Online gebruikers
- Angelo
Hoi,
Ik ben nieuw hier maar zit waarmee iedereen hier zit. In maart verliet mijn man mij en mijn 5 jarig meisje. Hij moest zichzelf vinden en was 'al jaren' ongelukkig/ontevreden. En hij ging....
Hij, mijn grote liefde. Mijn vakantieliefde van 10 jaar geleden. Ik heb hem naar NL gehaald en daarmee mijn grootste verdriet. Alles wat menselijk mogelijk is heb ik gedaan. Ik hou zielsveel van hem. Maar ik schiet te kort. Ik ben 6 jaar lang genegeerd door hem. Hij werkt in de horeca en bleef op bed tot 11.00 uur. Om 10.00 uur thuis om dan achter het internet te zitten tot 4 uur 's morgens.
Hij, mijn man (wat was ik trots om dat te mogen zeggen!) liet mij alleen staan voor ons meisje wat een hele slechte start had. Alleen naar ziekenhuizen, luiers verschonen, flesjes geven etc. etc. Hij hield niet van feestdagen en verjaardagen.
Hij, waarvoor ik garant stond, stond niet garant voor mij. Hij, wiens inburgering, rijbewijs, huis, auto ik had betaald, liet mij achter zonder geld.
Hij, die mij beloofd had samen een leven te bouwen vertelt dat ik op mijn eigen benen moet staan. Dat hij niet weet wat hij nodig heeft, maar dat als hij het wél weet, hij zeker is dat IK hem dat niet geven kan.
Werd net onderbroken door mijn meisje wat hartverscheurend huilde omdat ze papa zo mist. Ik kan even niet verder. Mijn gemoed zit vol.
vluchten voor zichzelf
Beste MaanElfje,
Echt een geval van een vlucht, aan de ene kant laf, aan de andere kant moedig om zo'n beslissing te nemen? Nee, vooral laf, uiteindelijk voor zichzelf gekozen. Zoals mijn vrouw mij na 18 jaar samenzijn nu wegvlucht, een ander heeft, in die roze wolk zit, zelfs niet meer betrokken is bij onze kinderen.
Kijk, vaak is een huwelijk een kwestie van geven en nemen, gaat nooit 100% vanzelf, je moet ervoor werken, maar als het onevenwichtig begint te worden, dan gaat het vaak mis. Dat de een meer geeft dan de ander. Je hebt echt alles voor hem gedaan, maar dat is geen garantie zo blijkt het. Heeft hij een ander ontmoet, via internet? Daar lijkt het op, ipv de problemen met jou samen te bespreken en proberen op te lossen vlucht hij voor je. Net zoals mijn vrouw, is de gemakkelijkste weg, wegvluchten van de problemen. Maar uiteindelijk kunnen ze niet echt vluchten, men kan niet wegvluchten voor zichzelf, blijft dan de hele lang vluchten, totdat hij innerlijke rust, zichzelf heeft gevonden. Het lijkt alsof hij vindt dat hij achteraf toch niet de juiste beslissing heeft genomen, ver van zijn roots, zijn vaderland, ondanks alles zich toch niet gelukkig voelt.
Maar je moet stoppen jezelf de schuld te geven, je kunt nooit helemaal verantwoordelijk zijn voor het geluk van je man. Hij had jou en jouw kind nooit zomaar moeten achterlaten, zo onverantwoord, moet op z'n minst verantwoording nemen tegenover jou en jullie kind, goed voor jullie zorgen, niet zomaar achterlaten.
Maar ja, hoeveel mensen op deze site heeft niet hetzelfde, ik, na 16 jaar huwelijk, anderen zelfs na meer dan 30 jaar, het leven geeft geen garanties, mensen veranderen, behoeftes en belangen veranderen. Maar 1 ding weet ik zeker, het is FOUT om jullie onverzorgd achter te laten, hij had op z'n minst moeten bespreken hoe jullie na de scheiding alles regelen, financieel, maar ook hoe met jullie kind, want het kind heeft er niet voor gekozen, hij heeft eenmaal gekozen voor een kind, en dat is voor het leven. Maar geldt dat ook niet voor het huwelijk?
Ach, ik denk dat niet iedereen voor het huwelijk is weggelegd, zij die hun hele leven op zoek zijn naar iets beters, altijd denken dat het gras bij de buren groener is.
De ware sleutel tot het geluk is eigenlijk tevredenheid. Heb ik mijn vrouw ook weleens verteld, zij weet het, maar voelt het niet. Degene die het echt voelen, hebben deze zin niet nodig. Mensen moeten uiteindelijk hun eigen weg bewandelen, ook de verkeerde paden, om echt ervan te leren en uiteindelijk tot inzicht komen. Geldt voor iedereen, zowel voor jou als jouw (ex)man.
Veel sterkte!
Mr Bean
VLUCHTEN
Hi Mr Bean,
Je hebt helemaal gelijk. Hij vlucht. Hij vluchtte eerst in cyberspace. Voornamelijk zijn muziek en online game. Hij heeft nooit veel aandacht aan zijn meisje besteedt. Zeker de eerste 3 jaar niet. Nu wel en dat doet zeer. Hij ziet haar meer als een assecoire (ik weet verkeerd gespeld maar mijn kop staat niet naar spelling!). Nu probeert hij elke vrije dag bij ons (lees haar) te zijn. Tijdens ons huwelijk had hij nooit vrije dagen. En dan nog bleef hij in bed.
Natuurlijk dat ik in het begin: een nieuwe liefde/affaire. Maar nee hoor. Was het maar zo, want dan was het makkelijker te verklaren. Het was online rummikub (turkse versie) wat urenlang doorgaat.
Ik ben van nature een tevreden persoon. Hij noemt het: gebrek aan ambitie. Want iemand met mijn kwalificaties zou een gierende carriere moeten hebben en veel geld. Ik ben dankbaar dat ik gezond mag zijn, een huis mag bewonen, te eten heb, heb mogen leren, dat mijn meisje nu eindelijk gezond is. Ik heb een fiets, een lieve familie en vrienden. Hij wou een huis kopen (zelfs zonder mij om alleen te gaan wonen maar hij snapte niet dat hij mijn handtekening nodig had). Ben zelfs nog gaan kijken met hem. Ik heb hem zijn rijbewijs laten halen en mijn auto gegeven. Wou hij een andere auto (bmw, mercedes). Nu rijdt hij in onze golf (door mij betaald), maar ik gun hem die auto echt wel.
Je hebt wel de clou te pakken. Hij was/is altijd ontevreden. Hij kan nooit langer dan 2 dagen blij zijn met iets. Altijd beter, mooier en meer. Vooral geld is heeeel belangrijk voor hem. Dus toen mijn tijdelijke uitzendwerk ophield en ik niet gelijk aansluiting vond was dat voor hem de druppel.
Toen we 4000 gulden netto verdiende was het niet genoeg. Terwijl ik geld helemaal niet zo belangrijk vind. Ik ben niet naief of zo. Ik snap heus wel dat je zonder geld een probleem hebt (ik heb het nu), maar het is niet the end en be all of life.
Enfin..nu zit ik hier. Mijn meisje is naar bed. Nu kan ik janken. Het voelt alsof ik zo enorm gefaalt heb. Ik heb dit verdient en het is mijn schuld. Hij zegt dit ook. Als ik 5 jaar geleden maar succesvol een vaste baan had gevonden dan was het anders geweest. Ik moet volgens hem maar flink nadenken over de enorme schade en teleurstelling die ik hem heb toegebracht in onze relatie. Hij zegt dat hij teveel voor mij heeft gedaan(?!). Dat hij al veel verder had kunnen zijn. Dat ik ondanks kind best had kunnen uitgaan enz. Er jong, fris en veronica uit had kunnen zien.
Maar ik had een prematuur kindje wat heel veel zorg nodig had. Tot aan 3 jaar na haar geboortje 3 x per week naar het ziekenhuis. Ze at niet, weigerde voedsel. Hij werkte in de horeca tot laat en er was niemand die voor ons kindje kon zorgen. Ik heb dat met liefde gedaan. Ik ben moeder geworden. Was wel geisoleerd maar tevreden met elke stap die we voorwaarts deden.
Nu is hij ineens wel geinteresseerd in haar. Ik heb mijn meisje nooit weggehouden van hem, maar 3 x in de week vind ik nu wel heel veel worden. Ik hou zoveel van hem. Ben blij als hij belt (voor haar denk ik) en komt. Maar het is bitterzoet. Hij komt niet terug. Hij heeft nu wel een flat gehuurd in het dorp. Ik zal hem veel tegenkomen.
Ik heb hem gevraagd om het uit te leggen. Om mij te vergeven voor alles wat ik fout heb gedaan, maar ik weet niet wat ik fout heb gedaan. Hij blijft zeggen: denk daar maar eens over na. Dus loop ik al maanden met het gruwel scenario in mijn hoofd dat ik hem op een of andere manier vreselijk gekwetst heb. En beschadigd. Dus dat het mijn schuld is. Dat ik dit verdien. Het zal wel waar zijn want hij zegt het. Hij zou toch niet tegen mij liegen?
Ik heb nu al 2 dagen geen contact opgenomen. Hij ook niet. Het is zo moeilijk en dus jank ik nu achter de pc. Erg onvolwassen he! Maar dat mocht ik ooit nooit...huilen....en nu wel.
Dank je wel dat je me mailde. Heb het erg nodig.
Liefs,
Maanelfje
Mr Bean @MaanElfje JOU VALT NIETS TE VERWIJTEN!
He MaanElfje,
Jou valt echt niets te verwijten, je hebt meer dan genoeg voor hem gedaan. Nu jij je verhaal hebt verduidelijkt, bekruipt mij het gevoel van onbegrip. Hij begrijpt jou niet, waarom, omdat hij heel erg materialistisch blijkt over te komen. Jij vindt daarentegen (terecht trouwens) andere waarden in het leven veel belangrijker. Hij is nog niet zover, blijkt nu, denkt dat het geluk in materialistische zaken zit. En vindt jou niet ambitieus genoeg? Jij hebt gvd alles voor hem gedaan, jezelf teveel weggecijferd voor het gezin. En hij denkt alleen maar aan een BMW of Mercedes (mooie auto's trouwens)! Hij denkt steeds dat het leven draait om geld, en zolang hij veel geld heeft denkt hij dat hij gelukkiger zal worden. Net zoals teveel mensen op deze aardkloot dit denken, maar geld went snel, je leeft naar je inkomen. Als een mens zijn interne geluk, zijn zielsgeluk nog niet heeft gevonden, zal hij dat altijd buiten willen zoeken, in andere relaties, materialisme, verslavingen etc. Dat geldt zeker voor jouw man. En jij, jij zit op de goede weg, omdat jij het geheim van geluk al weet. Dat is pijnlijk, frustrerend dat hij niet met jou op 1 lijn zit. Jullie zitten in verschillende fasen, hij moet nog ontdekken wat ware geluk is.
Dus MaanElfje, twijfel alsjeblieft niet meer aan jezelf, ik weet zeker dat velen op deze site dit zullen beamen, dat gezeur over geld en ambities, je bent veel meer waard. En ik dacht dat er een andere liefde in zijn leven was gekomen, ik weet echter niet of dit erger is. En zo gemeen van hem, om jou de schuld van alles te geven, jij notabene die hem alles heeft gegeven! Erg laag, ik hoop dat hij snel tot inkeer komt, en niet steeds anderen de schuld geven voor zijn gebrek aan geluksgevoel.
Kijk, als hij had gezegd dat jullie allebei wat meer ruimte nodig hebben, de relatie te verstikkend voor beiden is geweest, dan had ik het begrepen. Een relatie mag namelijk nooit een kooi zijn, waar je gevangen in zit. Het moet net genoeg ruimte zijn tussen jullie beiden in om te ademen, de relatie levend te houden. Maar hij heeft het over geld en ambitie, dat is wel duidelijk waar hij het geluk aan koppelt.
Het feit dat hij jullie kleintje nog steeds wil zien geeft me toch een gevoel van hoop, dat ergens diep in hem hij toch om iemand geeft, en niet harteloos is en alleen aan geld denkt. Ik hoop alleen dat het geen valse hoop is.
Ieder mens heeft op deze wereld lessen te leren, jouw man gelooft nog teveel in geld, hij heeft nog een lange weg te gaan, maar geldt dat ook niet voor iedereen?
Je moet jezelf hervinden, jezelf oprapen, zoals velen van ons hier op deze site, dan krijg je op een gegeven moment meer zelfvertrouwen, eigenwaarde en meer geluk. Geluk zit namelijk in jezelf.
Ik wil hiermee afsluiten met een Oosters verhaaltje, over "Op zoek naar Geluk":
Er was eens een oud vrouwtje, haar ogen waren niet zo goed meer, leefde in een huisje. Buiten haar huisje zit zij continu te turen naar de grond, op zoek naar iets wat ze waarschijnlijk heeft verloren. Daar komt een jong echtpaar aan, vragend aan het vrouwtje wat ze aan het doen is. Zij zei daarop dat ze op zoek is naar een naald. Waarop het jong echtpaar natuurlijk gelijk vroeg waar ze haar naald heeft verloren.
Het oude vrouwtje antwoordde met: "Ik heb het naald binnen in het huis verloren". Het echtpaar, ze keken elkaar aan, dacht dat ze niet meer goed bij haar hoofd was, door de leeftijd misschien. Ze zeiden gelijk tegen het oude vrouwtje: "Maar waarom zoekt u het naald buiten het huis, terwijl u het naald binnen het huis hebt verloren?"
Het oude vrouwtje antwoordde kalm en wijselijk: "Zijn jullie jonge mensen niet hetzelfde? Jullie zoeken het geluk buiten het huis, terwijl het geluk zich binnen het huis bevindt?"
Ik hoop dat jouw man ooit dat naald, zijn interne geluk zal vinden, en dat hij misschien ooit zal inzien dat hij al gelukkig was, ook zonder veel geld en ambities.
Maar ondertussen moet je heel erg goed voor jezelf zorgen, jezelf terugvinden, je eigenwaarde, zelfvertrouwen, je eigen leventje leiden, dan komt het geluk vanzelf naar je toe, hoe de afloop ook moge zijn.
Heel veel sterkte verder, pas goed op jullie kleintje, ik weet hoe belangrijk kinderen zijn, heb er zelf namelijk 4.
Liefs,
Mr Bean
Je hebt gelijk
Lieve Mr. Bean,
Wederom woorden van wijsheid! Dank je wel! Ik ben dankbaar dat ik op deze site mag zijn om te delen en te geven.
Ik zit nu in de niet bellen fase. Ik kijk naar het gezichtje van mijn meiske en denk: Hoe kan je dat zomaar in de steek laten?! OK, hij stond bekend om zijn egoisme, maar toch.
De reden waarom ik afstand neem is omdat wij hem vaker zien dan gedurende ons huwelijk. Daarmee wordt verwarring geschept voor mij en mijn meiske. Zij heeft er nu duidelijk problemen mee terwijl dit in het begin niet zo was. Zij was niets anders gewend. Ook voelt hij de pijn van de scheiding niet als hij 'gezellig' blijft eten (ik kook dus weer voor hem), leuke dingen doet en doet alsof er niets aan de hand is. Behalve als ik dan probeer toenadering te zoeken. Want dan maakt hij het me wel duidelijk.
Als ik jullie niet had, zou ik niet weten wat te doen. Ik hoop zo dat ik ooit weer gelukkig kan zijn. Ooit weer kan vertrouwen. Ooit weer liefhebben met heel mijn hart. Maar ik ben al oud volgens hem. 40 met een kindje van bijna 6. Er zal dus niet veel voor mij zijn weggelegd. En dat is nu ook wel goed. Eerst mezelf en mijn dochtertje.
Als er een God bestaat zal hij het wel weten wat goed voor mij is. Ik wou alleen dat ik een email van hem kreeg zodat ik wat zekerheid had voor de toekomst!
Heel veel liefs,
MaanElfje
Mr Bean @MaanElfje Hoezo oud?
He MaanElfje,
Een tijdje geleden dacht ik er ook zo over, ben bijna 40, heb al 4 kinderen (van 7 tot 16), voelde me bejaard, oud en verlaten. Maar leeftijd zegt niets heb ik gemerkt, ik heb mijn eigen leventje opgepakt, voel me weer jong van binnen, maar voel me ook vrijgezel, hoewel we nog niet officieel zijn gescheiden. Je bent zo jong als je jezelf voelt, echt waar. Als je dingen onderneemt, af en toe tijd voor jezelf gunt, voor oppas zorgt en dingen gaat doen die jou liggen, dan ga je je jonger voelen, echt waar! Doe iets waar je al jaren van droomt, maar geen tijd voor had, ga uit, ga nieuwe vriendenschappen aan, wordt lid van een (sport)club, ga op een cursus, muziekles etc etc. Teveel om op te noemen. Durf de stap te nemen, wat heb je te verliezen, zeg een keer ja ipv nee (zie film Yes Man van Jim Carrey, echt lachen!).
Veertig is te vroeg om achter de geraniums te zitten heb ik gemerkt, dus meid, de wereld staat voor je open, er staat nog een hele toekomst voor je, geniet ervan!
En wat God betreft, jouw ziel staat met hem in contact, jouw intuïtie, als je daar open voor staat, goed naar jouw innerlijke luistert, dan voel je het gewoon, heb je alle antwoorden. Daar is tijd, balans, rust, geduld voor nodig, het komt wel goed.
Succes
Mr Bean
OUD
Goeiemorgen lieve Mr. Bean!
Ja, hij bleef mij maar oud vinden. Ik zie er niet uit als 40. Voel me geen 40. And what's a number anyway?Ik ken 50tigers met de energie van een 20-ger en andersom! Maar altijd die negatieve connotatie.
Op dit moment ben ik ook nog in de scheidingsprocedure. Ik heb er de ballen verstand van, maar mijn advocaat des te meer. Ik heb zelf de scheiding moeten aanvragen. Hij dwong mij. Hij dwong mij om achter de pc te gaan zoeken naar scheidingen. Hij wou er niet te veel geld aan kwijt (400 euro of zo), dus een flitsscheiding. Maar ik wilde helemaal niet scheiden! Hij bleef maar duwen en dreigen. Dus heb ik op een kwaaie dag een advocaat gebeld. Ik heb alles gedaan wat hij wenste, en toch is hij niet gelukkig. Ik had verwacht dat hij zingend en dansend door het leven zou gaan. Hij heeft nu toch wat hij wil?! Aangezien hij niet uit NL komt, heeft hij ook geen verstand van zaken. En zelfs daar probeer ik hem mee te helpen. Te zeggen dat hij ook een advocaat moet nemen, wat er ongeveer te wachten staat enz. Met hem meegaan naar de zitting (in dezelfde auto), hem kussen en troosten en geruststellen. Maar datzelfde doet hij niet voor mij. Het is een leeg omhulsel wat ik probeer te kussen. Een zombie. Hij staat het toe, maar er komt geen respons.
Ik weet wel dat hij geen idee had wat een scheiding allemaal inhield. Hij overziet nog steeds de consequenties niet en ik kan hem niet beschermen. Moet hem waarschijnlijk ook niet beschermen.
Ik denk zelf dat hij al heel lang depressief is. Maar dat ontkent hij in alle toonaarden. Mannen (en vooral Turkse) hebben dat niet. Hij zoekt zijn eigen problemen uit en heeft niemand nodig. Dus hij vlucht. En terwijl hij vlucht komt hij logistiek gezien steeds dichterbij.
Ik voel me niet oud. Ik ben niet oud. Ik rol in het gras met mijn meisje, zie er verdomd goed uit (al zeg ik het zelf). Normaal spring, dans, zing ik. IK LEEF!
Voor clubjes, uitgaan is er helaas geen geld. Zelfs niet voor een terrasje. Vandaag zal de SD waarschijnlijk overgaan tot betaling. Voor het eerst sinds 16 maart! Dan kan ik in ieder geval de rekeningen voor juli betalen en mijn zus en zwager de huur.
Dus zingen en dansen doe ik met mijn meisje in de huiskamer. De speeltuin is gratis. Hoewel ik daar gelukkige gezinnetjes zie en tranen prikken. En woensdagmiddag zwemles. Zij geniet er zo van.
Betere tijden moeten een keer komen toch? En dag dat ik weer vertrouwen mag. Dat er iemand komt voor mij en mijn meisje. Die met liefde in zijn ogen naar mij kijkt. En niet met minachting en afkeuring.
Liefs,
MaanElfje