Waar moet ik eens beginnen? Heb nog nooit hier een blog geschreven, terwijl ik er wel al veel gelezen heb...

Ongeveer vijf jaar geleden ging het uit met m'n ex. Ik zat toen in een hele moeilijke periode, waardoor het gewoonweg niet meer kon. Maanden lang heb ik liggen huilen in bed, ik was er helemaal kapot van. Totdat ik m'n huidige vriend tegen kwam. Ook toen zat ik nog steeds heel erg met m'n ex in m'n hoofd, maar ik werd gelukkig van een nieuwe liefde en wilde hier volledig voor gaan. M'n ex negeerde me, schold me uit als we elkaar zagen, enz.
Ik ga nu inmiddels drie jaar met m'n nieuwe vriend en we wonen sinds kort samen. Het zou dus helemaal goed met me moeten gaan, zou je denken?!

Nou, niet dus... Een week geleden heeft m'n beste vriendin m'n ex gesproken. Hij vroeg naar mij. Hoe het met me ging, wat ik deed, hoe het met m'n nieuwe vriend ging, enz. Hij was dus opeens heel geinteresseerd. Toen ze me dit vertelde heb ik hem (heel stom) weer toegevoegd op Facebook. En toen is het eigenlijk allemaal begonnen... Iedere minuut van de dag denk ik aan m'n ex en ik kan hem echt niet uit m'n hoofd zetten. We hebben sinds een paar dagen weer contact. Heel onschuldig allemaal hoor, maar toch voelt het niet goed tegenover m'n vriend.
Helemaal niet doordat ik verliefde gevoelens in m'n onderbuik krijg wanneer ik weer iets van m'n ex hoor.

Ik heb altijd al het gevoel gehad dat ik nog nooit zo verliefd geweest ben op m'n ex. Misschien is dit ook wel bewust, aangezien ik zoveel pijn heb gehad toen het uitging tussen ons.
Nu we weer contact hebben, maakt me dat zo gelukkig en wil ik eigenlijk heel graag bij hem zijn. Of hij dit ook voelt weet ik niet. Ik durf dit ook echt niet aan hem te vragen, aangezien ik hem ook niet wil laten blijken dat het voor mij meer is dan gewoon wat bijkletsen via whats app.

Ik voel me zo schuldig tegenover m'n nieuwe vriend en het kan gewoon niet zo zijn dat onze relatie stuk loopt door m'n ex die zo slecht voor me geweest is. Toch denk ik alleen maar aan hem, waardoor ik net tijdens het eten met m'n vriend zat te huilen. M'n vriend zegt dan helemaal niets, maar toch heb ik het gevoel dat hij weet wat er aan de hand is.

Waarom kan ik niet gelukkig zijn met m'n vriend, die werkelijk alles voor me doet, zo goed voor me is en heel veel van me houdt?!

Voor velen van jullie lijkt dit misschien een luxe probleem. Maar ik zit er echt heel erg mee en kan gewoon echt geen beslissing maken. Misschien moet ik m'n ex maar vertellen wat ik voel, in de hoop dat hij die gevoelens niet heeft, zodat het contact weer verbroken wordt?