Tja liefde en vriendschap het blijft een puinhoop. Ik heb lange tijd een hele leuke vriendschappelijke relatie met vrouw gehad.. We deden heel veel samen en hadden ook heel veel lol en af en toe was het meer dan vriendschap alleen.

Dat ging een lange tijd goed totdat het steeds serieuzer werd. We groeiden meer en meer naar elkaar toe en ik werd tot over mijn oren verliefd op haar. Maar het liep ook allemaal niet zo heel soepel. Eigenlijk had ik al nattigheid moeten voelen dat ze het nooit met haar vrienden over mij had en in bijzijn van anderen toonde ze niet de genegenheid die ze wel had als we alleen waren.

Lange tijd dacht ik dat het bindingsangst was. Plotseling had ze het erover dat ze mij wilde voorstellen aan haar ouders. Vol verwachting klopte mijn hart. Zou het nu dan echt gebeuren? Helaas, na een vakantie met haar ouders kwam ze met de medeling dat ze mij niet wilde kwetsen en dat ze gewoon vrienden wilde zijn. Mijn hart brak in 1000 stukjes, ik zag dat ze opgelucht was dat we vrienden bleven. Ik had beter moeten weten. Na een maand belde ze op dat ze iemand gevonden had waar het zo goed mee klikte. Dat was voor mij het definitieve breekpunt.

Als het met iemand anders klikt, klikt het niet meer met mij. Ik heb toen de beslissing genomen om geen contact met haar op te nemen. Na een maand sms'te ze weer. Toen heb ik het haar maar verteld dat ik mij ongemakkelijk voelde in haar bijzijn en dat ik tijd nodig heb. Nu heeft ze recentelijk weer een sms gestuurd, dat ze het allemaal begreep en dat ze weer wilde afspreken... Ik heb haar maar terug gesms't dat ze me zo doodongelukkig maakt.

Misschien ligt het wel aan mij, dat ik niet duidelijk was. Maar ergens denk ik dat ze mij gewoonweg niet goed genoeg vond, maar wel voor vriendschap... Maar daar heb ik niets aan, ik ben nu eenmaal niet geschikt voor een bijrol. Het lijkt mij een hel om aan te horen hoe gezellig en leuk haar nieuwe vriend is.

En nu voel ik mij zo verdrietig en ik mis haar ontzettend. Ik denk aan al die leuke dingen die we samen deden: ons liedje op de radio, de steden waar we geweest zijn. Overal word ik aan haar herinnerd. Maar wat stuk is stuk en kan niet meer gemaakt worden. Het enige wat ik kan zeggen. Jonge je hebt al het mogelijke geprobeerd, maar soms is het niet goed genoeg. Nu rest mij niets meer dan if your going to hell keep going.
Maar soms ben ik bang dat het niet beter wordt.