Zes jaar lang heb ik een relatie gehad, een relatie die vele littekens op mijn hart heeft achtergelaten. spelletjes, leugens, beschadigd vertouwen, ontrouw. Alles wat je maar kan bedenken kwam er in voor. Het heeft me een behoorlijke tijd gekost om alles te verwerken en een plekje te geven. En een tijdje gekost om weer te ontdekken dat toch niet alle mannen hetzelfde in de meest negatieve zin van het woord zijn. Inmiddels is het al weer 1,5 a 2 jaar geleden. Zo lang dat ik al niet eens meer weet hoe lang het precies was. Het is dus waar wat ze zeggen time heals all wounds.... Althans dat dacht ik.......

Inmiddels ben ik al weer zes maanden gelukkig met de nieuwe man in mijn leven. De relatie is alles behalve makkelijk begonnen. Hij was een ex van mijn excollega, en blijkbaar en ex die zij nooit echt heeft kunnen vergeten en vergeven, want ook hun relatie was alles behalve rozengeur en manenschijn. Maar ik blijf geloven in het feit dat mensen kunnen veranderen. Ik ben met hem in het diepe gesprongen, mijn eigen geluk verkozen boven de mogelijkheid om een excollega het verdriet te besparen. Sommige mensen zouden dat egoistisch noemen, en dat een vrouw dit een andere vrouw nooit aan zou kunnen doen, anderen zeggen dat je op aarde bent om jezelf gelukkig te maken. Ik denk dat het niet uit maakt wat anderen vinden, ik heb een keuze gemaakt op basis van mijn gevoel, en mijn gevoel is iets waarvoor ik mij niet zal verantwoorden. Het is ook een keuze geweest die tot nu toe eigenlijk goed is uitgepakt. Op zijn allereerlijkst voelt alles perfect. Niet het meest ideale blogonderwerp voor op deze site. Maar, ja er zit altijd een maar aan, de ervaringen uit he verleden hebben mij zodanig " verpest" dat ik niet van het geluk kan genieten. Mijn dagen zijn bezaaid met twijfeld, maar wat als... hij zou toch niet.... wij kunnen toch niet....en zij (mijn excollega) dan?

Ondanks het feit dat ik heb besloten om voor eenmaal in mijn leven een egoistische keuze te maken en alleen MIJN geluk voorop te stellen, blijkt mijn focus meer op haar verdriet dan op mijn geluk te liggen. En zij.. zij denkt dat haar gevoel mij niets interesseerd. het contact is inmiddels al verboken, als persoon mis ik haar niet, maar de gedachte dat ik iemand immense pijn zou kunnen hebben bezorgd breekt mij op. Waarom zou ik iemand anders dat dan bewust aan doen?

In het verleden ben ik verscheurd door de pijn, angst en woede. En al deze emoties projecteer ik onbewust in mijn nieuwe relatie. Ik twijfel aan mijn partner zonder gegronde reden, soms zo erg dat ik de ongeschreven regels van privacy overschrijd en ik me er achteraf vreselijk voor schaam ondanks dat hij er niets van weet. Ik herken dingen van mijn ex in zijn karakter wat mij uiteraard beangstigd, ik trek hem naar me toe en duw hem van me af, ik creeer een afstand uit zelfbescherming.... voor het geval dat ook deze man weer tot de categorie mannen die "hetzelfde" zijn behoort. Ik weet heel goed wat er mis is, waar het aan ligt, maar weet niet meer wat ik eraan moet doen.

Zouden de mannen uit het verleden enig idee hebben van het effect van hun daden in het heden?? Wat meer dan tijd is er nodig op de wonden echt te helen? Kan je na een gebroken hart en beschaamd vertrouwen ooit nog echt helemaal 100% voor iemand gaan? Is er nog leven na de dood van een relatie? Ik betwijfel het, ik ben klaar om de handdoek in de ring te gooien, hoewel er aan de relatie zelf niets schort. Ik ben het, het ligt aan mij, ik ben er onbewust van overtuigd dat al mijn relaties zijn gedoemd te mislukken, en vlucht voor pijn die niet eens gegarandeerd is in de toekomst. Ik bem self-destructive. Ik durf geen risico's meer te nemen, ik...... ik gun mezelf het geluk niet meer... En hij... hij gaat eraan kapot wetende dat ik hem onbewust met mijn ex vergelijk en dat ik"verwacht" dat hij mij pijn gaat doen. Hij betaald de prijs voor de zonden van een ander. Soms lijkt liefde alleen niet genoeg te zijn........! het had zo mooi kunnen zijn als ik niet was verscheurd door het verleden!