Start › Blogs › Gast's blog

Verontrustend

afbeelding van Gast
Ma, 20/06/2011 - 06:49 — Gast (of verwijderd)

Weet je wat mij verontrust? Horen dat het maanden kan duren/ duurt vooraleer je echt over iemand bent... en dan nog. Angstaanjagend om te moeten weten dat deze pijn voor altijd in je zit (logisch ook) en dat deze af en toe nog eens de kop opsteekt (niet logisch), ook al is het nog zo lang geleden. Ik wil deze pijn helemaal niet meer voelen. Nu moet ik er doorheen, maar eens er doorheen wil ik er niets meer van weten.

Ik wil doorgaan met leven, doorgaan met MIJN leven. Zonder hem - daar heeft hij zelf voor gekozen. Ik hoop dat hij ooit zal beseffen welke fout hij gemaakt heeft. Dat hij nooit nog iemand zoals mij zal vinden. Dat hij het zich zal beklagen dat hij het heeft uitgemaat.
Waarschijnlijk gebeurt dit ook. Waarschijnlijk heeft hij dit gevoel al, en stelt hij zich daardoor zo afstandelijk en bruut op. Ah. Het is toch te laat. Maar laat die pijn maar vlug over zijn.

Vandaag is een nieuwe dag. De dagen stoppen niet met komen gewoon omdat wij willen dat het ophoudt. Wij willen vastblijven steken in het verleden, maar het leven laat het gewoon niet toe. De toekomst komt er, of we dit nu willen of niet. Een toekomst zonder ex, daarom zijn ze ook 'ex'. Misschien moet je maar denken zoals het zinnetje zegt: er is altijd een reden waarom iemand je toekomst niet zal halen/ haalt. Beter af.
Gemakkelijk gezegd natuurlijk.

Veel sterkte aan iedereen vandaag.
Kop op, morgen is er een nieuwe dag.

Ma, 20/06/2011 - 10:13 — anani
afbeelding van anani

Deze ochtend opgestaan met

Deze ochtend opgestaan met een verschrikkelijk gevoel, had vandaag nochtans plannen om vanalles te doen,
Ik mis hem gewoon zo erg.. ik herken me in al jouw blogs

En na bijna 2 maanden, stel ik me nog steeds dezelfde vragen: Waarom, Hoe zo ineens ?, Je was toch zo verliefd op me ?

Ik weet dat ik verder moet met mijn leven en neem alle wijze woorden van de anderen aan, maar soms heb ik het gevoel dat zet het ene oor in gaan en het andere weer uit :s, toch wil ik over hem geraken, ik wil deze pijn niet zo lang meer, het is bijna niet dragelijk en het belet me om te leven, te genieten, te doen wat ik wil ...
Moest hij nou maar gewoon terugkomen, dan zou de stap naar het geluk terug snel gemaakt zijn Verdrietig...

Hij moest eens weten hoe ik me voel, hij weet het zelf niet eens... Wil zijn lekker mooi leventje nou niet gaan verbrotten... Ik weet dat je in een relatie met 2 moet zijn, als de ene afhaakt, is er geen relatie meer ... Zou het toch zoo graag hebben, hij is altijd de enige geweest voor mij en nu nog steeds

Ik mis hem en hou nog steeds diep van hem, ook al probeer ik mezelf te sussen met de gedachte, je houdt niet van hem, je houdt gewoon van de gedachte van jullie beiden.
En denk bij mezelf, als je hem echt nog zo graag ziet, dan moet je hem loslaten, Liefde is elkaar wat gunnen, is elkaar soms ook gewoon loslaten ...

Heb mijn ex sinds de breuk (2 maand) niet meer gezien, eerste weken bleef hij contact opnemen, zei hij dat het het pss niet meer wist en me miste en zo... laatste 2 weken, hoor ik niets meer van hem, alleen een telefoontje dat hij me niet meer mist ... Vrijdag is een grote fuif waar iedereen aanwezig zal zijn, ook hij, met zijn vriendengroep... Heb besloten niet te gaan en gwn lekker wat te gaan drinken met andere vrienden... Confrontatie zal me extra veel pijn doen

Heel veel sterkte en wou hier gwn even mijn verhaal doen Glimlach... zit tegenwoordig niet al te veel meer op de blog's maar de jouwe lees ik toch nog eens afen toe, het sterkt me te weten, ik niet alleen ben

Ma, 20/06/2011 - 20:44 — Murderwalk
afbeelding van Murderwalk

@kiewie

Wow, dat is krachtig.
Wel, ik denk bijna net hetzelfde als jij, buiten dan de je-kan-de-hoogste-boom-in-mentaliteit.
Ik wil ook van deze pijn verlost raken, maar ik hoop nog steeds op een happy ending.

Mijn ex zal vroeg of laat wel eens beseffen (voor de tweede keer!) dat het gras niet groener is aan de overkant.
Ze mist me nu al en ziet het soms niet meer zitten zegt ze, ze schaamt zich voor alle fouten, vindt zichzelf een nietsnut en wou dat ze de tijd kon terug draaien. Tja, wat zeg je op zoiets?
Mijn rationele kant zegt 'bekijk het, je hart liggen in stukken, al bijna een jaar lang. tijd om te beginnen helen'.

Toch in het allerkleinste hoekje, vind ik steeds weer dat sprankeltje hoop, dat zegt om te vechten, dat ze me nog graag ziet, en dat ze terug naar me komt.

Is dat sprankeltje hoop een zegen of een vloek? Ik weet het niet.