Verloochend
Het is lastig om in enkele regels en verhaal te vertellen dat zich over een lange periode heeft uitgestrekt. Ik heb ook geen eindvraag om raad. Er is geen raad. Geen oplossing. Enkel het besef dat sommige dingen je nooit loslaten. Misschien een vraag. Wie hem ziet en kan of wil beantwoorden, doe het vooral.

Ik was 17 toen ik mijn eerste echte vriendinnetje trof. Het was een verbijsterende ervaring. Heel intense emoties. Ik aanbad haar. Misschien hoort het zo te zijn. In minder dan een jaar schreef ik haar pakken met brieven, want zo ging dat toen. Tot seks kwam het 1 keer en die ervaring heeft me jaren achtervolgd. Ik was in de volle overtuiging dat het voor haar niet fijn was. Begrijp me niet verkeerd, er was geen dwang of druk op die gebeurtenis. Het is er daarna ook niet meer van gekomen. Ze heeft het niet lang daarna uitgemaakt en mijn ontreddering was totaal. Ik kan me niet veel herinneren wat pijnlijker was dan die maanden van intens verdriet. In dit forum lees ik meer verhalen, waarin ik dezelfde wanhoop herken. Wellicht daarom dat ik hier mijn verhaal doe. We zijn elkaar uit het oog verloren toen ik naar het hoger onderwijs ging. Maar vergeten deed ik haar niet. Ik schreef nog steeds, alleen stuurde ik niets meer op.

Er kwam een nieuwe vriendin. Fijne relatie, duurde 2 jaar toen trof ik haar met een ander aan in bed. Net een film. Ik heb die nacht met haar doorgebracht nadat mijn rivaal was vertrokken. Voor de duidelijkheid, niet in hetzelfde bed. We hebben zelfs niet meer gesproken, geen woord. Nooit meer. Het was overigens niet echt vervelend. We moesten beiden verder.

Daarna kwamen er zoveel korte en lange relaties dat ik ze niet eens meer zou kunnen tellen. Na elkaar en door elkaar. Emotioneel was het allemaal hol, alhoewel fysiek heel onderhoudend. Met sommige van die meiden heb ik tot op de dag van vandaag een onregelmatig maar prima contact. Ik ben niets meer tegengekomen wat emotioneel ooit in de buurt kwam van die eerste liefde. Die enige kortstondige liefde of het beeld daarvan dat me gedurende die jaren toch bezig hield. Ik heb me altijd afgevraagd wat er van haar geworden was.

Uiteindelijk, op mijn 24e kreeg ik een relatie met een hele leuke meid. Eigenlijk een relatie die gewoon niet uitging. We voelden ons prettig bij elkaar en waren heel vrij. Trouw aan elkaar, maar veel ruimte om bijvoorbeeld alleen op vakantie te gaan met vrienden of de dingen te doen die ieder van ons prettig vond voor zichzelf. In feite hebben we gewoon een fantastisch leven kunnen leiden tot 2002. Mijn vriendin werd ziek, ernstig. Iedereen kent het boek van Kluun, ‘komt een vrouw bij de dokter.’ Nou dan weet je genoeg. Met dit verschil dat zij het heeft overleefd. Het was hels en nog steeds kan ik me bepaalde periodes niet eens herinneren. Gesprekken met artsen en talloze nachten zijn gewoon volkomen blanco. Niet opgeslagen. Het liefst was ik heel hard weggelopen, maar dat deed ik niet.

Die hele periode trok een enorme wissel op onze relatie. Ik werd verzorger, niet meer partner. Het heeft lang geduurd voor we weer ‘genezen’ waren en ik weer partner werd. We werden door haar ziekte een kinderloos stel. Een enorme pijnlijke teleurstelling voor haar en ook voor mij. Uiteindelijk word je zo afgestompt dat je niet meer weet wanneer je waar verdrietig over moet zijn. Voor de mensen die dit ooit ook doormaken, sla de babyborrels over en gooi alle geboortekaartjes weg op het moment dat ze in de bus vallen. Dat scheelt een hoop ellendige nachten.

In feite sukkelden we door met werk en leefden op een redelijk aangename manier. In 2007 getrouwd op de dag af 10 jaar nadat we elkaar voor het eerst gekust hadden. Mooie happening, eenvoudig, maar volgens het boekje legden we onze beloften af.

Mentaal begon het allemaal te kraken. Mannen huilen niet, die klemmen hun kaken op elkaar en richten hun blik stoicijns op de einder. Ik moet altijd lachen om de reclame’s van Fishermans Friend. Maar zo werd het gedaan. Nooit toegeven, nooit buigen. Ik zocht mijn heil in de vechtsport. Terug naar de basis. Net als vroeger. Veel, lang en hard trainen. Dat hield me in balans.

De hoogtepunten en dieptepunten in de relatie met mijn prachtige vrouw verdwenen. Over kinderen werd niet meer gesproken. Net als over de kinderen van onze vrienden. Alles werd een aaneenschakeling van werkdagen en weekenden, social-events. De zaken gaan goed of slecht. Van een relatie bleef weinig meer over.

In navolging van wat vrienden maakte ik een profiel aan op hyves. Toen dat nog hip was voor volwassenen. Via die site werd ik gevonden en op een dag ontving ik een bericht van mijn eerste liefde. Neutraal, koetjes en kalfjes. Ze was in niets veranderd. Op de foto herkend ik haar onmiddellijk. We wisselden schoorvoetend ervaringen uit. Dat werd een waterval van herinneringen en ik heb gedurende 3 maanden tijdens het schrijven en lezen van bijna tweehonderd pagina’s berichten, ontroostbaar gehuild en overweldigend gelachen achter mijn pc. Ik was volkomen uit het lood geslagen door wat zij allemaal in me losmaakte. Ik had nog vrijwel alle brieven van vroeger, net als zij. En ook de brieven die ik nooit verstuurd had. Het kwam allemaal bovendrijven. Dit keer kreeg ik wel antwoorden op vragen waar ik toen, 20 jaar terug, nog lang over heb nagedacht.

Het meest bijzondere is dat we elkaar op bepaalde moment in de tussenliggende tijd maar net misgelopen waren. Het was bijna onmogelijk om elkaar niet te treffen en toch is dat gebeurd.

We onthielden ons van fysiek contact. Zij lag in scheiding ik was getrouwd. Na 3 maanden schrijven besloten we dat het veilig genoeg was om af te spreken voor een kop koffie. Redenerend dat dit alleen maar op een teleurstelling zou kunnen uitlopen. De droom zou snel uiteenspatten als we elkaar werkelijk zouden zien. Het was echter exact omgedraaid. Alles was vertrouwd. Lach, ogen, lippen. Bewegingen, stem. Ze was mooier dan toen. Veel mooier. En de vonk sloeg definitief over.

We spraken daarna regelmatig af. Hopeloos verliefd. En dan ging het om 20 minuten voor een kop koffie bij van der valk, of langs haar huis rijden en zwaaien. Niet eens stoppen. Of ik wist in welke trein ze zat en hoe laat ze zou langskomen, zodat we konden zwaaien. Een gestolen uurtje als haar kinderen oppas hadden. Er werd niet gekust. Dat was de regel. Ik hield haar hand vast of zij die van mij. Dat was het. Het verlangen om bij haar te zijn werd werkelijk fysiek pijnlijk. Pijn in je botten, misselijkheid, totaal rusteloos. Slapeloze nachten. Wellicht herkenbaar. Maar ook bijna weten wat de ander gaat zeggen, nog voordat het uitgesproken wordt. Minutenlang alleen naar elkaar kijken. Te bizar voor woorden.
We hielden ons voor dat ik niet vreemd ging. Immers verder dan een hand vasthouden en haar tegen me aandrukken ten afscheid ging het niet. Hoe groot kan een leugen zijn, hoe vreemd kun je gaan. Hoe verblind.

December 2010 ging de kogel door de kerk. Ik vertelde wat er gebeurd was, het grote woord ‘echtscheiding’ viel en mijn vrouw veranderde in een mentaal wrak. Natuurlijk wist ze wat er aan de hand was. Ik was euforisch gelukkig gedurende de schaarse momenten met mijn hervonden liefde en diepbedroefd als ik met lood in de schoenen naar huis ging. Jaren is het mijn rol geweest om te steunen en sterk te zijn. Ik wist me geen raad meer met de ontzetting die op het gezicht van mijn vrouw af te lezen was. Ik vertelde alles. Ook als ik naar de ander toe ging. Dan wachtte ze op me. Iedere keer verwachtte ze dat ik een keer weg zou blijven. Dat deed ik niet, ik kon het niet. Ik kon niet wegblijven.

Heb ik met de ander geslapen? Ja, en het was alles wat ik me daarvan had voorgesteld en meer. Ik had met tientallen vrouwen het bed gedeeld, maar dit was de belofte waar iedereen op hoopt. Met hart en ziel hebben we ons in elkaar uitgestort. Het zal een onuitwisbare herinnering blijven, in mijn geheugen geëtst. Het fysieke contact was louter bijzaak. Alles draaide om de overgave, blikken, ingehouden zuchten. Verlossing. Ik kan het met niets vergelijken. Maar ik ging wel naar huis, dezelfde avond. Om te bekennen zonder woorden.

Ik bleef samen met mijn vrouw in hetzelfde bed slapen. Ik hield haar vast tot ze snikkend in slaap viel. De lange nachten die volgden. Mijn broer zou de echtscheiding gaan regelen. Toch is het daar nooit van gekomen.

Thuis begonnen we weer te spreken. Maar dan zonder voorbehoud. Niets gingen we uit de weg. Niets invullen voor de ander, alles bij de naam noemen. Ik kon haar niet erger kwetsen dan ik al had gedaan, dus het maakte niet meer uit. Vreemd genoeg kregen we de meest onverwachte antwoorden. Eindelijk horend hoe de ander nu echt dacht. Niet het antwoord waarvan we dachten dat de ander het graag zou horen. Samen boodschappen doen. De was doen. We woonden immers in hetzelfde huis. En heel veel praten over heel veel onverwerkt verdriet. Alles wat we jaren uit de weg gegaan waren.

Ik ging niet al te opzichtig regelmatig langs bij de ander. Maar 2 jongen kinderen en zeer moeizame echtscheiding maakten dat lastig. Zij moest vertrekken naar een huurwoning. Ik was nog steeds gehuwd. Mijn echtscheiding zou ons beiden ruïneren. Geen mooie basis.

Uiteindelijk heb ik een keuze gemaakt. Ik bleef bij mijn vrouw. Onder de voorwaarde dat ik de ander mocht helpen. Zorgen dat ze weer een woonplek had, mee inrichten en haar mentaal steunen. Met medeweten van mijn vrouw ging ik mijn vriendin helpen haar leven weer op de rit te krijgen. En dat heb ik gedaan. Het is een duivels dilemma geweest maandenlang. Iedereen voelde de spanning.

We zijn twee en een half jaar verder nu. Mijn vrouw is bij mij gebleven. Ik heb haar door de hel gestuurd, maar ze is gebleven en onze relatie is volwassen en enorm verbeterd. Gelijkwaardig. Stabieler en vreugdevoller dan ooit te voren. Luisteren en dingen durven zeggen, niet voor elkaar invullen, bleek een belangrijke factor.

Mijn vriendin heb ik langzaam laten wegdrijven toen ze de zaken weer op de rit had. Het heeft haar veel pijn gedaan dat ik uiteindelijk niet voor haar heb gekozen. Zij staat aan het begin van een andere relatie. Met iemand die haar mogelijk nog slechter gaat behandelen dan degene waar ze zojuist van is gescheiden. Ik heb hem ontmoet. Het ziet er somber uit.

Ik twijfel aan alles wat met liefde te maken heeft. Ik twijfel aan mijn keuzes. In de waan van dit moment wellicht. Ze heeft me op 31 oktober 2013 gevraagd om geen contact meer op te nemen. Het past niet binnen haar nieuwe start. Wat ik ga respecteren. Tot de laatste snik.

Dat ik geen contact mag opnemen valt me onverwacht zwaar. Ik voel me als een bewaker, een beschermer die verteld krijgt dat zijn taak erop zit. Wetend dat ze zichzelf onbeschermd in de storm waagt. Als in een Griekse tragedie moet ik op afstand toezien hoe ze misschien opnieuw een hoop ellende tegemoet gaat. Monddood gemaakt met een korte boodschap, door degene die hij in stilte toch nog deels liefheeft.

Wat 21 jaar overbrugt en opvlamt met zo’n hevigheid is bijzonder. Als echte liefde bestaat dan is het dit. Ik hoop dat ik mij nooit hoef te verantwoorden aan degene die dit soort geschenken uitdeelt. Dat ik nooit hoef uit te leggen dat ik dit verloochend heb, in het volle besef wat het was.

Paul