gevoel seasand. Je weet dat het niet meer kan, je wil verder. Je staat het verdriet, de woede en alle emoties zo nodig toe om verder te kunnen gaan. Maar het gaat niet snel genoeg.
Je komt net uit de rollercoaster en je bent er raar een misselijk van, het liefst wil je die hele rit vergeten.
Waarom iemand ontmoeten en dan nu zoveel verwarring. Het lijkt nu nergens goed voor te zijn.
Omdat je dan later beter weet....

En nu heel lang wachten tot diegene uit je hoofd en hart is gesleten. Weet niet hoe lang het nog gaat duren en liefst sla ik deze hele stap over. Succes!! Weet dat je niet alleen bent seasand.
Zodra ik een goede tip voor je heb laat ik het je weten

Zon, 29/09/2013 - 16:39 — seasand

Dag Nicolaatje, Dank voor jou

Dag Nicolaatje,

Dank voor jou reactie.
Veel herkenning lees ik wel, dan kunnen wij elkaar inderdaad de hand schudden.
Al had zowel ik als jij dat misschien veel liever niet gedaan.
Geduld, daar komt het uiteindelijk toch wel op neer.
Er is geen pil, geen foefje.. maar de tijd, daar zal het om draaien.
En er zelf proberen zo 'positief' mogelijk in te bllijven staan en niks opkroppen maar blijven voelen en verwerken.
Waaronder huilen en nog eens huilen valt.
Gelukkig gaat dat me wel goed af. Misschien lichtelijk sarcastisch omschreven, maar ik merk dat dat soms ook wel een beetje kan helpen.
Nogmaals, dank voor je lieve reactie.
En ik wens jou uiteraard ook heel veel sterkte, kracht en wijsheid toe deze periode.

Lieve Groet.

Zon, 29/09/2013 - 18:27 — nicolaatje

Het komt wel goed met ons ik

Het komt wel goed met ons
ik heb vandaag eigenlijk voor het eerst echt heel erg gehuild, ik denk dat het besef ineens heel hard insloeg.
Wauw het is echt klaar. Dat is inderdaad wat heel erg helpt, blijven voelen en verwerken. Het is oke om soms treurig te zijn. Enige wijsheid van vandaag: lief voor jezelf zijn helpt heel erg goed

lieve groet!

Zon, 29/09/2013 - 18:42 — torn

Blog in beweging,....nice.

Altijd mooi, een herkenbaar blog wat in beweging is door de reacties die erop komen.

*kijkt nieuwsgierig uit naar het vervolg.*

Ma, 30/09/2013 - 14:30 — Lovertje85

@seasand

Zoals je ziet zijn er mensen genoeg hier die je verhaal niet vaag vinden! Ik ook niet. Ik worstel zelf niet met het liefdesverdriet wat je hebt, maar ook ik ken het uit het verleden wel degelijk, en ik denk dat wat jij nu doorgaat hele logische gevoelens zijn als je echt verliefd op iemand geweest bent!

Misschien is het inderdaad nog wel moeilijker als een relatie na korte tijd beëindigt wordt dan wanneer een relatie bijvoorbeeld "uitgeleefd" is en je er misschien een stuk beter de vinger op kunt leggen waar het fout ging, en je ook de negatieve kanten van iemand hebt ervaren. Want in het begin van de relatie lijkt alles positief.... De eerste maanden is iemand waar je verliefd op bent altijd DE liefde van je leven en wil je het liefst morgen nog trouwen en kinderen... Pas later volgt de vanzelfsprekendheid en moet verliefdheid omgaan in liefde (of niet). Al met al lijkt het me dat als je vol in de fase van het vlindergevoel zit en het wordt abrupt afgebroken dat dat zo mogelijk nog meer zeer doet dan wanneer het na jaren gebeurd.

Misschien is het over all gemis minder erg, maar het onbegrip en de onmacht overheerst denk ik des te meer. Er valt ineens onverwachts een gat, die je misschien niet aan had zien komen omdat je verblindt was door verliefdheid en mogelijk geen signalen daar buitenom opving....

Heftig voor je! Maar tijd heelt veel wonden.... Ik hoop dat je hier de steun vind die je door deze tijd heen kan helpen!

Liefs en sterkte!

Ma, 30/09/2013 - 15:40 — Double-koi (of verwijderd)

@seasand

Hoi,

Hmm zoals beloofd, dacht ik toch? Een reactie. Dit is voor mij al een hele opgave, emotioneel gezien dan, probeer ‘het’ te vergeten.

Ook ik herken veel gevoelens die je beschrijft. Dus je bent heus niet de enige die dit ervaart.

Zelf leerde ik iemand kennen na 3 maanden, na een relatie van 7 jaar. Heerlijk was dat, weer gewaardeerd en gemist te worden. Allebei zeer passioneel en verliefd, het leek allemaal te kloppen. Achteraf gezien, is het voor ons allebei, misschien wat te snel gegaan. Onverwerkt verdriet etc.

Maar goed…… ik ben van de zomer naar NY geweest, met mijn kinderen eenmaal terug, zouden we samen met haar kinderen nog een weekje op vakantie gaan. En toen ging het mis, haar ex was weer in beeld gekomen en ze koos voor hem. Ondanks, volgens haar woorden, ze veel verder in onze relatie was (2 maanden) dan met haar ex (2 jaar). Daar sta je dan, terug alleen. Ik heb nog wel een poging gedaan om haar terug te winnen, kreeg op een gegeven moment een bericht terug van haar ex, met wat mondelinge bedreigingen. Ha, daar was ik vanzelfsprekend, niet van onder de indruk. Heb volwassen gereageerd , door ze heel veel geluk te wensen en gezegd dat hij goed voor haar moest zorgen…..

Hoe nu verder? Daar heb ik ook (nog) niet de antwoorden voor. Dat lege gevoel, de onmacht en het alleen thuiskomen na mijn werk of na een uitruk en met niemand te kunnen praten. Verschrikkelijk is dat. De ene dag is de andere niet, maar er zijn dagen bij dat ik er geestelijk en lichamelijk (het verwerken vreet energie) er helemaal door zit.

Gelukkig komen aan al deze rotgevoelens ook weer een eind, heb het al een paar keer, tot mijn grote spijt, meegemaakt en hier probeer ik me maar aan vast te houden. Het is hard werken maar we komen er wel.

koi.

Ma, 30/09/2013 - 16:08 — chalonda

@seasand

Seasand, je bent hierin niet alleen! en ik ben blij dat je je gevoel (hopelijk) een beetje van je af hebt kunnen schrijven.

Ook voor mij zijn je gevoelens zeer (heel zeer...) herkenbaar. Net als zeezand, constant in beweging. Het kost tijd.

Heel veel sterkte!

Liefs Chalonda

Wie is online

Enquête